Πληθαίνουν τα φαινόμενα ανομίας στη χώρα. Από το περίφημο κίνημα «δεν πληρώνω, δεν πληρώνω», τη φοροδιαφυγή, τις συνεχείς απεργίες στα μέσα μεταφοράς μέχρι και τις καταλήψεις σε πανεπιστημιακά κτήρια και το κάπνισμα στις καφετέριες, η ανομία κερδίζει έδαφος. Καταστάσεις γενικευμένης ανυπακοής που δείχνουν πως ο μέσος έλληνας δεν λαμβάνει υπόψη του τους νόμους του ελληνικού κοινοβουλίου. Τι ακριβώς σημαίνει, όμως, αυτό;

Πιστεύω ότι η απάντηση έχει δύο σκέλη.

Πρώτον, μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε ότι ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού πληθυσμού, έχει απονομιμοποιήσει στη συνείδηση του το σύστημα. Διαισθάνεται την απουσία κάποιου κοινωνικού συμβολαίου μεταξύ κυβερνόντων και κυβερνώμενων αφού πιστεύει –και έχει δίκιο- ότι π.χ. τα χρήματα που θα εξοικονομηθούν από τις αυξήσεις στη φορολογία ή τον ΦΠΑ, δεν θα χρησιμοποιηθούν προς όφελος του πολίτη και του συνόλου της κοινωνίας αλλά προορίζονται για να εξυπηρετηθούν οι δανειστές μας, να αγοραστούν όπλα από τη Γερμανία και τη Γαλλία, να διασωθούν όσοι επιχειρηματικοί κολοσσοί έχουν απομείνει στη χώρα μας. Ο έλληνας θεωρεί ότι και το ένα ευρώ παραπάνω που θα δώσει ο φορολογούμενος φεύγει εκτός της χώρας και είναι πεπεισμένος πως δεν θα ξαναγυρίσει στη τσέπη του. Κοινώς, αισθάνεται ότι τον κλέβουν. Γι’ αυτό το λόγο, δεν πληρώνει.

Από την άλλη, όμως, σε μία ευνομούμενη κοινωνία το νόμο τον επιβάλλει το κράτος και όχι μεμονωμένοι πολίτες. Στις οργανωμένες δυτικές κοινωνίες, υπάρχει μία νοητή αλυσίδα, όσον αφορά τη διατύπωση και εφαρμογή των νόμων,  που ξεκινά από τον πρωθυπουργό και συνεχίζει στον αρμόδιο υπουργό, στον διευθυντή του υπουργείου, στους επικεφαλής των τμημάτων και καταλήγει στον εκάστοτε δημόσιο υπάλληλο, ο οποίος και εξασφαλίζει την εφαρμογή του νόμου. Στην Ελλάδα, κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει. Η εντολή που θα δώσει ο πρωθυπουργός χάνεται κάπου στη πορεία. Αυτό μπορεί να συμβαίνει είτε γιατί το κράτος μας έχει τις υποδομές της Ζάμπια (που ας μην υπερβάλλουμε δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο) είτε γιατί η απονομιμοποίηση των κρατικών εντολών έχει αγγίξει και τους κρατικούς φορείς. Ο ελεγκτής στο μετρό συμπονά το συνομήλικο συμπολίτη του που του εξηγεί ότι βγάζει 700 ευρώ το μήνα και έχει δύο παιδιά. Ο δημοτικός αστυνόμος κάνει τα στραβά μάτια όταν περνά απέξω από τις καφετέριες και βλέπει τον κόσμο να ντουμανιάζει διότι σε δύο ώρες που σχολάει, θα πάει και εκείνος στο καφέ τις γειτονιές του να πιεί ένα φρέντο και να κάνει και ένα τσιγαράκι. Η «συνειδησιακή» ανομία, δηλαδή, αποκτά όλο και περισσότερο έδαφος και αγγίζει και τους κρατικούς υπαλλήλους. Ως εκ τούτου, υπάρχει τεράστια δυσκολία στο να εφαρμοστεί οποιαδήποτε νομοθεσία.

Μιλώντας καθαρά αντικειμενικά, πιστεύω ότι όλα αυτά τα φαινόμενα είναι προάγγελος εξέγερσης. Όταν ένα ποσοστό γύρω στο 35-40% του πληθυσμού, συμπεριλαμβανομένων πολιτών που εργάζονται για το δημόσιο,  αδιαφορεί για τους νόμους του κράτους, αδιαφορεί και για τη διάσωση του συστήματος που εκπροσωπούν αυτοί οι νόμοι. Δεν θεωρώ διόλου απίθανο μέχρι το τέλος του έτους, το ποσοστό αυτό να έχει ξεπεράσει το 50-60%. Και τότε, εάν υπάρξει μία σπίθα που θα μπορούσε να δυναμιτίσει τη κατάσταση, ποιος ξέρει τι μπορεί να συμβεί.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News