Ο Άρης Σπηλιωτόπουλος θα στηρίξει λέει την Ντόρα. Τι μου λες! Πολύ αναστατώθηκα που το άκουσα, ποιος ξέρει που μπορεί να οδηγήσει μια τέτοια απόφαση. Τρομερή είδηση μιλάμε τώρα, ανατροπή γερή, γροθιά στο στομάχι. Μέχρι Losec πήρα για να το αντέξω.

Μωρέ, σα δε ντρέπονται. Κάθονται και βγαίνουνε φωτογραφίες όλοι, υποψήφιοι και στηρίζοντες τους υποψηφίους και κυβερνητικοί και αντιπολιτευόμενοι και είναι όλη μέρα και όλη νύχτα στα κανάλια και τα παραθυράκια (αυτή η Ξενογιανακοπούλου πολύ εντύπωση μου κάνει, απ΄το υπουργείο δεν περνάει ποτέ;), και όλο παρλαπίπες μυρικάζουνε, αλλά λύσεις για το χάλι μας κανείς δεν προτείνει. Θα μας πει κανείς επιτέλους τι σκατά θα κάνει για να ξαναγίνουμε σταδιακά άνθρωποι, από βρωμοελληναράδες που έχουμε καταντήσει, χωρίς ιερό ούτε όσιο, χωρίς τσίπα, χωρίς λόγο, χωρίς τιμή, χωρίς λεβεντιά – και εφεξής και χωρίς φράγκο επίσης;

Έκανε σου λέει «άνοιγμα στην νεολαία» η Ντόρα τώρα, κατέβασε το ηλικιακό target και θα πάνε οι νέοι να ψηφίσουνε τον Αρη, το έξαλλο νιάτο με την δυσκοιλιότητα που σφίγγεται και χαμογελάει σαν να ‘χει βγει από τον πλαστικό χειρούργο και φοβάται μην του χαλάσει το τράβηγμα. Τον είχα γνωρίσει ένα μεσημέρι πριν χρόνια, τον περασμένο αιώνα μιλάμε τώρα, δούλευα στην «Εξουσία» εγώ τότε και αρθογραφούσα στο οπισθόφυλλο και βρεθήκαμε «να φάμε μαζί». Βρεθήκαμε και βαρεθήκαμε και οι δύο πάρα πολύ και το μόνο που θυμάμαι είναι πως ήτανε καλός, ευτυχώς, ο καιρός και καθόμασταν έξω στην Μηλιώνη. Τι είπαμε μη με ρωτήσετε. Το απόλυτο τίποτα, το απόλυτο κενό, το μηδέν και το άπειρον.

Μετά είχε γίνει εκείνη η βρωμοδουλειά των σιχαμένων «συναδέλφων» που γράφουνε ό,τι εμετική πουστιά τους κατέβει στο κεφάλι μπας και πουλήσουνε φύλλα (ή, εσχάτως, «επισκεψιμότητα») και πολύ κακώς ο Καραμανλής τον απομάκρυνε από δίπλα του και υπήρχε μια στεναχώρια που κουβαλούσε και μου τον είχε κάνει συμπαθή, πιο ανθρώπινο. Μένει κάπου εδώ γύρω και τον έβλεπα κάπως κατηφή και σκεπτικό και μια-δυο φορές δοκίμασα να τον χαιρετήσω κιόλας, αλλά αυτός ταξίδευε αλλού με το μυαλό του και δεν με πρόσεξε. Τον πρόσεξα εγώ όμως. Δεν ήταν καλά.

Και μετά, σιγά-σιγά, ανάκαμψε και ξαναπήρε τ΄απάνω του. Μέχρι και Υπουργό Παιδείας τον έκανε για να τον παρηγορήσει αυτό το παράξενο άτομο, ο Κώστας Καραμανλής ο ανεψιός του Εθνάρχη. Μα Υπουργός Παιδείας ο Άρης Σπηλιωτόπουλος; Με τι προσόντα; Ντράπηκα πάρα πολύ όταν την άκουσα εκείνη την σύνθεση της κυβερνήσεως – και μαζί μου ντράπηκαν και πάρα πολλοί άλλοι Έλληνες που το δείξανε πόσο ντραπήκανε , εμπράκτως, στις τελευταίες εκλογές. Ο Άρης Σπηλιωτόπουλος Υπουργός Παιδείας και ο Στέλιος Ράμφος, ας πούμε, σπίτι του;

Ντροπή. Να λύσει ο Άρης Σπηλιωτόπουλος τα τεράστια ζητήματα που βασανίζουν την διαλυμένη αυτή Ελληνική Παιδεία που άφησε πίσω της από την μεταπολίτευση και μετά, το κύμα εκείνο το φριχτό της άπλυτης προοδευτικούρας και την έκανε μπάχαλο, σφουγγαρόπανο και ξεφτίλα σκέτη;

Τον Άρη Σπηλιωτόπουλο – yes. Αυτόν διάλεξε η Ντόρα να προβάλλει ως image και αντιπρόταση «εντυπωσιασμού». Σε αυτόν ελπίζει για να βαρύνει η ζυγαριά ξανά προς τη μεριά της και να κερδίσει την καρέκλα της αρχηγίας. Κολπάκια επικοινωνιακά χαμηλοτάτης υποστάθμης, ενώ τα προβλήματα είναι τεράστια και «παίζεται» ποιοι θα τα λύσουν, ποιοι θα τα υπερβούν, ποιοι θα τα χειριστούν αποτελεσματικά για το καλό όλων μας. Τι θα κάνει δηλαδή ο Άρης Σπηλιωτόπουλος άμα ξανακάτσει σε πολυθρόνα;

Ξέρουμε θα μου πείτε. Έχει ιστορία πια – απ΄όπου πέρασε άφησε δείγματα ανεξίτηλα πολιτικής ιδιοφυΐας.

Τι το ψάχνω;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News