Photo: Μαρία Μαράκη

Συχνά ντρέπομαι που είμαι Ελληνίδα. Σήμερα είναι μια τέτοια μέρα. Ντρέπομαι για το ταλέντο μας να λερώνουμε ό,τι καλύτερο πέφτει στα χέρια μας. Για τη λύσσα μας να οικειοποιούμαστε ό,τι μας γυαλίζει αλλά δεν είναι δικό μας. Την ευκολία μας να αναφερόμαστε με τα μικρά τους ονόματα σε επιφανή πρόσωπα που δεν γνωρίζουμε. Για την τάση μας να ζητάμε μανιχαϊστικές λύσεις. Για τη συνήθεια να απαλλάσσουμε τον εαυτό μας από ευθύνες.
Σήμερα είναι κατ’ εξοχήν μια τέτοια μέρα. Για το πώς τη βρωμίσαμε, ευτελίσαμε, περιφέραμε, τσικνήσαμε, εκμεταλλευτήκαμε, την εξαργυρώσαμε ως Πολυτεχνείο ΑΕ. Πώς εφτά εκατομμύρια έλληνες που στην τραγική πλειοψηφία τους είχε δεχτεί τη δικτατορία, λίγους μήνες μετά τον Νοέμβριο του 73, επαιρόταν πως συμμετείχε στο Πολυτεχνείο.
Σκέφτομαι πώς όλες οι μεγάλες στιγμές αυτής της χώρας είναι κινήσεις ασχεδίαστες, αυθόρμητες. Οι σχεδιασμοί και οι οργανώσεις ανήκουν στα κόμματα και στη θηλιά τους. Από τη μια αυτά και από την άλλη εμείς, οι κάτοικοι, ο λαός που δεν διδάχτηκε ποτέ το μέτρο. Το ένδοξο απώτατο παρελθόν μας είναι μόνο για τα ράφια των ακαδημαϊκών βιβλιοθηκών.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News