Υπάρχει μία σειρά παιχνιδιών στρατηγικής στον υπολογιστή ονόματι “TotalWar”.  Η σειρά κυκλοφορεί από τα μέσα του ’90 και μέχρι σήμερα έχουν κυκλοφορήσει παιχνίδια που καλύπτουν χρονικά τη περίοδο από τα ρωμαϊκά χρόνια μέχρι το 18^ο αιώνα. Για όσους δεν έχουν ιδέα για τι πράγμα μιλάω, θα σας περιγράψω το παιχνίδι εν συντομία.

Στη κεντρική οθόνη του υπολογιστή, ο χρήστης βλέπει ένα χάρτη, συνήθως της Ευρώπης (αν και στις νέες εκδόσεις έχει προστεθεί και η Β. Αμερική και η Ασία). Η Γηραιά Ήπειρος χωρίζεται σε διάφορες επαρχίες όπου κάθε μία έχει τη πρωτεύουσα της. Ξεκινώντας το παιχνίδι, ο χρήστης καλείται να επιλέξει μία χώρα, η οποία αποτελείται τρείς ή τέσσερις επαρχίες. Έχει στη κατοχή του ένα μικρό στρατό με τον οποίο θα επεκταθεί αφού πρώτα θα έχει δημιουργήσει πλούτο για να τροφοδοτήσει το λαό και τα στρατεύματα του. Για να σχηματίσεις πλούτο, έχεις δύο βασικές επιλογές: να φτιάξεις υποδομές και μέσα παραγωγής(γέφυρες, δρόμους, εργοστάσια, αγρούς, κ.α.) ή να κατακτήσεις νέες επαρχίες.

Σε κάθε μια από τις επαρχίες που ο χρήστης διοικεί, μπορεί να καθορίσει το ποσοστό της φορολογίας στο παραγόμενο πλούτο. Επίσης, ο παίκτης έχει τη δυνατότητα να παρατηρήσει μία σειρά οικονομικών και άλλων στοιχείων της επαρχίας, όπως τί παράγει η πόλη, αν έχει λιμάνι, ποια είναι τα παραγωγικά της μέσα, αν η χρονιά είχε έλλειμμα ή πλεόνασμα και, κυρίως, ποια είναι τα ποσοστά ευδαιμονίας στους κατοίκους .

Σε κάποιες στιγμές του παιχνιδιού, η αυτοκρατορία σου έχει οικονομικά προβλήματα. Δεν βγάζεις τη χρονιά με πλεόνασμα με αποτέλεσμα να μην έχεις χρήματα να αναπτυχθείς οικονομικά ή στρατιωτικά. Τότε, αποφασίζεις ή  να αυξήσεις τη φορολογία  ή να επιτεθείς σε μία χώρα. Συνήθως, αυξάνεις τη φορολογία. Εκείνη τη στιγμή, στα στοιχεία της πόλης βλέπεις να  μειώνεται το ποσοστό των κατοίκων που είναι ευτυχισμένοι. Υπάρχει ένα αντίστοιχο εικονίδιο που αλλάζει χρώμα, από πράσινο γίνεται κίτρινο.

Καθώς προχωράς το παιχνίδι, όμως, βλέπεις ότι  και με την αύξηση της φορολογίας, οι αριθμοί δεν σου βγαίνουν. Οπότε, αποφασίζεις να αυξήσεις και άλλο τους φόρους. Το κίτρινο, λοιπόν, γίνεται κόκκινο. Οι κάτοικοι σε ποσοστό 75-80% είναι εξοργισμένοι, πεινασμένοι και υπάρχουν αναταραχές (“riots”) στις πόλεις. Για μία, δύο, τρείς χρονιές-γύρους αδιαφορείς. Πιστεύεις, ότι θα δημιουργηθεί πλούτος, θα χαμηλώσεις τη φορολογία και ο κόσμος θα ηρεμήσει. Ακόμα, όμως, και όταν μειώσεις τη φορολογία, παρατηρείς ότι το ποσοστό των ατόμων που είναι δυσαρεστημένοι και έτοιμοι να εξεγερθούν, δεν μειώνεται. Ξαφνικά, εκεί που είσαι απασχολημένος με μία σημαντική μάχη στην άλλη άκρη της αυτοκρατορίας σου, ένα μήνυμα πετάγεται μπροστά στα μάτια σου με μία εικόνα ενός φλογισμένου κτηρίου που σε ενημερώνει ότι στη συγκεκριμένη επαρχία συνέβη Επανάσταση (“Rebellion”). Ο λαός έδιωξε τη τοπική κυβέρνηση και τη φρουρά της, κατέλαβε τα κυβερνητικά κτήρια και διοικεί πλέον τη πόλη!

Το "Total War" το παίζω πολλά χρόνια. Είτε στους ρωμαϊκούς χρόνους, είτε στο μεσαίωνα, είτε στους καιρούς των Αυτοκρατοριών, πάντα συναντούσασα επαναστάσεις. Τις περισσότερες φορές τις συνέθλιbα. Μερικές φορές, όμως, οι επαναστάτες ήταν τόσο δυνατοί και είχαν τέτοιο λαϊκό έρεισμα (θυμάμαι σε κάποιες μάχες απλοί αγρότες με πολεμούσαν με τσουγκράνες) που δεν κατάφερνα να πάρω πίσω την επαρχία.

Όποιος έχει παίξει το συγκεκριμένο παιχνίδι, γνωρίζει ότι δεν είναι καμιά βλακειούλα για 12χρονα. Είναι τρομερά ρεαλιστικό και σύνθετο. Αν είχα τη δυνατότητα να δημιουργήσω ένα "Total War" με τη σημερινή πολιτική συγκυρία, η ΕΕ θα ήταν η αυτοκρατορία μου και η Ελλάδα μία απόμακρη επαρχία με το πληθυσμό της έτοιμο να εξεγερθεί λόγω φτώχειας. Εγώ θα διοικούσα από το Βερολίνο τον κόσμο όντα απασχολημένος με άλλα, σημαντικότερα προβλήματα, αν και η συγκεκριμένη επαρχία θα με πονοκεφάλιαζε σε κάθε γύρο. Στη παρούσα φάση του παιχνιδιού (έτος-γύρος αρχές 2011), η κατάσταση θα ήταν υπό έλεγχο. Ναι μεν οι «κάτοικοι» θα ήταν δυσαρεστημένοι και θα υπήρχαν αναταραχές αλλά ακόμα θα είχα την ευκαιρία να σώσω τη παρτίδα.  Αν, όμως, δε έκανα κάτι γρήγορα, θα ερχόμουν αντιμέτωπος  με περισσότερες εξεγέρσεις και σε ένα, δύο χρόνια-γύρους κατά πάσα πιθανότητα ο εικονικός μου λαουντζίκος θα «κοκκίνιζε», θα σήκωνε κεφάλι και θα έδινε τα παπούτσια στο χέρι στη διορισμένη κυβέρνηση μου .

Τότε η μόνη μου ελπίδα θα ήταν να έχω αρκετά στρατεύματα ώστε να συνθλίψω τους άθλιους επαναστάτες και να αποκαταστήσω τη τάξη. Αλλά ας μη ξεχνάμε ότι όλα αυτά δεν είναι παρά ένα παιχνίδι. Πολύ θα ήθελα να μάθω, όμως, αν το παιχνίδι υπάρχει περίπτωση να γίνει ποτέ πραγματικότητα καθώς επίσης και αν υπάρχει ελικοδρόμιο πίσω από το Μαξίμου.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News