Οι πρόσφατες εξελίξεις στη γειτονική και πολύ Ρωμαιοκαθολική Χριστιανική Ιταλία όπου ετέθη ήδη σοβαρά το ζήτημα της αφαίρεσης του συμβόλου του Σταυρού απο σχολεία, δικαστήρια κ.λ.π (παρά την αρνητική θέση ποσοστού πάνω απο το 80% των Ιταλών που θεωρούν εαυτούς «Χριστιανούς Καθολικούς» και θέλουν τον Σταυρό εκεί που έχουν μάθει να τον βλέπουνε αιώνες τώρα), φέρνουνε και πρός τα εδώ αυτό το νέο άρωμα της παγκοσμιοποίησης (ή «παγκόσμιας ποίησης» όπως μ΄αρέσει να την λέω εγω) που δεν θέλει τέτοια σύμβολα, σημαίες και Ευαγγέλια, Κοράνια και ημισέληνους, μπούργκες και άλλά «θεοκρατικά και εθνικιστικά κατάλοιπα» στίς σύγχρονες, σχεδόν χωρίς σύνορα πιά, νέες χώρες του «παγκόσμιου χωριού».

Τόσα εκατομμύρια Μουσουλμάνοι στην ΕΕ σε ένα τουλάχιστον σημείο συμφωνούν απόλυτα με τούς πανίσχυρους στον Δυτικό Κόσμο «πιστούς» Εβραίους : Οτι σε μιαν Ευρώπη όπου συνυπάρχουμε και ζούμε όλοι μαζί, δεν είναι λογικό μέσα στην τάξη του σχολείου όπου φοιτούν παιδιά που οι γονείς τους είναι άθεοι, πιστεύουν στο Κοράνι και τον Μωχάμεντ, στην Παλαιά Διαθήκη και το «οφθαλμόν αντι οφθαλμού», στην Καμπάλλα, στον Εσταυρωμένο Χριστό με τη δυαδική του φύση και την τριαδική του υπόσταση, «στο σύμπαν», στο δωδεκάθεο, τον Βούδα, το Ζέν, το Φεγκ-Σούϊ ή, γιατί όχι και στον οξαποδώ, να επικρατεί το σύμβολο κάποιας θρησκείας και να «επιβάλλεται» έτσι και σ’ αυτούς που δεν την πιστεύουν.

Φοβάμαι λοιπόν σύντροφοι, Ελληνίδες, Ελληνες, πως πρέπει σύντομα να προετοιμαστούμε κι΄εμείς γι’ αυτήν τήν «συζήτηση» που θα ξεκινήσει, φαντάζομαι, όπου νάναι – μαζί με τίς πρώτες δειλές «διαπραγματεύσεις» για τον διαχωρισμό κράτους-Εκκλησίας που πρέπει πιά και αυτός να δρομολογηθεί, όσο και άν «πονάει», ώστε να μην μπορεί ο κάθε ανιστόρητος να μας λέει «το τελευταιο Θεοκρατικό Κράτος» του πλανήτη. Και λέω ανιστόρητος γιατι η Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ Θεοκρατικό κράτος. Υπήρξε και είναι, δια μέσου των αιώνων, απο τον Χριστό και τον Απόστολο Παύλο μέχρι την τελευταία κυβέρνηση που ορκίστηκε στο Ευαγγέλιο, ένα εθνος ελέυθερο (ακόμα και όσο ηταν «σκλαβωμένο») το οποιο οικοιοθελώς ποτέ δεν έπαψε, κρυφά η φανερά, να λατρεύει την Παναγία και τον Χριστό με τούς αγίους του και να τούς «ζεί» μέσα στην καθημερινότητά του, εδώ, στην διασπορά , στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, όσο διάρκεσε, στην μεταπολεμική μετανάστευση και όπου υπήρχαν Ελληνες. Απο την απελευθέρωση της σύχγρονης Ελλάδας ή χώρα μας ήτανε μια κατά 99% Χριστιανική και Ορθόδοξη πατρίδα – και ένοιωθε υπερήφανη γι΄αυτό.

Τώρα όμως πιά, όπως εξελίσονται τα πράγματα, ενταγμένοι και εμείς στο παγκόσμιο χωριό και συνεργαζόμενοι με όλους τούς «φιλικά προσκείμενους» συνανθρώπους στον Πλανήτη, αναγκαστικά θα πρέπει να αναθεωρήσουμε κάποια πράγματα. Ενα απο τα πρώτα, μαζί με τον διαχωρισμό κράτους-Εκκλησίας (που πρέπει να γίνει σιγά-σιγά και με προσοχή ώστε να μην «τραυματιστεί» καμμιά πλευρά απο άσκοπες μεγαλοστομίες, κραυγές ή και ύβρεις), θα είναι και η αφαίρεση του Σταυρού και των Εικονισμάτων απο χώρους όπου δεν μπαίνουν μόνο Χριστιανοί. Θα πρέπει να είναι μια οικοιοθελής δική μας «υποχώρηση», όσων απο μάς πιστεύουμε, πάντα, στον Χριστό και στον Σταυρό Του, ένα δείγμα καλής θελήσεως για την ομαλή συνύπαρξή μας με τούς άθεους συνανθρώπους μας και τους πιστούς άλλων θρησκειών, μέσα σε μια κοινωνία που αναδιαμορφώνεται παγκοσμίως και στην οποία θέλουμε να μετέχουμε.

Βέβαια αυτή η διαδικασία πρέπει να γίνει προσκετικά, ομαλά, με διάθεση συναινετική και πρός όφελος όλων – και να μην εξελιχτεί, πρός Θεού, σε «καυγά» και λαίκή «σταυροφορία» όπως κινδυνεύει να συμβεί στην Ιταλία. Σιγά-σιγα, με καθαρά λόγια, με καλές συννενοήσεις και αμοιβαία διάθεση ειρηνική, οφείλουμε, κράτος και Εκκλησία, να το ξεπεράσουμε αυτό το πρόβλημα με το μίνιμουμ των «απωλειών». Χωρίς κρατικές «διαταγές» και φετφάδες, χωρίς Εκκλησιαστικές κραυγές, αφορισμούς και κατάρες.

Οποιός «καταλαβαίνει Χριστό» θα συνεχίσει να φοράει το σταυρουδάκι του, να κάνει το σταυρό του, να εκκλησιάζεται, να εξομολογείται, να κοινωνεί, να προσεύχεται, ν΄ανάβει το κεράκι του και να σταυροκοπιέται, αν έτσι θέλει, περνώντας μπροστά απο την Εκκλησία. Κάποιοι απο μας, όπως εγώ, θα ανάβω κάθε μέρα το καντήλι μπροστά στο εικονισμά της Κοιμήσεως της Θεοτόκου που μετέφερε η γιαγιάκα μου απο την Κέρκυρα στην Αίγυπτο γύρω στα 1880 και την επαναπατρίσαμε εμείς το 1964. Της την είχε χαρίσει για ευλογία και προστασία η δικιά της γιαγιά, που είχε γεννηθεί λίγο πρίν την Ελληνική επανάσταση.

Στο φινάλε, αν καταφέρουμε να μην «αγριέψουμε» στην διαδικασία, όποιος, έτσι κι΄αλλοιώς δεν καταλαβαίνει Χριστό, επιτέλους δεν θα εκνευρίζεται ούτε θα στεναχωριέται βλέποντας ενα σύμβολο που τόν ενοχλεί ή τόν απωθεί ή, στο τέλος-τέλος, νοιώθει εχθρικά απέναντί του και το αντιστρατεύεται.

Ας προετοιμαστούμε σιγά-σιγά. Δεν έχουμε να φοβηθούμε ούτε να χάσουμε τίποτα όσοι πραγματικά πιστεύουμε. Και θα γλυτώσουμε, αν μη τι άλλο, και απο τίς ασκοπες γκρίνιες όσων ενοχλούνται απο την πίστη μας που είναι δυνατή και δεν κινδύνεψε ούτε και θα κινδυνέψει ποτέ απο τίποτα – αφού στ΄αλήθεια υπάρχει βαθειά χαραγμένη στο DNA μας 21 αιώνες τώρα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News