Στάθηκα στο παράθυρο και μετρούσα αστέρια. Όχι στον ουρανό, μα στις απέναντι πολυκατοικίες. Ένα, δύο, τρία… Πρέπει να ήταν καμιά δεκαριά. Φωτεινά αστέρια αποτελούμενα από δεκάδες λαμπιόνια. Αν οι τρεις μάγοι προσγειώνονταν στην γειτονιά μου, θα είχαν σοβαρό πρόβλημα να βρουν την φάτνη με όλα αυτά τα GPS που κρέμονται στα μπαλκόνια, σκέφτηκα. Στα περισσότερα διαμερίσματα, δεν υπήρχε φως. Είτε πέσανε για ύπνο από νωρίς, είτε κάνουν ρεβεγιόν σε κάποιο συγγενή, μονολόγησα.
Ποτέ δεν υπήρξα τύπος των ρεβεγιόν. Και μόνο η λέξη μου φέρνει περίεργους συνειρμούς στο μυαλό. Μικρή όταν την άκουγα, έβαζα τα γέλια, γιατί μου θύμιζε το τιρμπουσόν. Φανταζόμουν τον κόσμο με τα γιορτινά τους ρούχα να κάθονται γύρω από το τραπέζι κι ένα τεράστιο τιρμπουσόν να τους ξεβιδώνει τα κεφάλια αφήνοντας το αίμα να ρέει σαν κόκκινο κρασί στα ποτήρια. Όταν μια φορά τόλμησα να το εξομολογηθώ στην μάνα, άρπαξε το ακουστικό μεμιάς και τηλεφώνησε στον παπά Γιώργη να κλείσει ευχέλαιο για την επόμενη μέρα.
Με τα χρόνια, τα ρεβεγιόν μου έγιναν ακόμα πιο αδιάφορα. Όταν είσαι τόσο τυχερός ώστε να βρίσκεσαι καθ' όλη τη διάρκεια του χρόνου δίπλα στα αγαπημένα σου πρόσωπα κι έχεις ένα ηλίθιο χαμόγελο κάθε μέρα (γιατί όπως λέει κι ένας φίλος μου, όταν ήμουν μικρή σίγουρα έπεσα στη χύτρα με το χαζοχαρούμενο φίλτρο), τότε είναι φυσικό κι επόμενο οι γιορτές να μην σε συγκινούν ιδιαίτερα. Kι έτσι χάρηκα, όταν διαπίστωσα ότι και τα κανάλια συμμεριζόντουσαν τον δικό μου καημό.
 Στο Mega έπαιζε το Daily  Fix. Τι ωραία, σκέφτηκα. Μέρες που είναι, ας σκεφτούμε και τους εξαρτημένους ανθρώπους. Δεν είναι πρέπον να τους στερούμε τη δόση τους μόνο και μόνο επειδή είναι Χριστούγεννα. Αφήστε που κατά τη διάρκεια των εορτών, η κατάθλιψη απειλεί να πάρει τη θέση του αστεριού στην κορυφή του δέντρου.

Άφησα για λίγο το βιβλίο που διάβαζα κι έπιασα το τηλεκοντρόλ. Στον Alpha τραγουδούσε η Καίτη Γκρέι. Δεν ξέρω γιατί αλλά μου ήρθε στο μυαλό αυτό που λένε ότι στις γιορτές αυξάνονται οι αυτοκτονίες. Μα πώς είναι δυνατόν να ακούς Καίτη Γκρέι και να θες να αυτοκτονήσεις, αναρωτήθηκα. Αντιθέτως, το βλέπεις και λίγο εγωιστικά. Αν μπορεί η Καίτη να είναι ακόμα ζωντανή, γιατί να μην είμαι κι εγώ; Ή, τέλος πάντων, αν όντως θες να το πράξεις σίγουρα δεν θες να έχεις την Γκρέι σαν μουσική υπόκρουση. Την απάντηση μου την έδωσε λίγο αργότερα το Mega. Είχε την συναυλία του Πλιάτσικα στον Λυκαβηττό. Έτσι ναι! Κι εγώ θα ήθελα να αυτοκτονήσω, αναφώνησα. Έμεινα να παρακολουθώ σχεδόν υπνωτισμένη. Κάποια στιγμή ένιωσα την επιθυμία να αρχίσω να δαγκώνω τις φλέβες μου και να γράψω μετά στους τοίχους με το αίμα μου: Πλιάτσικας κι ας μην γαμήσω ποτέ!

Την τελευταία φορά που ένιωσα ότι θέλω να βάλω τέλος στη ζωή μου, ήμουν κοριτσάκι. Για κάποιο λόγο που ποτέ δεν κατάλαβα, τα κανάλια αποφάσισαν ότι η Μαίρη Πόπινς δεν ήταν αρκούντως χριστουγεννιάτικη πια ώστε να προβάλλεται κι έτσι την έκοψαν, αφήνοντας τον Μακάλεϊ Κάλκιν να επωμίζεται όλο το βάρος της διασκέδασής μας. Είχα ταυτιστεί τόσο πολύ με την ταινία, που είχα βρει κιόλας τον τρόπο. Θα έπαιρνα μια ομπρέλα και θα έφευγα από το μπαλκόνι φωνάζοντας Σουπερκαλιφρατζιλιστικεξπιαλιντόσιους!
 Αυτοχαστουκίστηκα. Σύνελθε κοπελιά, είπα στον εαυτό μου. Ο Φίλιππος δεν είναι Άντριους. Άσε που αν το κάνεις όπως σχεδίαζες μικρή, αυτός είναι ικανός να βγάλει το "Είμαι ένα γέλιο κρεμασμένο στο μπαλκόνι σου" Part 2. Έκλεισα την τηλεόραση. Έκρυψα την ομπρέλα και γύρισα στο βιβλίο μου σκεπτόμενη πως ίσως θα έπρεπε να αναθεωρήσω την αξία των ρεβεγιόν και του χρόνου να επισκεφθώ κάποιο φιλικό σπίτι.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News