Δύσκολες «γιορτές» οι φετεινές. Μιά παρένθεση που θα κλείσει την Δευτέρα 10 Ιανουαρίου, όταν θα έρθει η ώρα να αντιμετωπιστεί μια πραγματικότητα δυσβάσταχτη. Δεκάδες (ή και εκαντοντάδες) χιλιάδες άνθρωποι θα πρέπει να απολυθούν, να «μεταταχθούν» σε πόστα και περιοχές που τους είναι κυριολεκτικά απεχθείς, να υποστούν γενναίες περικοπές των αποδοχών τους – και στον ιδιωτικό τομέα, να κλείσουν οι περισσότερες μικρομεσαίες επιχειρήσεις που κρατούσαν ζωντανή την «πραγματική οικονομία» της μικρής μας χώρας.

Μέσα στο σκληρό 2010, μέσα στο «πρωτάκουστο» που μας συνέβαινε, πάντα βέβαια ως «καθόλου ευθυνόμενοι» για οτιδήποτε, στήσαμε τα δικά μας δικαστήρια και αναρωτηθήκαμε πια σοβαρά – και όχι άδικα – για την «δημοκρατία» μας : Τι θα πεί βουλευτική ή υπουργική «ασυλία», γιατί παραγράφονται τόσο γρήγορα τα εγκλήματα των πολιτικών μας, με πόσο θράσος «ιδιωτικοποιήθηκε» ο δημόσιος πλούτος απο τον κάθε «μεγάλο» – και τι ρόλο έπαιξαν σ΄αυτό το γενικό ξεπούλημα οι «θεσμοί»; Στεναχωρεθήκαμε και νοιώσαμε ντροπή μεγάλη για την περικοπή των συντάξεων φτωχών γιαγιάδων, παππούδων και αναξιοπαθούντων συνανθρώπων μας, την ίδια στιγμή που οι μεγαλύτερες επιχειρήσεις τής χώρας, (με πρώτα τα ΜΜΕ κα τούς καναλάρχες-μπίζνεσμεν στούς οποίους ανήκουν) χρωστάνε εκατοντάδες εκατομμύρια στο Ελληνικό Δημόσιο – δεν λέω «δις» γιατί με τρομάζει η λέξη – και ούτε κάν αυτή η κυβέρνηση, η κυβέρνηση του Δ.Ν.Τ, δεν τολμάει, ακόμα, να τους τα ζητήσει.

Ας μην κάνω ανασκόπηση μέρα που είναι, όλοι πια σχεδόν τα ξέρουμε όλα, χάρη, βεβαίως στο internet και την «δημοσιογραφία των πολιτών» που μέρα τη μέρα θεριεύει και οργανώνεται, με προφανή σκοπό, μόλις ωριμάσει, να επιτεθεί μετωπικά πιά, με στοιχεία, αριθμούς, νομικές αποφάσεις κ.λ.π, στην ανενδοίαστη κλίκα των μονοφαγάδων μεγαλοκεφαλαιούχων κάθε είδους και ποιότητας. Αυτούς τους αηδείς, που όχι μόνο δεν εκπληρούν τίς υποχρεώσεις τους, αλλά συμβάλλουν αποφασιστικά στο να μην ανατραπεί τίποτα απο τα ισχύοντα, 30 χρόνια τώρα, στην ραχοκοκαλιά αυτού του κράτους : Διορισμένα στο Δημόσιο κομματόκυλα του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ που, 30 χρόνια τώρα, λαδώνονται και πλουτίζουν με «δωράκια» («νόμιμα» κατα τον Ανδρέα Παπανδρέου, άρα και «ηθικά» κατα τον κ. Βουλγαράκη).

Βέβαια, επειδή είμαστε ακόμα ζωντανοί και – στα δύσκολα – ενεργοί πολίτες, θα αναγκαστούμε, αφου φτάσαμε ως εδώ να σκεφτούμε, να δράσουμε, να συμπεριφερθούμε ο ένας στον άλλον «διαφορετικά». Ισως αυτό το κέρδος να αποδειχθεί το σημαντικότερο εθνικό μας «έσοδο», στην απόλυτη μεγαλοκατρακύλα. Αν μη τι άλλο η πλήρης κατάρευσή, συνέβαλλε αποτελεσματικά στην απόλυτη απαξίωση της πολιτικής ζωής της μεταπολίτευσης και τών δύο μεγάλων και βαθειά διεφθαρμένων κομμάτων/Α.Ε που λέγονται ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. Νομίζω, πιό σωστά ειμαι 100% βέβαιος, πως όλοι αυτοί οι άχρηστοι κηφήνες (οι εξαιρέσεις, δεν χρειάζεται να το λέμε συνέχεια, επιβεβαιώνουν τον κανόνα), εξαφανίζονται πια απο τον δημόσιο βίο και αποσύρονται ένας- ένας, ανεπιστρεπτί. Πάνε να τραγανίσουνε, όσο τους μένει ακόμα καιρός, τα λάφυρα της εξουσίας τους, μακρυά απο μας, «σ΄άλλη γή, σ΄άλλα μέρη, που κανέναν δεν ξέρουνε και κανείς δεν τούς ξέρει», γιατί εδω, είναι φανερό, δεν μπορούν πιά να μείνουν : Τους περιμένει βροχή απο σφαλιάρες, βρισιές, φτυσίματα, κλωτσιές και, αναγκαστικά, ο κατ΄όικον περιορισμός. Δεν υπάρχει πρόβλημα όμως. Στο Λονδίνο, την Νέα Υόρκη, ή το Παρίσι δεν τους αναγνωρίζει κανεις – όπως και σε κανέναν απο τους πανάκριβους τουριστικούς προορισμούς που είναι πια σε θέση να απολαύσουν χάρη στον κυνισμό, τη λαμογιά και την βαθειά ψυχική ρυπαρότητα που τους χαρακτηρίζει.

Και οι άνεργοι, οι απολυμμένοι, αυτοί που δεν μπορούνε να τα βγάλουν πέρα και οδηγούνται στην πείνα και την απελπισία για το μέλλον των παιδιών τους σ΄αυτόν τον τόπο; Αυτοί που δεν φταίξανε σε τίποτα και δεν τα φάγανε «μαζί» με τον παχύσαρκο κ. Πάγκαλο; Οταν το μυαλό μου, τέτοια μέρα, τέτοιες ώρες, πάει σ΄όλους αυτούς τούς βασανισμένους απο την απληστία των λίγων συνανθρώπους μας, μπλοκάρεται, «κλειδώνει», δεν ξέρει πως να προχωρήσει. Με ένα άλμα προς τα πίσω καταφεύγει στην Ιστορία της αναθρωπότητας και «καταλαβαίνει» πως φτάσανε οι λαοί να στήνουν γκιλοτίνες και να αποκεφαλίζουν τσάρους και αυλικούς. Ο Θεός να μας λυπηθεί, να μην συνεχιστεί αυτή η απερίγραπτη κατηφόρα και να μπορέσουμε το γρηγορώτερο να προχωρήσουμε πάλι μπρός.

Γιατί τα Χριστούγεννα του 2010 μας βρίσκουν σε μια ιστορική καμπή ακραία και πολύ επικίνδυνη. Τόσο που δεν μπορώ κάν να πώ «και του χρόνου». Μπορώ μόνο να ευχηθώ να μην ξαναζήσουμε τέτοια Χριστούγεννα σαν αυτά – που στα 57 μου χρόνια δεν έχει ξαναζήσει η Ελληνική κοινωνία.

 

 

 

 

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News