Το καλύτερο που άκουσα αυτές τις ημέρες με τον χείμαρρο των πολεμικών ανταποκριτών, των στρατηγικών αναλυτών και των αυτοπτών μαρτύρων, ήταν η παραίνεση ενός Ελληνα της Ουκρανίας για όσους ομοεθνείς στηρίζουν τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. «Αν είναι μάγκες, ας πάρουν ένα αεροπλάνο, ας πάνε στη Μόσχα και μέσα στην Κόκκινη Πλατεία ας πουν κάτι εναντίον του Πούτιν. Μόνο που πριν φύγουν, τους συμβουλεύω να έχουν κάνει τη διαθήκη τους».

Για να είμαι ειλικρινής, εγώ πιστεύω ότι παραδίνουμε σημασία και αξία στον αριθμό και στο ειδικό βάρος των φιλορώσων εν Ελλάδι. Μικρός ο αριθμός τους, ακόμα μικρότερη η επιρροή τους και η δυνατότητά τους να επηρεάσουν τον προσανατολισμό και την πορεία της χώρας. Αν αθροίσεις έναν που τραγουδούσε Τζόαν Μπαέζ επί Βιετνάμ, έναν χρυσαυγίτη που εκσπερματώνει στη θέα ενός δικτάτορα, έναν αντιεμβολιαστή που ψάχνει με τι να αντικαταστήσει την αντίδρασή του στο μπόλι, έναν Τραμπικό που αγοράζει Τελοπόν από τον Βελόπουλο κι έναν που γονατίζει όταν περνά από μπροστά του ο καλόγερος με το θυμιατό, δεν φτιάχνεις πολιτικό κίνημα. Εναν αχταρμά μισοδιαταραγμένων φτιάχνεις, που αποτελούν τον ορισμό του σκυλιού που γαβγίζει ενώ το καραβάνι περνά.

Θαρρώ πως όσο καταβυθιζόμαστε μέσα στα social media, τόσο παραφουσκώνουμε δίχως λόγο τη δήθεν δύναμη αυτών των περιθωριακών. Οσο για την κάθε Ζαχάροβα, που τους στρώνει χαλί για να περάσουν μέσα στην ελληνική κοινωνία, αρχίζω να την ψιλολυπάμαι. Η άλλοτε κραταιά δύναμη του πλανήτη, να αναζητά ακροατήριο μέσα στο πολιτικό λουμπεναριό μιας μικρής χώρας; Οποία κατάντια, οποία λύπη. Και οποία έλλειψη πραγματικής δύναμης πειθούς.

Αφήστε που όσο περνούν οι ημέρες, τόσο αρχίζω να πιστεύω ότι ο Πούτιν αναδεικνύεται στον ιδανικό αυτόχειρα. Οσο ξεδιπλώνονται οι αμερικάνικες κυρώσεις, τόσο ο πλανήτης που τρόμαξε από την ορμή και τον κυνισμό του αρχίζει να αντιλαμβάνεται σε ποιο στρατόπεδο βρίσκεται η πραγματική δύναμη. Σαν πριν από ογδόντα χρόνια, που οι θυελλώδεις Ιάπωνες επιτέθηκαν στο Περλ Χάρμπορ. Τότε που ξεκίνησε ο πόλεμος στον Ειρηνικό, το 1941, οι Αμερικανοί και οι Ιάπωνες είχαν από έξι αεροπλανοφόρα. Το 1945, οι Ιάπωνες είχαν απομείνει με τρία, ενώ οι ράθυμοι Αμερικανοί (που ξύπνησαν μετά το χαστούκι και κινητοποίησαν τις θηριώδεις παραγωγικές τους δυνάμεις) είχαν εκατό. Ναι, ναι, εκατό…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News