Ενα σακίδιο στην πλάτη, ένα carry-on, ένα σακβουαγιάζ. Ό,τι μπορεί να αντέξει ο καθένας, όταν χρειάζεται να περπατήσει για χιλιόμετρα. Για ώρες.

Οσες ώρες περπατούν οι χιλιάδες για να γλιτώσουν από την φρίκη του πολέμου στην Ουκρανία. Ενός πολέμου που «χτύπησε» την πόρτα του τακτοποιημένου σπιτικού τους, της γνώριμης μέχρι πρότινος ζωής τους.

Μιας ζωής σύγχρονης έστω σε μια πιεσμένη, αναπτυσσόμενη χώρα, εν έτει 2022, με τα προβλήματα της καθημερινότητας και τις αγωνίες για να την κάνουν καλύτερη.

Πόση από αυτή τη ζωή μπορεί να χωρέσει σε μια βαλίτσα; Τι να βάλεις μέσα και τι να αφήσεις; Τι να αποχωριστείς;
Θα αναγκαστείς να αποχωριστείς σχεδόν τα πάντα. Και μπορείς να τα αφήσεις, όταν απειλείται η ζωή σου, θα πει κανείς. Στο τέλος, όλα είναι στην καρδιά και στο μυαλό.

Στα πρόσωπα, στις ψυχές, στις αναμνήσεις.

Και τώρα αυτό που διακυβεύεται είναι μεγαλύτερο από τη γνώριμη καθημερινότητα. Είναι η ίδια η ζωή, η ελευθερία.

Δέκα μέρες παρακολουθούμε real – time έναν πόλεμο δίπλα μας. Σε μια περιοχή του κόσμου που την αισθανόμαστε οικεία. Με χαρακτηριστικά και καταβολές, με τα οποία μπορούσαμε να συσχετιστούμε.

Σε μια μέρα όλα άλλαξαν. Εγιναν μια κόλαση. Ενας πόλεμος που κανείς δεν ήθελε να πιστέψει ότι θα άρχιζε.

Γιατί φάνταζε τόσο εφιαλτικός, όσο τελικά είναι και στην πραγματικότητα.

Για τη χώρα που δέχεται την εισβολή, για τους ανθρώπους που πέφτουν νεκροί και τραυματίες, για εκείνους που ξεριζώνονται. Για όλους, που η ζωή τους βομβαρδίζεται. Και για τους υπόλοιπους που αντιλαμβανόμαστε πώς μια «στρωμένη», σύγχρονη ζωή, μπορεί να αναποδογυρίσει σε μια μέρα.

Και από τον προσωπικό, οικογενειακό, επαγγελματικό, μεσοπρόθεσμο σχεδιασμό, να παίρνεις όπλο για να πολεμήσεις για τη ζωή σου και να αναζητάς τρόπο για να εγκαταλείψεις με ασφάλεια την εστία σου. Να διαλέγεις ποιος από την οικογένειά σου θα αντέξει να μείνει και ποιος θα μπορέσει να φύγει. Μητέρες με παιδιά στα χέρια να φεύγουν και να αφήνουν τον πατέρα πίσω, παιδιά ασυνόδευτα να περνούν τα σύνορα, ηλικιωμένοι.

Ενα δράμα, που δεν το χωράει ανθρώπου νους. Και όμως συμβαίνει δίπλα σου.

Καραβάνια προσφύγων που μέχρι χθες είχαν μια ζωή σαν τη δική σου. Και μέσα σε μια μέρα αυτή η ζωή απειλήθηκε, μεταφέρθηκε σε καταφύγια, σε υπόγεια, σε γκρεμισμένες γέφυρες, σε σιδηροδρομικούς σταθμούς, σε ένα κονβόι που αγωνιά να φθάσει στα σύνορα, με μια βαλίτσα στο χέρι. Σε αυτή που προσπάθησε να χωρέσει τα απαραίτητα. Όχι τη ζωή που είχε.

Σε αυτή, έχει ενδόμυχα την ελπίδα ότι κάποτε θα μπορέσει να επιστρέψει. Και να συνεχίσει, στήνοντάς την από την αρχή, πάνω στα ερείπια των βομβαρδισμένων πόλεων.

Πώς μπορείς να συσχετιστείς με αυτό; Μπορεί να χωρέσει στο μυαλό σου;

Μπορεί η ζωή να χωρέσει σε μια βαλίτσα; Αν πρέπει, ναι, θα χωρέσει.

Αλλά για κανέναν δεν θα έπρεπε.

Υ.Γ.: Καθώς κυλούσε αυτό το αμήχανο τριήμερο της Σαρακοστής, με την κόλαση του πολέμου να μεταδίδεται ζωντανά από τα μέτωπα της Ουκρανίας στις ειδήσεις και στις ενημερωτικές εκπομπές, στο feed των social media παρεμβάλλονταν εικόνες καρναβαλιού και ταξιδιωτικών αποδράσεων στο εξωτερικό. Εστιατόρια, shopping, περιηγήσεις είχε το πρόγραμμα κάποιων, το οποίο κάθε μέρα ανανεωνόταν με ανέμελα δημόσια posts, συνοδευόμενα κάθε φορά από μία διαφορετική γούνα. Πόσες βαλίτσες να χρειάστηκαν γι’ αυτό το τριήμερο;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News