Ποιο είναι το πρώτο και βασικό συναίσθημα που αναδεικνύεται στην συνείδηση του απλού ανθρώπου, όταν ξαφνικά ο κόσμος γύρω του κατακρημνίζεται; Μα, φυσικά, η ανασφάλεια. Και ποιο είναι το πρώτο και βασικό που ψάχνει, εκείνος που από το βράδυ έως το πρωί βλέπει όλες τις σταθερές της ζωής του να διαλύονται; Ενα στήριγμα, ένα πάτημα. Τι πρωτίστως αποφεύγει και απεχθάνεται όποιος βρίσκεται στο κέντρο ενός λυσσαλέου κυκλώνα; Να παρατήσει το –έστω άβολο με τα παλιότερα κριτήρια του- κλαδί στο οποίο κρατιόταν, για να δοκιμάσει να βρει ένα καινούριο και άγνωστο να αρπαχτεί μέσα στο χάος που τον περιβάλλει.

Μόλις σας περιέγραψα τους απλούς λόγους για τους οποίους ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα κερδίσει πανηγυρικά τις επόμενες και τις (σε τριάντα μέρες) μεθεπόμενες εκλογές. Ετσι κι αλλιώς η δεύτερη τετραετία του ήταν δεδομένη και πριν την ανατροπή του κόσμου μας μέσω Ουκρανικού, τώρα η βεβαιότητα αυτή αυξάνεται σε εκθετικό βαθμό. Ποιος λογικός άνθρωπος θα σκεφτεί ότι η δίνη ενός πολέμου, ο μεταπολεμικός τρόμος και η παγκόσμια γεωπολιτική και οικονομική αναταραχή, είναι ο ιδανικός χρόνος για κυβερνητικά πειράματα μέσα στο σπίτι του; Ποιος θα πείσει τον φοβισμένο πολίτη ότι την ώρα της φουρτούνας αυτός πρέπει να δοκιμάσει για πρώτη φορά κάποιο συνεργατικό ή κυκλικό προεδρείο στην ηγεσία του καραβιού του;

Ναι, συμφωνώ, η ανάλυση αυτή στηρίζεται στην τρομολαγνεία και μυρίζει πολιτικό συντηρητισμό. Υποθέτω άλλωστε ότι αυτά θα επικαλεστούν όσες πολιτικές δυνάμεις πλήττονται αντικειμενικά από την πολεμική αναμπουμπούλα, η οποία όσο περισσότερο δυσκολεύει και φοβίζει τον μέσο πολίτη, τόσο τον σπρώχνει κάτω από τις πολιτικές φτερούγες αυτού που ήδη τον κυβερνά. Πλην δεν είναι τρομολαγνική η ανάλυση, είναι τρομακτική η πραγματικότητα αυτή καθ’ αυτή. Σε καιρούς ηρεμίας, ευμάρειας και πολιτικής σταθερότητας, υπάρχει η πολυτέλεια του πολιτικού πειράματος. Σε εποχές φρίκης, αστάθειας, δυσκολιών και αποσυνθέσεων, μόνο ο αφελής ή ο παρανοϊκός θα αποτολμήσει ένα άλμα στο κενό.

Οι χώρες και οι κοινωνίες αναζητούν ηγέτες. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης προηγούνταν ήδη σημαντικά του Αλέξη Τσίπρα ως ηγετική προσωπικότητα. Με το άνοιγμα του τρελοκομείου από τον Πούτιν, η διαφορά αυτή θα γίνει συντριπτική. Συντριπτική θα είναι επίσης (για τους ζοφερούς και επικίνδυνους καιρούς μας) η διαφορά μιας αυτοδύναμης κυβέρνησης Μητσοτάκη απέναντι στην θολή προοπτική μιας άγνωστης «προοδευτικής» κυβέρνησης μειοψηφίας.

Δεν γράφω κάτι τρομερό, μια απλή, λογική και αναπόδραστη προβολή του κοντινού μας μέλλοντος κάνω. Για πολλά μπορεί να είναι ικανός ο μέσος πολίτης, αλλά όποιοι ποντάρουν ότι θα βγει σαν ανέμελη μπεκάτσα να κόβει βόλτες στους ουρανούς όπου γίνεται αερομαχία και βρυχώνται τα αντιαεροπορικά, μάλλον θα χάσει τα λεφτά του.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News