Tην περασμένη εβδομάδα πήγα στα ΕΛΤΑ για να παραλάβω ένα βιβλίο. Η πρώτη φράση και μόνο αντιλαμβάνεστε ότι σημαίνει μισή χαμένη εργατοώρα για μένα και ένα πεντάλεπτο για την κακοδιάθετη υπάλληλο των ΕΛΤΑ. Το βιβλίο ήταν το «Means of Ascent» του Robert E. Caro. Συγκεκριμένα, ο δεύτερος από τους τέσσερις τόμους της βιογραφίας του Λίντον Τζόνσον (Lyndon B. Johnson). Η οποία προφανώς λόγω αριθμού σελίδων –είναι πάνω από 2.000– και περιορισμένου ελληνικού ενδιαφέροντος, δεν πρόκειται να μεταφραστεί στα ελληνικά. Τον οποίο είχα παραγγείλει από το betterwordbooks.com.

Στην εξίσωση λοιπόν που έχει έναν τόμο από την τετράτομη βιογραφία του Λίντον Τζόνσον, έναν βιβλιόφιλο που έχασε ένα μισάωρο, ένα κράτος που εισέπραξε 4,38 ευρώ τελωνειακά τέλη και μια στραβωμένη υπάλληλο των ΕΛΤΑ, το μόνο που λείπει είναι η λογική. Θεωρητικά έχουμε μια κυβέρνηση που στηρίζει τη φιλομάθεια, προσπαθεί να μειώσει τη γραφειοκρατία και σέβεται τον εργάσιμο χρόνο των πολιτών της.

Στην πράξη, κάποιος δημιούργησε μια ακόμα διαδικασία, που για να παραγγείλει κάποιος ένα μεταχειρισμένο βιβλίο από το εξωτερικό, θα πρέπει να περιμένει το τελωνείο να εκτιμήσει τα τέλη, έναν ταχυδρομικό που θα γράψει το χαρτάκι και θα το πάει στο σπίτι του παραλήπτη, μια υπάλληλο που θα πρέπει να βρει το δέμα, να ελέγξει τα στοιχεία του παραλήπτη και αφού πάρει την υπογραφή «Εδώ», να του δώσει το δέμα να το πάρει στο γραφείο του. Με όλη τη διαδικασία να πρέπει να γίνει ανάμεσα στις 07.30-14.45, όταν, εκτός από τα ΕΛΤΑ, και ο υπόλοιπος κόσμος δουλεύει.

Προς τι η όλη διαδικασία; Για να μη χάνεται πολύτιμο συνάλλαγμα στην αγορά μεταχειρισμένων βιβλίων από το εξωτερικό; Για να στηριχθεί η ελληνική αγορά μεταχειρισμένων αγγλικών βιβλίων; Επειδή τα μεταχειρισμένα βιβλία είναι είδος πολυτελείας, το οποίο πρέπει να επιβαρύνεται με τελωνειακούς δασμούς;

Και δεν υπάρχει η δικαιολογία «τόσα χρόνια οπισθοδρόμησης δεν γίνεται να τα διορθώσουμε αμέσως όλα». Στα 30 χρόνια που παραγγέλνω ξένα βιβλία από το εξωτερικό, μόνο τον τελευταίο χρόνο επιβάλλονται δασμοί. Προσθέτοντας, εκτός του κόστους, έναν ακόμα κρίκο στη χρονοβόρα ταχυδρομική διαδικασία. Υποθέτω ότι κάποιος εγκέφαλος του υπουργείου Οικονομικών, που η σχέση του με το βιβλίο είναι αντίστοιχη του διαβόλου με το λιβάνι, αποφάσισε ότι στη φορολόγηση των μεταχειρισμένων βιβλίων υπάρχει ψωμί. Υπάρχει, όμως, μόνο ταλαιπωρία. Είπαμε να καταργούνται γραφειοκρατικές διαδικασίες, όχι να δημιουργούνται καινούργιες. Και αν είναι στις αρμοδιότητες του Χρήστου Σταϊκούρα, αφού στο ελληνικό Δημόσιο οι υπουργοί είναι σαν τους αγίους της εκκλησίας και ποτέ δεν είσαι βέβαιος ποιος θεραπεύει τι – συνοπτικά ας καταργηθεί.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News