Η κοινή λογική μας λέει ότι από τους έξι που παραμένουν στην κούρσα για την ηγεσία του ΚΙΝΑΛ, τρεις συγκεντρώνουν τις περισσότερες πιθανότητες εκλογής σε σχέση με τους υπόλοιπους. Ανδρουλάκης, Λοβέρδος, Παπανδρέου. Και επειδή στην πολιτική συζήτηση το ΚΙΝΑΛ παίρνει τη θέση του μπαλαντέρ στη σύναψη μετεκλογικών συμμαχιών, ας δούμε πώς αναμένεται να παίξει ο καθένας τα χαρτιά του, αλλά και πώς θα τον έβλεπαν οι υπόλοιποι παίκτες.

Εκλέγεται ο Νίκος Ανδρουλάκης.
Ο Ανδρουλάκης δεν έχει ανοίξει τα χαρτιά του προς τα πού θέλει να κατευθύνει το κόμμα στο πεδίο των συνεργασιών. Βέβαια μιλάει και αυτός για προοδευτική διακυβέρνηση, συνεπώς στον ΣΥΡΙΖΑ δεν θα τον έβλεπαν εξ αρχής αρνητικά αν και έχουν λόγο να ανησυχούν για τη διείσδυση του στις νεαρότερες ηλικίες. Αν εκλεγεί ο Ανδρουλάκης δεν θα έχει λόγο στη Βουλή. Και αυτό είναι θετικό για τον ΣΥΡΙΖΑ καθώς ο Αλέξης Τσίπρας θα διατηρεί τον κύριο αντιπολιτευτικό λόγο, χωρίς να ακούγεται κάτι καινούργιο από την πλευρά του ΚΙΝΑΛ. Αν μάλιστα ανεβαίνει στο βήμα κάποιος «παλιός», σαν τον Σκανδαλίδη… Πώς θα έβλεπε η ΝΔ τον Ανδρουλάκη; Ε, δεν τρελαίνονται κιόλας…

Εκλέγεται ο Ανδρέας Λοβέρδος.
Και τελειώνει με τη μία όλο αυτό που περιγράφεται ως αφήγημα προοδευτικής διακυβέρνησης. Φυλακή πήγαν να τον βάλουν, ας μην το ξεχνάμε. Λοβέρδος με πράσινο ήλιο και ΠΑΣΟΚ αναμένεται να ασκήσει πίεση προς τον ΣΥΡΙΖΑ για τον επαναπατρισμό κάποιων παραδοσιακών ψηφοφόρων. Ασφαλώς στη ΝΔ θα τον θεωρήσουν ως εν δυνάμει συνομιλητή. Από την άλλη, όμως, αν ο Λοβέρδος στρέψει το κόμμα προς τα δεξιά, μπορεί να έχει διαρροές προς τον ΣΥΡΙΖΑ και στην περίπτωση αυτή να αποδειχθεί ο καλύτερος φίλος του Τσίπρα.

Εκλέγεται ο Γιώργος Παπανδρέου.
Ο Παπανδρέου μίλησε για προοδευτική διακυβέρνηση. Όμως, συγγνώμη, πώς θα πάει ο ΣΥΡΙΖΑ να κάνει κυβέρνηση μαζί του όταν του έχει ρίξει το ανάθεμα για την κρίση και τα μνημόνια; Όσο και αν στην πολιτική η ανάγκη γίνεται φιλότιμο, σε αυτήν την περίπτωση χρειάζεται μία τεράστια πιρουέτα. Εκτός των άλλων, ο Παπανδρέου ως κάτοχος του brand ενδέχεται να επαναπατρίσει έναν αριθμό ψηφοφόρων με συναισθηματικά αντανακλαστικά στο άκουσμα του ονόματος. Μπορεί επίσης να απευθυνθεί και στην άλλη πλευρά, στους κεντρώους και «ποταμίσιους» που ψήφισαν ΝΔ και τώρα δυσανασχετούν για επιλογές τύπου Πλεύρη. Λογικά θα περιμένει να τη δημοσκοπική εξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ πριν γίνει πιο σαφής στα περί προοδευτικής διακυβέρνησης αν και με τη δήλωση υποψηφιότητας έκλεισε το μάτι. Εκτός των άλλων, πέρα από τις εικασίες που διατυπώνονται, το κίνητρο του Παπανδρέου είναι αυστηρά προσωπικό με ψυχολογικό υπόβαθρο: αναζητεί τη δικαίωση. Και η δικαίωση στην πολιτική έρχεται όταν πατάς το πόδι σου στην εξουσία. Είτε με τον Μητσοτάκη, είτε με τον Τσίπρα, κατά βάθος για τον Παπανδρέου δεν υπάρχει διαφορά. Αλλωστε και στη ΝΔ δεν θα έβλεπαν ως κακή εξέλιξη την εκλογή του. Θεωρούν ότι, πολιτισμικά, που λέει και ο Μητσοτάκης, δεν υπάρχουν και μεγάλες διαφορές…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News