Πόσοι είχαν δώσει ιδιαίτερη σημασία όταν στις 10 Φεβρουαρίου του 2008 ο Αλέξης Τσίπρας σε ηλικία 33 ετών γινόταν πρόεδρος του Συνασπισμού; Υποθέτω λίγοι. Ο Συνασπισμός ήταν ένα κόμμα που με διάφορα ονόματα και συνθέσεις υπήρχε από την αρχή της Μεταπολίτευσης, που είχε κριθεί πολλάκις εκλογικά και κανένας δεν θα μπορούσε να προβλέψει ότι θα έπαιζε ρόλο σε επίπεδο πολιτικής εξουσίας. Όπως και δεν θα μπορούσε να προβλέψει τα μνημόνια, τις πλατείες των Αγανακτισμένων, τη δύναμη της νεσκαφέ πολιτικής αντίληψης των στιγμιαίων λύσεων —«θα σκίσουμε τα μνημόνια και θα μας κυνηγάνε να μας δανείσουν»— και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα που θα έκανε την εσωκομματική εκλογή του Τσίπρα στην προεδρία από υποσημείωση σημαντική στην πολιτική ιστορία της Ελλάδας.

Αυτό δεν ισχύει για τις εσωκομματικές εκλογές της ΝΔ του Ιανουαρίου του 2016. Αντίθετα με τον Συνασπισμό του 2008, ο νικητής των εσωκομματικών εκλογών της ΝΔ το 2016 αναλάμβανε την υποχρέωση να φέρει το κόμμα στην κυβέρνηση. Οι εκλογείς ήξεραν ότι δεν ψηφίζουν υποψήφιο κόμματος κοινωνικών ευαισθησιών και επιρροών αλλά εν δυνάμει Πρωθυπουργό. Με τους υποψηφίους να εκπροσωπούν σαφείς τάσεις. Την εσωκομματική παραδοσιακή με τον Μεϊμαράκη, την εσωκομματική ανανεωτική με τον Μητσοτάκη και την όχι και πολύ εσωκομματική και συγκρουσιακή με τον Γεωργιάδη. Για την γραμμή  Τζιτζικώστα ισχύει ό,τι για τον αμερικάνο χριστιανό που όταν πεθάνει ο Θεός θα τον ρωτήσει «What is a Southern Methodist?». Τα αποτελέσματα του 2019 έδειξαν τη σημασία των εσωκομματικών εκλογών του 2016.

Υπάρχουν κόμματα αρχηγικά όπως του Λεβέντη, του Βελόπουλου ή του Βαρουφάκη που οι εσωτερικές εκλογές εάν και εφ’ όσον υπάρχουν δεν παίζουν σημασία. Μουσειακά, όπως το ΚΚΕ όπου οι αλλαγές στην αρχηγία το πολύ να οδηγήσουν σε μια αναθεωρημένη θέση για το συνέδριο του ΚΚ Σοβιετικής Ενωσης του 1956. Σουρεαλιστικά, όπως η Δημοκρατική Ευθύνη του Χάρη Θεοχάρη, που την ίδρυσε ο ίδιος τον Ιανουάριο του 2016 και τον διέγραψαν τον Οκτώβριο. Το αντικείμενο που ενδιαφέρει όμως είναι οι εσωκομματικές εκλογές στα κόμματα εξουσίας. Και οι υποψήφιοι στις εσωκομματικές εκλογές του ΚΙΝΑΛ.  

Στο ΚΙΝΑΛ είναι λογικό να καταλαβαίνουν ότι εκλέγουν πρόεδρο των δύο ημιχρόνων μπορεί και με παράταση. Εναν πρόεδρο που θα πάει καλά στις επόμενες εκλογές και μετά από συγκυβέρνηση ή εντυπωσιακή εμφάνιση στην αντιπολίτευση θα πάρει τη νίκη στις (ιδανικά) επόμενες ή λογικά στις μεθεπόμενες.

Τέλος, η πιο επικίνδυνη λογική είναι οι «Μέσι του Κάμπου». Επειδή οι άλλοι πήγαν καλά με αυτόν ή τον άλλον να βρούμε και εμείς έναν ίδιο ή έναν όμοιο. Σύντομα καταλαβαίνουν ότι αντί για τον Μέσι έβγαλαν τον… Κουτσιανικούλη.

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News