Πολλοί φίλοι του μπάσκετ θα προτιμούσαν, στους Τελικούς του ΝΒΑ να παρακολουθούν μια «τιτανομαχία» μεταξύ των πιο επιτυχημένων ομάδων του: των Λος Αντζελες Λέικερς, ή των Μπόστον Σέλτικς, με τα 17 τρόπαια, των Γκόλντεν Στέιτ Ουόριορς, ή των Σικάγο Μπουλς, με τα έξι, των Σαν Αντόνιο Σπερς με τα πέντε… Οι Μιλγουόκι Μπακς έχουν κατακτήσει μόλις ένα πρωτάθλημα, πριν από μισό αιώνα (1971), και οι εφετινοί τους αντίπαλοι, Φίνιξ Σανς, κανένα.

Πολλοί φίλοι του μπάσκετ θα προτιμούσαν, επίσης, να απολαμβάνουν τον ΛεΜπρόν Τζέιμς, ή τον Κέβιν Ντουράντ, στη «μητέρα των μαχών», κι όχι παίκτες με γυμνά (από δαχτυλίδια πρωταθλητή) δάχτυλα. Αλλά τα νέα πρόσωπα προσδίδουν ένα ξεχωριστό ενδιαφέρον στη μεγαλύτερη σκηνή της αμερικανικής λίγκας. Αλλωστε, άτιτλοι ήταν και ο ΛεΜπρόν, ο Ντουράντ, ο Μάτζικ Τζόνσον, ο Μάικλ Τζόρνταν, ο Λάρι Μπερντ, ή ο Στεφ Κάρι, πριν γίνουν θρύλοι του σπορ.

Σε αυτή την αφετηρία, του «σούπερ» παίκτη που γιγαντώνει τον μύθο του ολοένα και περισσότερο, βρίσκεται σήμερα ο Γιάννης Αντετοκούνμπο. Οπως σημειώνει ο αρθρογράφος της Wall Street Journal, Τζέισον Γκέι, τα εφετινά πλέι-οφ είναι το θέατρο των καλύτερών του παραστάσεων. Παρά τον πρόσφατο τραυματισμό του στο γόνατο, που πολλοί πίστεψαν οτι θα τον κρατούσε για μεγάλο χρονικό διάστημα μακριά από τη δράση, εναντίον των Σανς καταγράφει 32,2 πόντους και 14 ριμπάουντ, κατά μέσον όρο, ενώ στο Game 4, όπου επιθετικά δεν ήταν τόσο ορμητικός, όσο μας έχει συνηθίσει, άφησε το αποτύπωμά του με μια απίθανη ενέργεια στην άμυνα: μια «τάπα» (στον Ντιάντρε Εϊτον), που μονοπώλησε τα διαδικτυακά σχόλια όσων παρακολουθούσαν το παιχνίδι, και θα κάνει πολύ καιρό να ξεχαστεί. Ιδίως αν τα «Ελάφια» κατακτήσουν τον τίτλο, θα είναι η… καρτ-ποστάλ της σεζόν.

Το χέρι του Ελληνα θεού…

Αξίζει να δείτε τη φάση, και να την ξαναδείτε. Περίπου ένα λεπτό πριν από το φινάλε, με το σκορ στο 101-99, ο Γιάννης «διαβάζει» τη συνεργασία του Μπούκερ με τον Εϊτον και… πατάει το κουμπί της εκτόξευσης. Με μια αστραπιαία κίνηση προς το καλάθι της ομάδας του, μια στροφή του κορμιού του στην εντελώς αντίθετη κατεύθυνση, και ένα τρομερό άλμα, «σβήνει το φως» στον… δύσμοιρο σέντερ των Σανς, ο οποίος, την ώρα που ετοιμάζεται να καρφώσει, βλέπει μπροστά του ένα χέρι «από το πουθενά». Η Wall Street Journal έγραψε οτι κάτι τέτοια τα κάνουν μόνο χαρακτήρες των κόμικ και ο Αντετοκούνμπο. Αλλά έχει σημασία και το πότε το έκανε ο «Greek Freak»: σχεδόν χωρίς ανάσες, στην εκπνοή του αγώνα, στον οποίο είχε συμπληρώσει 42 λεπτά συμμετοχής. Πως και γιατί εξηγεί ο ίδιος καλύτερα από τον καθένα στο βίντεο που ακολουθεί…

Ο διόσκουρος του «Greek Freak»

Αντί να ισοφαρίσουν οι Σανς, το σκορ έγινε 103-99, με δύο πόντους του Κρις Μίντλτον, και η πλάστιγγα έγειρε προς τη νίκη των γηπεδούχων (109-103). Ο Μίντλτον πραγματοποίησε άλλη μια καταπληκτική εμφάνιση, πετυχαίνοντας 40 πόντους στο σύνολο. Επειτα από οκτώ χρόνια στο πλευρό του Γιάννη, έγινε ο πολύτιμος συμπαίκτης που τόσον καιρό αναζητούσε. Ο άλλοτε λιπόψυχος αμερικανός φόργουορντ έχει εξελιχθεί στο «Νο 2» που όλες οι ομάδες με υψηλές φιλοδοξίες έχουν ανάγκη.

Στο Game 4 εναντίον των Σανς βγήκε μπροστά, κι έβαλε όλα τα κρίσιμα σουτ. Ο Γιάννης, που δεν ήταν σε καλό επιθετικό mood, δεν πέτυχε 40 πόντους αυτή τη φορά, αλλά 26. Ωστόσο, στην άμυνα έδωσε ρεσιτάλ, με 14 ριμπάουντ, τρία «κλεψίματα» και δύο «τάπες»: την ιστορική, κι άλλη μια. Πλέον, το επίπεδο στο οποίο έχει φτάσει ο Αντετοκούνμπο, του επιτρέπει να «κάνει τη διαφορά» και χωρίς να «οργιάζει» μέσα στο γήπεδο. Εχει ωριμάσει – δεν είναι μόνον ο αθλητής με τις υπερφυσικές δυνάμεις. Εχει γίνει και κανονικός ηγέτης. Οχι, απλώς, δίνοντας στους συμπαίκτες του το καλό παράδειγμα, αλλά και με τις φωνές του. Τους «ξυπνάει», τους εμψυχώνει, τους δίνει αυτοπεποίθηση.

Ραντεβού στην Αριζόνα…

Η σειρά των Τελικών βρίσκεται τώρα στο 2-2. Θα συνεχιστεί στην Αριζόνα την Κυριακή τα ξημερώματα (04:00 Ελλάδας). Οποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα, θα υπάρξει και Game 6. Στο Μιλγουόκι, την ερχόμενη Τρίτη (20/7). Εχοντας ισοφαρίσει τις δύο πρώτες νίκες των Σανς, οι Μπακς πιστεύουν οτι μπορούν να ολοκληρώσουν ακόμη μια ανατροπή στα εφετινά πλέι-οφ, αν και μόλις τέσσερις ομάδες στα χρονικά των Τελικών έχουν «επιστρέψει» από το 0-2. Αλλά, ακόμη κι αν δεν κερδίσουν το τρόπαιο, το Μιλγουόκι ζει «χρυσές εποχές». Οπως τότε, στα χρόνια του Τζαμπάρ.

Στο Game-4, στο «Fiserv Forum», οι Μπακς είχαν στο πλευρό τους 17.000 οπαδούς. Αλλοι 25.000 έξω από το γήπεδο, στη «Γειτονιά των Ελαφιών», είχαν στήσει τρελό πανηγύρι. Και δεν ήταν όλοι κάτοικοι της περιοχής. Στο Γουϊνσκόνσιν είχαν συρρεύσει άνθρωποι από διάφορες Πολιτείες των ΗΠΑ, που δεν βρήκαν εισιτήριο, αλλά ήθελαν να ζήσουν τους NBA Finals από κοντά. Τα καταστήματα της (μικρής) τοπικής αγοράς γέμισαν για πρώτη φορά μετά την πανδημία, και οι ντόπιοι βρήκαν θέμα συζήτησης για όλη τη χρονιά, σε μια πόλη όπου, ποτέ, δεν συμβαίνει τίποτα άξιο λόγου.

Ολα αυτά το Μιλγουόκι τα οφείλει στον Γιάννη. Εναν πραγματικό σούπερ-σταρ και μελλοντικό Hall of Famer, έναν από τους τρεις τέσσερις κορυφαίους εν ενεργεία NBAers, που λατρεύει την ομάδα του. Που επέστρεψε από έναν σοβαρό τραυματισμό σε χρόνο – ρεκόρ, όχι για να παρίσταται, απλώς, στους αγώνες, αλλά για να δώσει το 100%. Οπως πάντα. Είναι «το κάτι άλλο», τονίζει η Wall Street Journal. Κι ας κάνει airball σε βολές, κι ας μη σουτάρει τα τρίποντα με 40% ευστοχία.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News