Στην «Ιστορία της Θεραπαινίδας» (The Handmaid’s Tale) η Μάργκαρετ Ατγουντ στήνει, ως συνήθως, μία δυστοπία, εντός της οποίας οι περισσότερες γυναίκες έχουν χάσει τη γονιμότητά τους. Αυτές που μπορούν να τεκνοποιήσουν γίνονται αναπαραγωγικές σκλάβες στις πρώην ΗΠΑ που, έπειτα από πραξικόπημα, παραδόθηκαν σε ένα θεοκρατικό καθεστώς, σαδιστικού πουριτανισμού.

Το βιβλίο έγινε και πολύ ενδιαφέρουσα σειρά, αν και οι σεναριογράφοι τράβηξαν την ιστορία από τα μαλλιά για να συνεχίσουν από εκεί που σταμάτησε η Ατγουντ. Η προβολή της σειράς ήρθε λίγο μετά την εκλογή Τραμπ, γεγονός που ευνόησε τις σημειολογικές συμπτώσεις και τον πολιτικό συμβολισμό. Συνεχίζεται ακόμα, στην τέταρτη σεζόν, αλλά μάλλον έχει κουράσει. Ωστόσο, αν δείτε τις δύο πρώτες σεζόν (και αντέχετε τον ζόφο) θα σας καθηλώσει, πιστέψτε με.

Το σποτ για το συνέδριο της γονιμότητας (που απεδείχθη άκαρπο) θα μπορούσε να παίζει κάπου ανάμεσα στα επεισόδια της σειράς. Ταιριάζει, δηλαδή, ως αντίληψη, αφού προβάλλει την αναπαραγωγή ως τον κεντρικό προορισμό της γυναίκας στον κόσμο. Παρεμπιπτόντως, την επόμενη φορά, στην Προεδρία της Δημοκρατίας, ας ζητήσουν να δουν και τα προωθητικά σποτ των εκδηλώσεων που θέτει υπό την αιγίδα της η Πρόεδρος.

Τι μας λέει, λοιπόν, το σποτ; Την αλήθεια. Οι γυναίκες προτιμούν να εξελίσσουν τη ζωή τους από το να λειτουργούν ως αναπαραγωγικές μηχανές. Απλώς αυτό που εσείς και εγώ βρίσκουμε λογικό και φυσιολογικό, οι υπεύθυνοι του σποτ το θεωρούν σχεδόν κολάσιμο – πάλι καλά που δεν έκλεισαν με την εικόνα της βρεφοκρατούσας Θεοτόκου. Και με τον τρόπο του, το σποτ απαντάει και σε εκείνους που θεωρούν ότι το δημογραφικό πρόβλημα είναι πρωτίστως οικονομικό. Είναι αυτοί που πιστεύουν ότι έτσι και σκάσεις μερικά λεφτά στις νέες κοπέλες, θα αρχίσουν να κάνουν και ένα και δύο και τρία παιδιά.

Το δημογραφικό δεν έχει σχέση με τα οικονομικά στον βαθμό που νομίζουμε. Οι καλύτερες δημογραφικά χρονιές στην Ιστορία της χώρας ήταν το 1940 και το 1960. Η δημογραφική κόπωση άρχισε να εκδηλώνεται όταν οι γυναίκες μπήκαν στην παραγωγή, αλλά κορυφώθηκε στην εποχή της ευμάρειας, μετά το 2000. Το θέμα έχει να κάνει με τον τρόπο ζωής. Και το να απαιτείς από τις γυναίκες να αλλάξουν τρόπο ζωής για να τονώσουν τα δημογραφικά της χώρας είναι, τουλάχιστον, αναχρονιστικό. Δεν είμαστε στην αρχαία Σπάρτη. Ευτυχώς.

Στο μεταξύ, αν παρατηρήσετε τα δημογραφικά δεδομένα, θα διαπιστώσετε ότι η χώρα περιορίζει κάπως τις πληθυσμιακές απώλειες λόγω των γεννήσεων που προσφέρουν αλλοδαπές μητέρες. Πρόσφατα, η Πρόεδρος της Δημοκρατίας είπε κάτι για τη λελογισμένη ενσωμάτωση μεταναστών και της χίμηξαν από τα δεξιά. Αν υπάρχει άλλος τρόπος, ας μας τον πουν αυτοί που, στο φαντασιακό και εθνικά ορθό αφήγημά τους, βλέπουν τις νέες κοπέλες να ψωνίζουν φορέματα εγκυμοσύνης επειδή το κράτος θα τους δώσει κάτι παραπάνω. Αν η δημογραφική φθορά διατηρηθεί ως έχει, σε έναν αιώνα από σήμερα θα έχουν μείνει οι μισοί. Χωρίς τους μετανάστες, το παιχνίδι είναι χαμένο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News