Τελικά, να που εορτάσαμε τη διακοσιετηρίδα (να πάρει ο εξαποδώ για λέξη…) από την έναρξη της Επανάστασης του ‘21, με σεβασμό, σοβαρότητα και αισιοδοξία για το μέλλον του τόπου χωρίς άκρατους συναισθηματισμούς και φανφαρόνικες υπερβολές.

Δεν ξέρω, βέβαια, κατά πόσο συνετέλεσε σε αυτό η πνιγηρή πραγματικότητα της αντι-κοροναϊκής καραντίνας, που εκ προοιμίου “έκοψε μαχαίρι”, κατά το κοινώς λεγόμενον, την προσφιλή μας ροπή προς την εξτραβαγκάντζα.

Όχι ότι θα μας έβλαπτε και ολίγη φαντασμαγορία. Να δεις πώς το λέγαν οι παππούδες μας….Α, ναι: Βίος ανεόρταστος, μακρά οδός απανδόκευτος. Σε (πολύ) ελεύθερη απόδοση: Δίχως χαρές και πανηγύρια, η ζωή θα ήταν μετά βίας υποφερτή.      Πράγματι, ομολογώ πως συλλαμβάνω τον εαυτό μου να ορέγεται γιορτές του Σταδίου (Τι θα πει «ποιου Σταδίου;») πομπές φουστανελάδων, σαββοπούλειους παιάνες και άλλα πομπώδη. Δε θα ήταν κι άσχημα, ύστερα από έναν χρόνο εθνικής κοροναϊκής κατήφειας.

Όλα με μέτρο βέβαια, καθότι, εν προκειμένω, το τιμώμενο γεγονός είναι ένας ηρωικός και αιματοβαμμένος αγώνας για την Ελευθερία, όχι ένας γάμος γαλαζοαίματων ή μια νίκη στη Eurovision, ώστε να δικαιολογείται μια απερίσκεπτη, σχεδόν χαζοχαρούμενη ευφορία, απαλλαγμένη περισυλλογής για τα μηνύματα που η Επανάσταση κομίζει σ’ εμάς, τους σημερινούς.

Είναι αλήθεια πως συχνά περνάμε στους «απέξω» ως λαός φυγόπονων Ζορμπάδων. Μάς έχουν προσάψει ότι ασχολούμαστε πολύ περισσότερο με την άμεση ικανοποίηση των επιτακτικών ορέξεών μας στο Παρόν, παρά με την περίσκεπτη μελέτη του Παρελθόντος και τον συγκροτημένο σχεδιασμό του Μέλλοντος. Αυτό μπορεί και να αληθεύει, σε μεγάλο βαθμό. Ας μη γίνει, ωστόσο, φιλοδοξία μας  ένας συνολικός ξεριζωμός όλων εκείνων των χαρακτηριστικών που διαμορφώνουν την, προβληματική πολλές φορές, γοητευτική άλλες τόσες, ιδιοπροσωπία μας, στον βωμό της επίτευξης μιας αποστειρωμένης ορθολογικότητας. Η, σχεδόν μαγική, έννοια του μέτρου, έρχεται να μάς προσφέρει και πάλι τη λύση. Μια λύση που συνίσταται στην απόδοση τιμών, χωρίς περιττή σοβαροφάνεια. Στον εορτασμό, χωρίς φτηνή πολιτική εκμετάλλευση. Στην υπόμνηση του παρελθόντος, χωρίς να χάνεται από τα μάτια μας το μέλλον. Και, έχω την αίσθηση, πως  τη φετινή 25η Μαρτίου, κάπως τα πετύχαμε αυτά.

Γιατί, τελικά, κείνο που πρέπει να μείνει από τον εορτασμό της Παλιγγενεσίας, περισσότερο από κάθε τι άλλο (Ναι, ακόμη και από τη σκανδαλώδη φραγκική κομψότητα της κ. Φλοράνς Παρλύ) είναι η αναμφίβολα ελπιδοφόρα αίσθηση που αυτή μάς αφήνει για το Αύριο. Σε τελική ανάλυση, τι άλλο συμβολίζει για τη συλλογική ψυχή μας ο αγώνας του ‘21, αν όχι την αστείρευτη ορμή αναζωογόνησης και αναγέννησης, ενάντια σε όλες τις αντίρροπες δυνάμεις της τελμάτωσης και της αργόσυρτης φθοράς; Κάτι σαν την ετήσια ανάβαση της Περσεφόνης απ’ τον Άδη, που σηματοδοτεί, έστω και προσωρινά, το τέλος του χειμώνα. Μόνο που, στην περίπτωσή μας, είναι στο χέρι μας να φροντίσουμε να μην κατέλθει ξανά η δική μας Κόρη – που η όψη της, εδώ και 200 χρόνια, με βια μετράει τη γη – στο ζοφερό Βασίλειο των Σκιών.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News