Χθες, Hμέρα Ποίησης. Μα εγώ σήμερα θα γράψω. Κάθε μέρα, Ημέρα Ποίησης. Μάτια στους πόρους τους δέρματος, να νιώθεις. Την ποίηση τη νιώθεις. Γραπώνεσαι «από το πουθενά» μιας στιγμής. Για παράδειγμα, σ’ ένα μποτιλιάρισμα. Σ’ εκείνο το σκληρό ζευγάρι που κοιτάζει ετοιμοπόλεμο το φανάρι να ανάψει και τίποτα άλλο γύρω του. Και δίπλα τους υπάρχει ένα πάρκινγκ ανοιχτό, γεμάτο αυτοκίνητα, αλλά το ένα, όλο κι όλο, τοιχίο του είναι από ένα γκρεμισμένο σπίτι που του αναλογεί, ψηλά, ένα ντουλάπι να χάσκει.

Ενα άδειο ντουλάπι που ξέμεινε, μιας καθημερινότητας ξεδοντιασμένης. Σαν φιλμ που πήρε φως. Εκεί, λες, θα είχε κάποτε πιάτα παράταιρα, σερβίτσιο που έσπασε και αναπληρώθηκε με άλλο άσχετο. Και ένα τσίγκινο κουτάκι που θα είχε τη ζάχαρη και ένα άλλο καφέ και μια μοναχική φιγούρα θα έσερνε τις παντόφλες χς, χς, χς για να τα ανοίξει και μια φυρή βέρα θα είχε αλλάξει δάκτυλο στο χέρι του, για να σταθεί οπωσδήποτε κάπου. Για να του θυμίζει σύντροφο.

Και «τα βλέπεις» όλα για όλα. Τα κτίζεις, τα σκηνοθετείς μέχρι ν’ ανάψει το φανάρι. Ή ενώ περπατάς, συναντάς κάποιον από τα παλιά και κοιτάζεστε με τη μνήμη ενός τόσο μακρινού «κάποτε», που ούτε καν το θυμάσαι, αλλά το νιώθεις. Κι εκείνος λέει «Να βάλω τη μάσκα μου να σε αγκαλιάσω» και βάζεις και εσύ τη δική σου και χώνεσαι στην αγκαλιά του και γίνεστε το έργο ενός καλλιτέχνη που πρόσφατα σε τράβηξε και το σκεφτόσουν όλη μέρα… Δύο μάσκες που φιλιούνται. Ενα γλυπτό από πορσελάνη του Τζόνσον Τσανγκ.

Ή φέρνεις εκείνον τον άστεγο με το μαύρο, ερειπωμένο στόμα στο τρομαγμένο τζάμι σου και σου λέει: «Μη με φοβάσαι, είμαι ο Γιαννάκης». Και στον κωδικό «Γιαννάκης» περπάτησες αλλιώς το πρόσωπο του και έφτασες μέχρι να δεις το βλέμμα του, τόσο γλυκό, που αυτόματα πάρκαρες και του αγόρασες μια σοκολάτα από το περίπτερο, όπως οι ντεμοντέ «θείοι» που αγόραζαν για τα παιδιά του σπιτιού μιας επίσκεψης, μια τεράστια ΙΟΝ αμυγδάλου. Χθες, ημέρα ποίησης. Μα εγώ σήμερα θα γράψω.

Κάθε μέρα Ημέρα Ποίησης. Ζωή, μωρέ, Ζωένια. Να την αντέχεις. Μια άλλη διάσταση, φάρμακο στιγμής. Κι ας επανέλθει ο πόνος. Φλυαρώ. Φλυαρώ. Χθες ημέρα ποίησης. Να σας συστήσω την εκλεκτή μου; Βισουάβα Σιμπόρσκα. Πολωνή ποιήτρια. Γεννήθηκε το 1923 και απεβίωσε το 2012. Τιμήθηκε και με το Νομπέλ Ποίησης το 1996. Να σας γράψω για εκείνη; Άπαπα! Είναι το χειρότερο που μπορεί να κάνεις σε ποιητές.

Λέξεις, λέξεις, χαζά στολίδια, κάτι σπουδαίο για να πεις, τόσος αγώνας, που καταντάς να ηδονίζεσαι πιο πολύ από τα γραφόμενά σου παρά από την ποίηση της εκλεκτής σου. Ούτε λέξη για τη Βισουάβα Σιμπόρσκα και το έργο της. Αναζητήστε τα ποιήματά της. Και νιώστε ή όχι. Την ποίηση τη νιώθεις ή δεν.          

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News