Κλασικό «ουδέν κακόν αμιγές καλού», αλλά στην εκδοχή τής πιο απολίτιστης εποχής μας – αυτό είναι το νόημα της ιστορίας που ακολουθεί.

Είναι μία ερωτική ιστορία, η μικρή και απολύτως προσωπική ενός ζευγαριού όπως όλα τα άλλα, η ιστορία της Κριστίν και του Σεμπαστιάν, η οποία υπό κανονικές συνθήκες θα αποτελούσε μεγάλη μπαναλιτέ και δεν θα ενδιέφερε κανέναν πέραν του κύκλου τους. Ομως οι συνθήκες δεν είναι κανονικές.

Αυτούς τους δύο ο Ερως τούς στόχευσε, τους τύφλωσε και τους ένωσε με τις αλυσίδες του με τον ίδιο τρόπο που βασανίζει τον καθένα μεν, ωστόσο ύστερα από τη μεσολάβηση ενός ιδρύματος που αφορά επιζώντες τρομοκρατικών επιθέσεων.

Ε, αυτή είναι και η ιδιαιτερότητα αυτού του έρωτα που γεννήθηκε όχι μόνο από τις στάχτες κάποιου άλλου, αλλά και από τον κουρνιαχτό των ωστικών κυμάτων και στον απόηχο των κροταλισμάτων από τα Καλάσνικοφ. Δηλαδή από τραύματα βαθιά μέσα στην ψυχή, πιο οδυνηρά από εκείνα πάνω στο σώμα.

Η Κριστίν Ντελκρός και ο Σεμπαστιάν Μπεσατί ήρθαν πρώτη φορά μεταξύ τους σε επαφή μέσω του Διαδικτύου, όταν αντάλλαξαν ηλεκτρονικά μηνύματα ως μέλη της ομάδας επιζώντων «Life for Paris» η οποία διαθέτει και ιστοσελίδα όπου εξηγεί τον σκοπό της. Κατόπιν η ζωή πήρε τον δρόμο της.

Η γυναίκα είναι 48 ετών σήμερα και τραυματίστηκε σοβαρά στη λεκάνη και στα άκρα τον Ιούνιο του 2017, όταν βρισκόταν στο Λονδίνο για ένα ρομαντικό Σαββατοκύριακο με τον τότε αρραβωνιαστικό της, Ξαβιέ Τομά, επειδή το φορτηγό που οδηγούσε ο τρομοκράτης έπεσε επάνω τους. Ο άτυχος Ξαβιέ εκσφενδονίστηκε στον Τάμεση, και το πτώμα του ανασύρθηκε έπειτα από τρεις ημέρες.

Ο άντρας, 39 ετών σήμερα, επέζησε από την ανθρωποσφαγή που έγινε τον Νοέμβριο του 2015 στο παρισινό θέατρο «Μπατακλάν», κατά τη διάρκεια τζιχαντιστικών επιθέσεων με βόμβες και αυτόματα όπλα. Ο Σεμπαστιάν εικονίζεται σε μία φωτογραφία από τα γεγονότα εκείνης της φριχτής βραδιάς, να σώζει μία γυναίκα που κρεμόταν στο κενό από ένα παράθυρο του θεάτρου προσπαθώντας να γλιτώσει από τους τζιχαντιστές.

Και οι δύο περιγράφουν γλαφυρά στον βρετανικό Guardian την αγωνία που ένιωσαν όταν ήρθαν αντιμέτωποι με τον θάνατο, ωστόσο και στην περίπτωσή τους –και ευτυχώς– ισχύει το «περασμένα, ξεχασμένα». Η Repubblica, ποιητικότερη και με έφεση στο ιταλικό μελόδραμα, σχολιάζει σαν να γράφει λιμπρέτο: «Ναι, η αγάπη κερδίζει τα πάντα, ακόμα και την τρομοκρατία»…

Το κακό προαίσθημα

Η Κριστίν, που υπηρετεί στην Πυροσβεστική Υπηρεσία στο Παρίσι, μιλάει για την τρομακτική εμπειρία της με συγκίνηση και κλαίει όταν θυμάται τον Χαμό του Ξαβιέ που δεν πολυκατάλαβε τι τον χτύπησε. Λέει ότι εκείνος, ο μεγάλος απών, ήταν και ο μεγάλος έρωτας της ζωής της, την ίδια ώρα που ο Σεμπαστιάν δείχνει πως καταλαβαίνει και συμμερίζεται τον πόνο της. Με μία χειρονομία αβρότητας, με ένα απαλό άγγιγμα στον ώμο, είναι σαν να της λέει: «Μη σε νοιάζει, εγώ είμαι εδώ». Η Κριστίν θυμάται «το κακό προαίσθημά της» εκείνη την ημέρα στο Λονδίνο. Να που βγήκε αληθινό.

«Φίλα τον… Διάβολο»!

Η περίπτωση του Μπεσατί, χρονικά παλιότερη από της Κριστίν, είναι διαφορετική. Αυτός ταξίδεψε από τη Μασσαλία στο Παρίσι για να δει τη συναυλία του γκρουπ Eagles of Death Metal στο «Μπατακλάν», αλλά αντί για αυτό είδε να πέφτουν γύρω του οι άνθρωποι σαν τις μύγες, χτυπημένοι αδιακρίτως από τους τζιχαντιστές, και άκουσε τις σφαίρες των Καλάσνικοφ να σφυρίζουν πάνω από το κεφάλι του. Θυμάται ότι η μπάντα τη στιγμή της εισβολής των φονιάδων στην αίθουσα έπαιζε ένα τραγούδι που λέγεται… «Φίλα τον Διάβολο» («Kiss the Devil»). Αρχικά διέφυγε τρέχοντας στον επάνω όροφο. Εκεί έσωσε και την κοπέλα που απεδείχθη ότι ήταν και έγκυος. Υστερα γνώρισε την ομηρία στα χέρια των τζιχαντιστών, ώσπου τον απελευθέρωσε η γαλλική αστυνομία.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News