«Ηρθε ο καιρός να εγκαταλείψουμε την Τουρκία» («It is Time to Let Turkey Go»). Πρόκειται για την… προτροπή του έγκυρου και παρεμβατικού περιοδικού «Foreign Policy» προς τον νεοεκλεγέντα πρόεδρο των ΗΠΑ, Τζο Μπάιντεν, στον απόηχο των αμερικανικών κυρώσεων κατά της Τουρκίας για τους S-400.

Το άρθρο (δείτε το εδώ) υπογράφει ο συνεργάτης του think tank, Νίκολας Ντάνφορθ, ο οποίος περιγράφει τις σχέσεις ΗΠΑ-Τουρκίας ως εκείνη δύο αμαξοστοιχιών που βρίσκονται σε τροχιά αργής σύγκρουσης, με τον Τζο Μπάιντεν στη θέση του μηχανοδηγού της μίας..

Ο αρθρογράφος του «Foreign Policy» ζητά να τεθεί τέλος στην πολιτική κατευνασμού της Αγκυρας, επισημαίνοντας ότι με την ανάληψη των καθηκόντων του τον Ιανουάριο, ο Μπάιντεν δεν έχει περιθώριο ηθικού συμβιβασμού με την Τουρκία του Ερντογάν.

«Δεν μπορείς να συνεργαστείς με ένα αυταρχικό καθεστώς που είναι στοχοπροσηλωμένο ενάντια στη συνεργασία μαζί σου», σημειώνει μεταξύ άλλων, οπότε «η Ουάσιγκτον θα πρέπει να είναι ξεκάθαρη για τον ρόλο της Τουρκίας στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, καθώς και για το δικό της ρόλο στην εσωτερική τουρκική πολιτική: Θα είναι όμως σχεδόν αδύνατο να συνεργαστεί με την Τουρκία όταν η τουρκική κυβέρνηση βλέπει τις Ηνωμένες Πολιτείες ως απειλή».

Ακολουθεί η προτεινόμενη μετάφραση του άρθρου στο «Foreign Policy»:

Για τον Μπάιντεν, η πρόκληση θα είναι να ελαχιστοποιηθεί η ζημιά που μπορεί να κάνει η Τουρκία στα συμφέροντα των ΗΠΑ χωρίς να προκαλέσει νέες συγκρούσεις ή να αποκλείσει τη δυνατότητα μελλοντικής συνεργασίας.

Το έργο του πρέπει να ξεκινήσει με την αναγνώριση ότι η Ουάσιγκτον δεν μπορεί να σώσει μεμονωμένα την αμερικανικο-τουρκική συμμαχία, ούτε ο Ερντογάν ποτέ θα προσφέρει πραγματική αποκατάσταση των σχέσεων- ανεξάρτητα από το πόσες φορές φαίνεται να το κάνει. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Τουρκία θα συνεχίσουν να εργάζονται σε πολλαπλά επίπεδα και θα συνεχίσουν να υπάρχουν περισσότερες κρίσεις. Εάν όλοι είναι τυχεροί, θα υπάρξουν επίσης περίοδοι ανάπαυλας και κάποια πρόοδος σε τομείς κοινού ενδιαφέροντος.

Για την καλύτερη πλοήγηση σε αυτήν την κατάσταση χωρίς νίκη, η Ουάσιγκτον θα πρέπει να είναι ξεκάθαρη για τον ρόλο της Τουρκίας στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, καθώς και για τον δικό της ρόλο στην εσωτερική τουρκική πολιτική: Θα είναι σχεδόν αδύνατο να συνεργαστεί με την Τουρκία όταν η τουρκική κυβέρνηση βλέπει τις Ηνωμένες Πολιτείες Κράτη ως απειλή, και θα είναι δύσκολο να υποστηρίξουμε την τουρκική δημοκρατία όταν το κάνει και η αντιπολίτευση της Τουρκίας.

Έχει δοθεί μια σειρά εξηγήσεων σχετικά με το γιατί η Τουρκία έχει υιοθετήσει μια πιο μαχητική προσέγγιση έναντι των Ηνωμένων Πολιτειών και των άλλων δυτικών συμμάχων της τα τελευταία χρόνια. Ορισμένοι αναλυτές έχουν επισημάνει τα εγχώρια πολιτικά οφέλη που αντλεί ο Ερντογάν από την αντι-δυτική του στάση, ιδιαίτερα τώρα που βρίσκεται σε μια εκλογική συμμαχία με το υπερ-εθνικιστικό κόμμα της Τουρκίας. Άλλοι έχουν τονίσει το ρόλο της ισλαμιστικής ιδεολογίας και των φιλοδοξιών του Ερντογάν για ηγεμονία στον μουσουλμανικό κόσμο. Ακόμα άλλοι επισημαίνουν μια σειρά από συγκεκριμένα τουρκικά παράπονα, όπως η υποστήριξη της Ουάσιγκτον για τους Κούρδους μαχητές στη Συρία ή την άρνησή της να εκδώσει τον Τούρκο ιεροκήρυκα Φετγκιουλάχ Γκιουλέν πίσω στην Τουρκία, και υποστηρίζει ότι αυτά εξηγούν ή δικαιολογούν την τουρκική εχθρότητα.

Υπάρχει μεγάλη αλήθεια σε όλες αυτές τις εξηγήσεις. Και αυτά, από μόνα του, είναι λόγος να υποπτευόμαστε ότι η προσέγγιση μπορεί να είναι δύσκολη. Ωστόσο, μόνοι τους, δεν μεταφέρουν ολόκληρη την πρόκληση. Η πιο ανησυχητική πραγματικότητα είναι ότι η ιδεολογία, τα παράπονα και η εγχώρια πολιτική έχουν συγκεντρωθεί για να διαμορφώσουν ένα νέο τουρκικό δόγμα ασφάλειας, το οποίο, με συνεκτικό ή όχι απαραίτητα ακριβή τρόπο, προσδιορίζει τις Ηνωμένες Πολιτείες ως μια μεγάλη απειλή που πρέπει να ξεπεραστούν με επιθετικά αντίμετρα.

Τούρκοι κυβερνητικοί ειδικοί ήταν πρόθυμοι να αναδείξουν τη σκέψη της νέας εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας. Πιστεύουν ότι οι δυτικές δυνάμεις ανησυχούν για τη νέα ανεξαρτησία της Τουρκίας και, ως εκ τούτου, εργάζονται σε πολλά μέτωπα για να ελέγξουν την άνοδο της χώρας. Και όμως, επειδή η δύναμη της Δύσης μειώνεται και ο κόσμος γίνεται πολυπολικός, πιστεύουν επίσης ότι η Τουρκία μπορεί να χρησιμοποιήσει σκληρή ισχύ και επιλεκτική συνεργασία με τη Ρωσία για να ξαναγράψει τους κανόνες του παιχνιδιού υπέρ της.

Αυτή η προσέγγιση για το διεθνές σύστημα είναι δημοφιλής στους ψηφοφόρους του Ερντογάν, ταιριάζει καλά με τις ιδεολογικές παραδοχές του προέδρου και έχει λάβει αρκετή εξωτερική επικύρωση που θα είναι δύσκολο να δυσφημιστεί. Για την Ουάσινγκτον, το να εκλάβουν σοβαρά τη νέα εξωτερική πολιτική της Τουρκίας σημαίνει ότι αποδέχονται ότι κανένας συνδυασμός απειλών ή κινήτρων δεν θα αποκαταστήσει μια σχέση συνεργασίας σύντομα. Αντίθετα, οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής των ΗΠΑ αντιμετωπίζουν μια πιο μακροπρόθεσμη πρόκληση στην απόρριψη των κινήτρων που καθογηδούν την τουρκική πολιτική. Αυτό θα απαιτήσει διαρκή πίεση για να δείξουν στην Άγκυρα ότι ο ανταγωνισμός των πρώην συμμάχων της έχει συνέπειες. Αλλά απαιτεί επίσης να αφήσουν την πόρτα ανοιχτή για να αποκλιμάκωση εάν η Άγκυρα το αποφασίσει.

Με άλλα λόγια, οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής δεν πρέπει να προστρέχουν σε κάθε συμφωνία συμφιλίωσης από τον Ερντογάν ή να βλέπουν τις προσφορές του για επαναφορά ως λόγο να υποκύψουν στην Άγκυρα. Ταυτόχρονα, πρέπει να αναγνωρίσουν ότι οι διαπραγματεύσεις και οι ομάδες εργασίας μπορούν να διαδραματίσουν πολύτιμο ρόλο στην τοποθέτηση προβλημάτων στο backburner, ακόμη και όταν καμία πλευρά δεν περιμένει να επιλυθούν σύντομα.

Πράγματι, δεδομένης της αυξανόμενης απογοήτευσης της Ουάσινγκτον με τον Ερντογάν, ορισμένοι έχουν ήδη καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η πραγματική συνεργασία με την Τουρκία θα είναι δυνατή μόνο όταν ο Ερντογάν φύγει από την εξουσία.

Υπάρχει σίγουρα λόγος να ελπίζουμε ότι μια κυβέρνηση υπό την ηγεσία της κύριας αντιπολίτευσης της Τουρκίας, του Λαϊκού Κόμματος των Ρεπουμπλικανών, θα ήταν λιγότερο ανταγωνιστική έναντι των Ηνωμένων Πολιτειών και της ΕΕ. Μια τέτοια κυβέρνηση μπορεί επίσης να αποδειχθεί πιο πρόθυμη να συμφιλιωθεί με γείτονες όπως η Αίγυπτος, ενώ θα δείχνει λιγότερο ενθουσιασμό για άλλους περιφερειακούς φορείς όπως η Χαμάς.

Ωστόσο, υπάρχει επίσης κάθε λόγος να πιστεύουμε ότι η τουρκική αντιπολίτευση συμμερίζεται πολλές από τις υποψίες της κυβέρνησης για την Ουάσινγκτον και υποστηρίζει πολλές από τις προσπάθειες του Ερντογάν για το κάνει πίσω. Επιπλέον, αν βρεθούν στην εξουσία, θα αντιμετωπίσουν σχεδόν σίγουρα νέες πολιτικές πιέσεις, απαιτώντας τους να αποδείξουν τις εθνικιστικές τους προθέσεις (bona fides).

Φυσικά, ένας από τους κύριους λόγους που τόσο ο Ερντογάν όσο και οι αντιπάλοι του είναι καχύποπτοι για την Ουάσινγκτον είναι η κοινή τους πεποίθηση ότι η αμερικανική υποστήριξη για τη δημοκρατία στην Τουρκία εξαρτάται πάντα από το τι μπορεί να σημαίνει το εσωτερικό σύστημα της Τουρκίας για τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Η ιστορία του Ψυχρού Πολέμου της Ουάσιγκτον δείχνει σίγουρα ότι η προσέγγισή της στην τουρκική δημοκρατία περιστρέφεται συχνά γύρω από τα κόμματα που πίστευαν ότι είχαν τα συμφέροντα της Αμερικής. Το αποτέλεσμα είναι ότι, σήμερα, η ρητή υποστήριξη της αντιπολίτευσης της Τουρκίας δεν είναι απαραίτητα ο καλύτερος τρόπος για την υποστήριξη της αντιπολίτευσης της Τουρκίας.

Το περασμένο καλοκαίρι, κυκλοφόρησε ένα βίντεο που δείχνει τον Μπάιντεν, σε μια προηγούμενη συνομιλία με το συντακτικό προσωπικό των New York Times, που καλούσε την Αμερική να ενθαρρύνει εκείνους που βρίσκονται στην Τουρκία να εργάζονται για να ανατρέψουν τον Ερντογάν μέσω της εκλογικής διαδικασίας.

Σχεδόν αστραπιαία τόσο ο Ερντογάν όσο και οι ηγέτες της αντιπολίτευσης της Τουρκίας έσπευσαν να καταδικάσουν τα σχόλια του Μπάιντεν. Αποδοκίμασαν την αμερικανική παρέμβαση στις εσωτερικές υποθέσεις της Τουρκίας και επέμειναν ότι δεν θα συμμετάσχουν στο ιμπεριαλιστικό παιχνίδι της Ουάσιγκτον.

Αυτή η αντίδραση μιλά για ένα βαθύτερο χάσμα μεταξύ της εθνικιστικής αντιπολίτευσης της Τουρκίας σχετικά με το πώς πιστεύουν ότι η Ουάσινγκτον μπορεί να βοηθήσει καλύτερα τη χώρα τους. Επιμένοντας ότι «η Τουρκία είναι μεγαλύτερη από τον Ερντογάν», πολλοί από τους αντιπάλους του Ερντογάν υποστήριξαν ότι οι δυτικές χώρες δεν πρέπει να τιμωρήσουν όλη την Τουρκία λόγω του θυμού τους για τον υπεύθυνο.

Ισχυρίζονται ότι για να αποφύγουν την απώλεια του 50 τοις εκατό της Τουρκίας που μισεί τον Ερντογάν, οι Ηνωμένες Πολιτείες και η ΕΕ θα πρέπει να προσφέρουν στην Τουρκία βελτιωμένες εμπορικές ευκαιρίες αντί για κυρώσεις, ενώ εργάζονται για να καλύψουν ευρέως κοινές τουρκικές ανησυχίες σχετικά με το κίνημα Γκιουλέν, το YPG και την Ανατολική Μεσόγειο.

Το πρόβλημα, φυσικά, είναι ότι άλλα πιο ειλικρινά μέλη της αντιπολίτευσης επιμένουν ότι αυτή η προσέγγιση θα ενίσχυε απλά τον Ερντογάν σε βάρος τους. Δίνοντας στον Ερντογάν νίκες εξωτερικής πολιτικής υψηλού προφίλ, επιμένουν, αυτό απλά του δίνει περισσότερο θάρρος. Και η αποφυγή επιβολής κυρώσεων στην Τουρκία, πολύ λιγότερο με την παροχή μέτρων όπως μια αναθεωρημένη τελωνειακή ένωση της ΕΕ, δίνει στον Ερντογάν μια ζωτική οικονομική στήριξη για να διατήσει τον αυταρχικό του ρόλο.

Ενόψει αυτών των αντιφατικών προσδοκιών, ο Μπάιντεν πρέπει απλώς να είναι συνεπής στην κριτική της αντιδημοκρατικής συμπεριφοράς του Ερντογάν. Πρέπει να καταδικάσει τη σύλληψη των δημοκρατικών αντιπάλων του Ερντογάν και να πιέσει για την απελευθέρωση πολιτικών κρατουμένων. Αυτό από μόνο του θα ήταν μια ευπρόσδεκτη αλλαγή, τόσο από τον απελπισμένο ηθικό εναγκαλισμό του Ερντογάν με τον απερχόμενου Προέδρου των ΗΠΑ, αλλά και από την περιστασιακή προθυμία του πρώην Προέδρου Μπαράκ Ομπάμα να μην είναι επικριτικός με την ελπίδα ότι θα εξασφαλιστεί η συνεργασία της Άγκυρας.

Ο πρόεδρος δεν χρειάζεται να υποστηρίξει ανοιχτά την αντιπολίτευση, αλλά δεν πρέπει επίσης να διστάσει να αντιστρέψει τις προκλήσεις εξωτερικής πολιτικής του Ερντογάν με την ελπίδα να κερδίσει τη συμπάθειά τους. Τελικά, διαχωρίζοντας την υποστήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών για τη δημοκρατία από τις συγκεκριμένες γεωπολιτικές φιλοδοξίες τους μπορεί να είναι ο καλύτερος τρόπος για να δείξουμε ότι οι Αμερικανοί στηρίζουν πραγματικά την τουρκική δημοκρατία για δικό τους καλό.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν καταδικαστεί εδώ και πολύ καιρό για συνεργασία με αυταρχικά καθεστώτα στη Μέση Ανατολή. Ο Τραμπ το ενίσχυσε αυτό, διευκολύνοντας τον αυταρχισμό του Ερντογάν και δεν πήρε καν συνεργασία ως αντάλλαγμα. Ο Μπάιντεν μπορεί να έχει κληρονομήσει ένα ναυάγιο που έχει τροχοδρομηθεί, αλλά τουλάχιστον δεν έχει περιθώριο ηθικού συμβιβασμού. Δεν μπορείς να συνεργαστείς με ένα αυταρχικό καθεστώς που δεν έχει τη δυνατότητα να συνεργαστεί μαζί σου.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News