Μπορεί οι δημοσκοπήσεις να είναι «μια φωτογραφία της στιγμής» και τίποτα άλλο, αλλά ξέρετε πόσοι άνθρωποι κατέληξαν στον ψυχίατρο ή στον Ολυμπο του επαγγελματικού τους χώρου εξαιτίας μιας φωτογραφίας; Από απατημένοι σύζυγοι μέχρι φωτορεπόρτερ που βρέθηκαν στο κρίσιμο σημείο την κατάλληλη στιγμή και πέτυχαν το «κλικ» της ζωής τους. Μπορεί επίσης να ακούμε τακτικά εκείνο το «αλίμονο στις κυβερνήσεις και στα κόμματα που πορεύονται με βάση τις δημοσκοπήσεις», αλλά αν μου δείξετε εσείς ένα κομματικό επιτελείο που δεν τις βάζει πρώτες-πρώτες στην ημερήσια διάταξη του πρωινού καφέ του, εγώ θα αγοράσω τη μεγαλύτερη σακοράφα που κυκλοφορεί στο εμπόριο (λέμε τώρα, γιατί όλα κλειστά είναι) και θα τη χώσω βαθιά μέσα στη μύτη μου.

Χθες, πάλι, ήταν η Alco για τον Open. Την περασμένη βδομάδα ήταν η Pulse και την προπερασμένη η Metron Analysis. Την ερχόμενη βδομάδα θα είναι κάποια άλλη. Αρα δεν έχουμε μια φωτογραφία, αλλά ολόκληρο φωτογραφικό άλμπουμ της περιόδου. Κι αν «μια φωτογραφία είναι χίλιες λέξεις», πόσες άραγε είναι τέσσερις ή οκτώ φωτογραφίες; Μια ολόκληρη Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια; Τέλος πάντων, η Alco την Πέμπτη έβγαλε 15,4 μονάδες διαφορά ανάμεσα στη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ (38% με 22,6%) και 19 μονάδες διαφορά στην καταλληλότητα του πρωθυπουργού ανάμεσα στον Μητσοτάκη και τον Τσίπρα (42% με 23%). Το συμπερασματικό σχόλιο (και μάλιστα εκλαϊκευμένο) θα μπορούσε να είναι ένα: τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου.

Η ακινησία του πολιτικού σκηνικού έχει πλέον ξεφύγει από τον χαρακτηρισμό του «αξιοθαύμαστου» και κινείται πια στην περιοχή του «ακατανόητου». Σαν να περνούν οι θάνατοι, η πανδημία, η χρόνια κλεισούρα στα σπίτια και η οικονομική ύφεση από πάνω μας, δίχως να επηρεάζουν διόλου την πολιτική σκέψη μας. Δεν είναι και πολύ φυσιολογικό, εδώ που τα λέμε. Στην Κουμουνδούρου βγάζουν τους μεγεθυντικούς φακούς και ψάχνουν ανάμεσα στα νούμερα και στις καμπύλες κάθε καινούριας δημοσκόπησης για να βρουν οτιδήποτε ενθαρρυντικό. Κάτι βρίσκουν.

Ας πούμε, το 46% των πολιτών θεωρεί ότι η κυβέρνηση καθυστέρησε να λάβει μέτρα για να το δεύτερο κύμα πανδημίας, ενώ μόνο το 31% λέει ότι φταίνε οι πολίτες που δεν ακολούθησαν τις οδηγίες. Αρα, η πλειοψηφία ρίχνει κάποια ευθύνη στον Κυριάκο για τη σημερινή κατάσταση των θανάτων και του παρατεταμένου lockdown. Ναι, αυτό πράγματι είναι ένα δυσοίωνο μήνυμα για τον Μητσοτάκη, αλλά –φευ για την Κουμουνδούρου– δεν μετουσιώνεται σε ελπιδοφόρο μήνυμα για τον Αλέξη. Η πρόθεση ψήφου και η καταλληλότητα του πρωθυπουργού δεν επηρεάζονται. Παραμένουν μαρμαρωμένες, στα ίδια ποσοστά από το καλοκαίρι του 2019. Ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει να φυτοζωεί στην περιοχή του +-20%, όταν χρειάζεται να πάει στο +30% για να αρχίσει να απειλεί στοιχειωδώς τον αντίπαλό του.

Θα μου πείτε ότι τα σημερινά ποιοτικά στοιχεία των δημοσκοπήσεων, αύριο θα μεταφερθούν στην πρόθεση ψήφου και στην προοπτική διακυβέρνησης της Αριστεράς. Αυτό ελπίζουν στην Κουμουνδούρου. Οτι, δηλαδή, το σημερινό μικρό φυντάνι θα γίνει αύριο ολόκληρο δέντρο. Σύμφωνοι, αλλά υπάρχει ο βασιλικός που φουντώνει και θεριεύει μέσα σε λίγες βδομάδες, υπάρχει και η ελιά που θέλει μια οκταετία για να καταφέρει να βγάλει έναν τενεκέ λάδι. Για σγουρούς βασιλικούς δεν τους κόβω, αλλά δικαιούνται να θεωρούν τον εαυτό τους ευγενές ελαιόδεντρο της ιστορικής νομοτέλειας.

Υπομονή λοιπόν εκεί στην Κουμουνδούρου, κάποια στιγμή θα έρθει υποχρεωτικώς η σειρά τους. Εκτός από τη Ζανέτ και τον Παύλο, μας το βεβαιώνουν και όλα τα βιβλία του ιστορικού υλισμού, που ξέρουν το μέλλον καλύτερα κι απ’ τον Λεφάκη. Οπότε, ως τότε, δεν χρειάζεται να κάνουν τίποτα διαφορετικό από αυτά που κάνουν σήμερα, μια χαρά τα πάνε. Ο χρόνος δουλεύει για αυτούς, η κρίση του καπιταλισμού βαθαίνει κι «έτσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη, έτσι πρέπει να γίνει κι έτσι θα γίνει» που τραγουδούσε κι η συγχωρεμένη η Μαρία Δημητριάδη. Σωστά;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News