Σε μία από τις πρώτες –και μουδιασμένες, είναι η αλήθεια– αναλύσεις που ενέπνευσε η κυριολεκτικώς εκπληκτική μετεκλογική βραδιά των ΗΠΑ, ο Αλντο Κατζούλο της Corriere della Sera ασχολήθηκε με την ιδιοσυγκρασία τού Τραμπ, με τον ιδιαίτερο τρόπο του να αντιδρά στα ερεθίσματα, με τον χαρακτήρα του εν ολίγοις, ο οποίος «οικοδομήθηκε» κυρίως στην πιάτσα τού επιχειρείν.

Ο αρθρογράφος θυμήθηκε τις εκμυστηρεύσεις του Στιβ Μπάνον, του επικοινωνιολόγου που διετέλεσε και σύμβουλος του προέδρου Τραμπ επί επτάμηνο, στον «θρυλικό δημοσιογράφο» (λόγω του Γουότεργκεϊτ και των αποκαλυπτικών βιβλίων για τον Τραμπ) Μπομπ Γούντγουορντ: «Η κυρίαρχη πτυχή της προσωπικότητας του Ντόναλντ Τραμπ είναι η μνησικακία. Μοιάζει με δεκατετράχρονο αγόρι που νιώθει ότι υφίσταται άδικη κακομεταχείριση. Δεν γίνεται να του απευθύνεσαι ως ενήλικος προς ενήλικα. Πρέπει να του συμπεριφέρεσαι λες και είναι έφηβος».

Αν ο Μπάνον έχει δίκιο, έγραψε ο Κατζούλο στο άρθρο του, τότε «στην Αμερική από σήμερα μπορεί να συμβεί οτιδήποτε». Ο ιταλός συντάκτης αναγνωρίζει ότι ο πρόεδρος των ΗΠΑ ως υποψήφιος των Ρεπουμπλικανών «τα πήγε καλύτερα από το αναμενόμενο» και εξηγεί την επιτυχία του στις εφετινές αμερικανικές προεδρικές εκλογές: «Διέψευσε τα γκάλοπ και πάλι, καθιέρωσε τον εαυτό του ως μαχητή αλλά και ανταγωνιστικό υποψήφιο, ακόμη και σε συγκεκριμένες Πολιτείες, ωστόσο δεν έχει ακόμη επανεκλεγεί».

Οσον αφορά το ρευστό (προς το παρόν) μετεκλογικό τοπίο, ο Κατζούλο μπήκε στον πειρασμό να γράψει ότι υπάρχουν περιθώρια για «διμέτωπη σύγκρουση, και στα δικαστήρια και στην κοινωνία», όπως «ο Ντόναλντ είχε περιγράψει αρκετές φορές στην προεκλογική εκστρατεία του». Ωστόσο επανήλθε στην αξιολόγηση του χαρακτήρα του Τραμπ επικεντρώνοντας στην επιχειρηματική ιδιότητα του Τραμπ, η οποία τον σημάδεψε.

«Σε όλη τη ζωή του κινήθηκε βάζοντας μία προτεραιότητα: να ενισχύσει το εμπορικό σήμα του. Εδωσε το όνομά του σε ό,τι κληρονόμησε, έχτισε και αγόρασε, από ουρανοξύστες μέχρι μεταλλικό νερό. Δημιούργησε τον χαρακτήρα του σε τηλεοπτικές εκπομπές ταλέντων και αναδείχθηκε στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα αν και χρηματοδοτούσε το Δημοκρατικό Κόμμα όλη του τη ζωή. Αυτές τις ώρες ο Τραμπ παίζει επίσης τη μικρή του αυτοκρατορία, που ήδη δοκιμάστηκε από την κατάρρευση του τουρισμού». Δηλαδή παίζει το όνομά του, κατά τον αρθρογράφο, ο οποίος αναρωτιέται αν πραγματικά θέλει να παροξυνθούν τα πράγματα σε βαθμό αργόσυρτου «εμφυλίου πολέμου».

Ο Τραμπ είναι φίλαυτος μεν, αλλά «τείνει να εμπιστεύεται τους φίλους του περισσότερο από τους ειδικούς, όπως και τα αουτσάιντερ περισσότερο από το κατεστημένο». Ο Κατζούλο έδωσε και ένα παράδειγμα για τη «μενταλιτέ» του Τραμπ εξιστορώντας το εξής περιστατικό: η «μετριοπαθής Ιβάνκα», η θυγατέρα του, προσπάθησε να τον πείσει να σεβαστεί τις συμφωνίες του Παρισιού για το κλίμα, αλλά εκείνος προτίμησε να ακούσει έναν Ρεπουμπλικανό από την Οκλαχόμα…

Ο Κατζούλο δηλώνει την πίστη του στην Αμερική των μακροχρόνιων δημοκρατικών παραδόσεων και στους θεσμούς και στα έθιμα που δεν μπορούν να ξεχαρβαλώσουν οι αντίπαλοι, «ούτε ο κυκλώνας Τραμπ, ούτε η αγανάκτηση των media». Φωτίζει δύο δυνητικούς παράγοντες αναταραχής μόνο, «τους λευκούς και τους μαύρους εξτρεμιστές». Αλλά βέβαια, «όταν εμπλέκεται ο Τραμπ όλα είναι απρόβλεπτα, όχι μόνο το τελικό αποτέλεσμα της ψηφοφορίας».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News