Θα σας τον απογυμνώσω από την κομματική του ταυτότητα και την πολιτική του διαδρομή. Δεν είναι τίποτα από αυτά χρήσιμα στον συλλογισμό μου. Παρακολούθησα την ομιλία του πρώην Πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά στη Βουλή. Ήταν μια καθηλωτική ομιλία. Πέρα από το γεγονός του εμπεριστατωμένου λόγου και των σωστών ελληνικών… Φτάσαμε να χαιρόμαστε τα ελληνικά σαν «ξένα»…

Ανέπτυξε την προσωπική του περιπέτεια «Novartis», με έλεγχο επί του θυμού του ώστε να αντέξει να μας κατεβάσει με μεθοδικότητα την κουρτίνα ενός ξεδιάντροπου μπερντέ, ξεμπροστιάζοντας αχρείους, όχι μόνο για να κατανοήσουμε το τραγικά εγκληματικό αλλά να μας αφορά. Ενα «επί προσωπικού», που επεκτείνεται σε «επί προσωπικού» όλων μας. Σας προτρέπω να την αναζητήσετε στο διαδίκτυο.

Τι να πρωτοπείς; Για τη διεστραμμένη φαντασία «Παπαγγελόπουλων και συνεργατών» που ξεπέταγε εναντίον του «τροχήλατες βαλίτσες»; Για το γεγονός ότι επέλεξαν να ανοίξουν τη θυρίδα της συζύγου του, εν τη απουσία της, και δεν μπορούσαν να περιμένουν μερικές ώρες να επιστρέψει από το ταξίδι (το οποίο βεβαίως γνώριζαν) αν και από το ιστορικό της Τράπεζας θα μπορούσαν να ενημερωθούν, ότι είχε να την επισκεφτεί χρόνια; Πώς έπαιζαν με τόση άνεση αδιαφορώντας για κάθε είδους νομιμότητας; Πώς αδιαφορούσαν λες και δεν υπήρχε αύριο που να μην τους περιλαμβάνει στις καρέκλες τους; Γδύστε τον Αντώνη Σαμαρά από την κομματική του ταυτότητα. Μελετήστε καθαρά τη μεθόδευση εναντίον του. Εναντίων τόσων και τόσων.

Γνώριζαν, ότι όλο αυτό ήταν μια άγρια «πλάκα» από τη στιγμή που σκηνοθέτησαν νύχτα θρίλερ στου Μαξίμου με δηλώσεις «Το μεγαλύτερο σκάνδαλο από ιδρύσεως κράτους». Παρουσιάζονταν έντρομοι στις κάμερες και αντιστρόφως χώνονταν στου Μαξίμου και γελούσαν. Δεν είναι ο Σαμαράς, αναγνώστες, μπορεί να ήμαστε εμείς «Σαμαράς» ή «Αγγελής» ενός παραδικαστικού ή πραγματογνώμων Πυροσβεστικής «Λιότσιος» απέναντι στον τέως Αρχηγό «Ματθαιόπουλο» ή δημοσιογράφος «Μαριάννα Κακαουνάκη» αντιμέτωπη με μήνυση της Όλγας Γεροβασίλη εναντίον της.  Όταν καταλύονται δικαιώματα που γι΄αυτά η ανθρωπότητα έχυσε αίμα…

Σήμερα αυτός, αύριο εγώ, μεθαύριο εσείς. Σε αντιδιαστολή, καμαρώστε μια χώρα μετά του κρατικού μηχανισμού της, πώς ενεργεί για σκάνδαλα, όπως ας πούμε της εταιρείας Follie Follie. Χελώνα! Ποιες θυρίδες, ποια διαπόμπευση, ποιος στιγματισμός, ποια ετοιμότητα, ποια έρευνα, ποια κατεπείγοντα, ποια τιμωρία; Μέχρι πριν δυο-τρεις μήνες, οι «λαμπροί αυτοδημιούργητοι» παρέμεναν στις θέσεις τους, στην μούφα αυτοκρατορία τους, να κοροϊδεύουν το σύμπαν (και τους εαυτούς τους κυρίως αλλά αυτό είναι άλλο θέμα).

Η ομιλία του Αντώνη Σαμαρά με στιγμάτισε. Μέτρησα παλαμάκια! Δεν είμαι ανυποψίαστη. Μπορώ να σκεφτώ τα βλέμματα «των παλαμακίων» στους διαδρόμους της Βουλής την ημέρα που έσκασε… «το μεγαλύτερο από Ιδρύσεως». Μπορώ να μυρίσω τα «βάστα πισινή με τον Αντώνη», τα «ποτέ δεν ξέρεις». Τώρα παλαμάκια! Θυμάμαι πόσο μας είχε συγκινήσει το δάκρυ του κ. Πικραμένου. Μα εμένα με είχε βάλει σε σκέψεις:

Αν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν είχαν τη βουλιμία να προσθέσουν στους «ένοχους» και τον συμπαθή και αθώο —στο υποσυνείδητό μας— κ. Πικραμμένο; Τους λοιπούς που φουντώνουν πολιτικά πάθη και δεν φέρουν ταμπέλα «συμπαθούς» τι θα τους κάναμε;

Αν δεν είχε συμβεί το Μάτι ώστε να περπατήσουμε πέραν ενός θυμωμένου «εγώ και το προσωπικό μου δράμα» σε ένα «εμείς και το κοινό μας δράμα ενός κράτους-παράγκα διαχρονικά και σε όλους τους τομείς»;

Αν δεν είχε συμβεί η κρουαζιέρα ενός πρώην Πρωθυπουργού που μετρούσε μέρες για διακοπές -ενώ μετράγαμε νεκρούς- όπως  οι γυναίκες μετράνε μέρες περιόδου για να ξενοιάσουν;

Αν δεν μας αποκαλυπτόταν σε όλο το μεγαλείο η αλαζονεία, η ξιπασιά, η εγκληματική ανευθυνότητα, ο οπορτουνισμός;

Αν δεν μας είχαν σοκάρει εκείνα τα «Και να σου έδινα τα λεφτά θα τα σπατάλαγες» του Αλέξη προς τους κατοίκους;

Αν μας κυβερνούσαν ακόμα; Αν-μας-κυβερνούσαν-ακόμα; 

Αγαπητοί αναγνώστες, γδύστε τον κάθε «Σαμαρά» από την κομματική του ταυτότητα και θέστε στον εαυτό σας την ερώτηση που γανώνει το μυαλό μου χρόνια…

Αν το κράτος είναι τόσο διάτρητο, αν οι Αρχές και οι λειτουργοί είναι τόσο πρόθυμοι να συμμετέχουν σε μακριά του νόμου «παιχνίδια», αν η Βουλή έχει αυτή την κατάντια «σκοτώνοντας» ο ένας τον άλλον αδίστακτα και άσπλαχνα, αν όλοι μπορεί να διαπομπευτούν με εγκληματική ευκολία, βορά και παίγνια…

Αν, αν, αν… Ποιος πνευματικά υγιής οργανισμός έχει το κουράγιο να εμπλακεί στην πολιτική; Γιατί; Ποιος από αυτή τη σπουδαία, ελπιδοφόρα γενιά που απλώθηκε στον κόσμο και έκοψε ομφάλιους λώρους να προτίθεται να προσφέρει δυνάμεις στην πατρίδα;

Λυπάμαι αλλά ειλικρινά, δεν μπορώ να φανταστώ ανθρωπένιο άνθρωπο. Και για όσους το τόλμησαν… Όσοι αρκετοί νέοι πίστεψαν, ας πούμε για παράδειγμα στον Κυριάκο Μητσοτάκη, μου βγαίνει όλο το μητρικό «μου» και τους λέω: «Πρόσεξε παιδί μου και τη σκιά σου την ίδια. Η πολιτική σκηνή είναι άγριο πράγμα». Αυτό, αναγνώστες μου, είναι για μένα το πιο μεγάλο δράμα, στα τόσα δράματά μας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News