Ενας πρώην πρωθυπουργός συνήθιζε να λέει στους φίλους του ότι αισθάνεται πιο κοντά σε έναν τυχαίο άνθρωπο που περπατάει στον δρόμο παρά στους υπουργούς του. Όταν μπήκε στο Μαξίμου κατάλαβε ότι το πολιτικό του συμφέρον δεν ήταν πάντα ταυτισμένο με τα συμφέροντα των υπουργών του.

Πριν από μερικές μέρες ο Μητσοτάκης έδωσε μία συνέντευξη στην «Καθημερινή». Μαζί με τη συνέντευξη «έδωσε» και το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης του, αποδίδοντας του φόβο και δισταγμό για τη λήψη των περιοριστικών μέτρων. «Παναγία μου, θα καταστραφούμε!» του είπαν. Με τη συνέντευξη του Μητσοτάκη υπέστησαν οι ίδιοι μία μικρή καταστροφή.

Και μετά ήρθαν τα voucher. Τις προηγούμενες ημέρες Βρούτσης και Γεωργιάδης, όταν δεν κατηγορούσαν τον ΣΥΡΙΖΑ για πολιτική αλητεία, μας έλεγαν πόσο καλό είναι το πρόγραμμα. Ηρθε ο Μητσοτάκης και το μάζεψε, βάζοντας μάλιστα τον Βρούτση να κάνει και τη σχετική δήλωση. Τώρα οι δύο υπουργοί μας λένε ότι υπήρξαν αστοχίες καθώς το πρόγραμμα καταρτίστηκε σε «πυκνό χρόνο». Ακόμα και αν είναι έτσι, ευλόγως μπορούμε να τους ρωτήσουμε γιατί δεν έβλεπαν τις αστοχίες εξ αρχής. Ήρθε το Φως της Αναστάσεως και τους επέτρεψε να δουν; Όχι, ήρθε το άδειασμα του Μητσοτάκη. Και αντί να ζητήσουν συγγνώμη, επιμένουν να κουνάνε το δάχτυλο. Θα μου πείτε ότι η συγγνώμη είναι κάτι άγνωστο στην ελληνική πολιτική. Όταν, όμως, ευαγγελίζεσαι ένα νέο ύφος, οφείλεις και να το υπηρετείς. Αν μη τι άλλο, επρόκειτο για ένα πρόγραμμα μη συμβατό με την έννοια της αριστείας, σωστά;

Εντάξει, το δέρμα των υπουργών είναι συνήθως σκληρό, δεν το διαπερνούν πράγματα όπως η ευθιξία. Ωστόσο αυτή η χαριτωμένη ιστορία μας θύμισε και πού το πάει ο Μητσοτάκης. Το είχαμε διαπιστώσει στην αρχή, με το στήσιμο του «επιτελικού κράτους» και την ανάπτυξη ενός μεγάλου μηχανισμού στο Μαξίμου. Τότε λέγαμε ότι δεν έχουμε κυβέρνηση Μητσοτάκη, αλλά τον Μητσοτάκη ως κυβέρνηση. Αυτό επιβεβαιώνεται και τώρα. Ο Πρωθυπουργός παίρνει όλο το παιχνίδι επάνω του και δεν διστάζει να πετάξει εκτός γραμμών γηπέδου τους υπουργούς του. Μένει να δούμε αν θα βάλει και κανέναν στον πάγκο.

Σε σύγκριση με τους προκατόχους του, ο Μητσοτάκης, είναι ο Πρωθυπουργός που τοποθετεί το προσωπικό του αποτύπωμα σε οτιδήποτε συμβαίνει. Στα θετικά. Για τα αρνητικά υπάρχουν οι υπουργοί. Όταν μιλάμε για προβεβλημένα στελέχη, όπως ο Βρούτσης και ο Γεωργιάδης, είναι λογικό να εισπράξουν τη μεγαλύτερη φθορά. Το προσωπικό παιχνίδι έχει πολλά καλά και έναν κίνδυνο: να μαζεύεις επάνω σου όλα τα επιμέρους αρνητικά, όπως ο μαγνήτης τους συνδετήρες. Μέχρι στιγμής του πάει καλά. Για πόσο όμως;

Ασφαλώς η άλλη ενδιαφέρουσα πτυχή των voucher, είναι η στάση των μέσων ενημέρωσης, τα οποία ανακάλυψαν το θέμα όταν παρενέβη ο Πρωθυπουργός. Και αν θεωρήσουμε ότι οι αντιπολιτευόμενες εφημερίδες δεν αποτελούν σοβαρό μοχλό πίεσης προς την εκάστοτε κυβέρνηση, το θέμα των voucher αναδείχθηκε κυρίως από τα social media και τους επιστημονικούς συλλόγους. Όταν κινητοποιείται η κοινωνία των πολιτών, τίποτα δεν μπορεί να σκεπάσει τον θόρυβο που σηκώνει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News