Οσοι είχαν το κουράγιο και τη διάθεση να διαβάσουν ολόκληρο το κείμενο των Δραγασάκη, Μπαλτά και Δρίτσα για την κυβερνητική θητεία και την εκλογική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, θα πρέπει να απογοητεύτηκαν.  Οχι μόνο για τη χλιαρή αυτοκριτική –σαν να αποδέχθηκαν απλώς λάθη, παραλείψεις και αδυναμίες της «πρώτης φοράς Αριστερά»–, αλλά κυρίως από την έλλειψη ενός πνεύματος αναστοχασμού για το ήθος και το ύφος της εξουσίας της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ (και ΑΝΕΛ, μην το ξεχνάμε). Για τις εμμονές, τις πρακτικές και τις κωλοτούμπες που «τρόμαξαν» μεγάλο μέρος των πολιτών και το οδήγησαν κατευθείαν στη Νέα Δημοκρατία, μολονότι ούτε δεξιοί αισθάνονται ούτε χαρούμενοι είναι για την επιλογή τους.

Το θεμελιώδες πρόβλημα της επίμαχης πενταετίας είναι ότι η οίηση, η υπεροψία και ο οπορτουνισμός που χαρακτήρισαν τη διακυβέρνηση των Τσίπρα (και Καμμένου, μην το ξεχνάμε) συνετέλεσαν στον ιστορικών διαστάσεων ευτελισμό κάθε έννοιας Αριστεράς και προόδου. Εχουν, δε, ως συνέπεια οι πολίτες σήμερα, πολύ απλά, να μη θέλουν να ακούσουν το παραμικρό για προοδευτικές πολιτικές και μεταρρυθμίσεις. Αυτό το πρόβλημα δεν θίγεται σχεδόν καθόλου – τουναντίον, κυριαρχεί ένας εφησυχασμός ότι όλα έγιναν αριστερά και ανθρώπινα…

Στο κείμενο της δήθεν αυτοκριτικής, δεν γίνεται καν προσπάθεια να μετριαστεί ο φόβος που είναι εμφανής παντού, ότι ο κόσμος είναι πρόθυμος να ανεχθεί τις ανεπάρκειες της σημερινής κυβέρνησης, μη τυχόν και σηκώσει κεφάλι πάλι ο ΣΥΡΙΖΑ.

Κυρίως, όμως, δεν εκδηλώνεται καμία πρόθεση να διορθωθεί στη συνείδηση της νέας γενιάς η ανήκεστος βλάβη ότι «προοδευτική διακυβέρνηση» είναι όσα έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ και οτιδήποτε άλλο είναι «δεξιά και συντηρητική» πολιτική. Πως μόνο η αλήθεια του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει. Αυτή η αλλοτρίωση φοβάμαι ότι θα περιθωριοποιήσει για πολλά χρόνια κάθε προοδευτική προσπάθεια, γιατί δεν θα βρίσκει δυναμικό ακροατήριο – αλήθεια, για να πάρουμε ένα μόνο παράδειγμα, πόσο προοδευτικό είναι να διώχνεις σε μια νύχτα τον προοδευτικό υπουργό Παιδείας, επειδή το απαίτησε ο Αρχιεπίσκοπος, απειλώντας ότι θα ρίξει (!) την κυβέρνηση;

Για την ακύρωση μιας πορείας ανασυγκρότησης της χώρας, που ξεκίνησε από το 2010 για να θεραπεύσει τις παθογένειες που την οδήγησαν σε ουσιαστική χρεοκοπία, το απολογιστικό κείμενο των τριών ηγετικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ δεν λέει το παραμικρό, ούτε βέβαια αναλαμβάνεται ειλικρινής ευθύνη.

Το κείμενο αποπνέει μια διάθεση επιφανειακής αυτοκριτικής, για να φανεί ότι «το μήνυμα ελήφθη», με στόχο να «πούμε ό,τι είναι να πούμε και να πάμε παρακάτω». Για το λάθος αποκήρυξης της αριστείας, την υπονόμευση των συνταγματικών θεσμών με το δημοψήφισμα, την απέχθεια προς οτιδήποτε φιλελεύθερο, την απόπειρα ενσωμάτωσης του κόμματος στο κράτος και πολλά άλλα, δεν διαπιστώνεται καμία μεταμέλεια. Λες και τα λάθη που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ τα έκανε μόνο από απειρία και κακό timing και όχι επειδή αρμένιζε στραβά και ό,τι ήθελε προκύψει. Λήθη και όλα συγχωρούνται.

Το γεγονός ότι απέφυγαν να αποδεχθούν ότι είναι λανθασμένες οι ιδεολογικές αγκυλώσεις, θα καταστήσει την επόμενη γενιά, που δεν θα έχει μνήμες και εμπειρίες δημοκρατικών και πραγματικά προοδευτικών αγώνων, εύκολα χειραγωγήσιμη από κάθε είδους εθνολαϊκισμό.

Ας το λάβουν λοιπόν υπ’ όψιν τους και όσοι στον ευρύτερο χώρο της Κεντροαριστεράς και του ΚΙΝΑΛ, διαπνεόμενοι από τη δικαιολογημένη αντιδεξιά τους αντίληψη, επιμένουν σε συνεργασίες, μορατόριουμ και αντι-ΝΔ μέτωπα με τα υγιή (;) κομμάτια του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί η Ιστορία, όπως έκρινε αυστηρά την Αριστερά και την ευρύτερη προοδευτική παράταξη για τα λάθη και τις αδυναμίες της, με τον ίδιο τρόπο κρίνει και τον ΣΥΡΙΖΑ. Και η Ιστορία στη νομοτέλειά της σπάνια πέφτει έξω.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News