Πολυσχιδής προσωπικότητα, μία από τις μεγαλύτερες σύγχρονες show women του πλανήτη, τραγουδίστρια, χορεύτρια, ηθοποιός, μουσικός, ζωγράφος και μοντέλο και ταυτόχρονα ασυμβίβαστη και ενεργή πολίτης, τολμηρή και ανήσυχη, εδώ και τέσσερις δεκαετίες, η Ούτε Λέμπερ έχει δημιουργήσει μια μοναδική καλλιτεχνική ταυτότητα. Πολλοί τη συγκρίνουν με τη μοιραία Μαρλένε Ντίτριχ, ίσως και λόγω της περιοδείας της με το σόου «Rendezvous With Marlene», που είδαμε πριν από τρία χρόνια στο Παλλάς (στο πλαίσιο του φεστιβάλ «Ημέρες Μπρεχτ στην Αθήνα») και η οποία μόλις ολοκληρώθηκε στο Λονδίνο.

Οι δύο γυναίκες συναντήθηκαν τηλεφωνικά και συνομίλησαν για τρεις ώρες το 1988 όταν η Μαρλένε Ντίτριχ –η οποία θα πέθαινε τέσσερα χρόνια αργότερα σε ηλικία 90 ετών– απάντησε σε μια καρτ ποστάλ που της είχε στείλει η νεαρή Ούτε Λέμπερ από το Παρίσι, όπου έπαιζε σε μια παράσταση καμπαρέ. Σχεδόν τριάντα χρόνια αργότερα, η «συνομιλία» τους συνεχίζεται με τη μορφή μιας παράστασης, στην οποία η ώριμη, πλέον, Λέμπερ τραγουδά τα ωραιότερα τραγούδια της Ντίτριχ, και αφηγείται μυστικά από τη ζωή της μεγάλης ντίβας.

Η αλήθεια είναι ότι πέρα από τα προφανή, όπως η αναμφισβήτητη κομψότητά τους, η βαθιά αποπλανητική φωνή και η εξίσου βαθιά απέχθειά τους στον ναζισμό, υπάρχουν ακόμα πιο παράξενες παράλληλες γραμμές ανάμεσα στις δύο γυναίκες, που γεννήθηκαν με διαφορά 62 ετών, όπως αποκαλύπτει η Ούτε Λέμπερ σε συνέντευξή της στην Telegraph.

Η πρωταγωνίστρια μυθικών ταινιών όπως ο «Γαλάζιος Αγγελος» (1930), το «Σαγκάη Εξπρές» (1932) και η κωμωδία «Σαρξ και διάβολος» (1937) ήταν παντρεμένη με τον παραγωγό Ρούντολφ Σίμπερ, με τον οποίο απέκτησε το μοναδικό παιδί της, τη συγγραφέα, ηθοποιό, ιστορικό του κινηματογράφου και ακτιβίστρια Μαρία Ρίβα. Ομως η Ντίτριχ ήταν αμφιφυλόφιλη –όπως αποκαλύφθηκε όταν εγκατέλειψε την κινηματογραφική καριέρα της– και είχε πολλές σχέσεις μεταξύ άλλων με την Εντίθ Πιαφ και τη Μέι Γουέστ, αλλά και με σταρ όπως ο Τζέιμς Στιούαρτ, ο Γκάρι Κούπερ και ο Τζον Γουέιν. Καμιά από αυτές τις σχέσεις όμως δεν στάθηκε ικανή να βάλει τέλος στον γάμο της, που κράτησε 53 χρόνια, και φαίνεται ότι ήταν ανοιχτός, αφού και ο Σίμπερ είχε ερωμένη.

«Είμαι σίγουρα ελεύθερο πνεύμα, όπως η Μαρλένε. Δοκίμασα σεξουαλικές επαφές με γυναίκες», παραδέχεται χωρίς δισταγμό η Λέμπερ, «αλλά δεν είχα λεσβιακή σχέση με καμιά από αυτές, αν και θα έλεγα “ποτέ μη λες ποτέ”».  Οι άντρες, λέει, συχνά ενοχλούνται από τη δύναμη της γυναίκας, «γιατί τότε μπορείς να παίρνεις αποφάσεις, να προστατεύεις τον εαυτό σου, να κάνεις μια ζωή που θέλεις να ζήσεις, δεν είσαι θύμα».

Επαναστατημένη κόρη ενός διευθυντή τράπεζας του Μύνστερ (στο κρατίδιο της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας) και μιας νοικοκυράς, που τραγουδούσε ερασιτεχνικά στην όπερα, η Ούτε Λέμπερ έγινε γνωστή στα 24 της με την παράσταση καμπαρέ «Sally Bowles» στο Παρίσι, για την οποία τιμήθηκε με το βραβείο «Molière». Στη συνέχεια πρωταγωνίστησε σε ιστορικές παραστάσεις στο Broadway και στο West End, και στα τέλη της δεκαετίας του 1990 βραβεύτηκε με τα βραβεία «Laurence Olivier» και «American Theatre Award» για την ερμηνεία της Βέλμα Κέλι στο μιούζικαλ «Chicago».

Ως χορεύτρια συνεργάστηκε με τους κορυφαίους του είδους, μεταξύ των οποίων ο Μορίς Μπεζάρ και η Πίνα Μπάους. Ακόμη έχει συνεργαστεί με τον Γούντι Αλεν και τον Ρόμπερτ Αλτμαν, ενώ παραλίγο να παίξει και στην «Επιχείρηση Χρυσά Μάτια» (1995), αλλά απέρριψε τον ρόλο, τον οποίο υποδύθηκε τελικά η Φάμκε Γιάνσεν.

Και αφού έγινε διάσημη συμμετέχοντας σε παραγωγές άλλων, η Λέμπερ δημιουργεί τώρα το δικό της έργο: «Songs For Eternity» (μια συλλογή τραγουδιών από επιζώντες του Ολοκαυτώματος), «Forever: The Love Poems Of Pablo Neruda», και το «Rendezvous With Marlene», που ελπίζει ότι θα παρουσιαστεί και στο West End.

Με θεατρικότητα, πολύ προσωπικό ύφος και νεύρο, η Ούτε Λέμπερ «πετάει» με άνεση από την τζαζ στη ροκ και στην ποπ, είναι απολαυστική όταν εκτελεί την «Οπερα της Πεντάρας», και η επιτυχία της σε αίθουσες συναυλιών, ηχογραφήσεις (έχει κάνει περισσότερα από 30 άλμπουμ), θέατρα και τεράστια γήπεδα –μεταξύ άλλων και μία συναυλία στο Μόναχο το 1989– αποδείχτηκε τόσο κερδοφόρα, που κάλυψε τις πανεπιστημιακές σπουδές των δύο μεγαλύτερων παιδιών της από τον πρώτο της γάμο με τον καθηγητή Ντέιβιντ Ταμπάτσκι.

Η Λέμπερ ζει τώρα στο Απερ Γουέστ Σάιντ του Μανχάταν με τον δεύτερο σύζυγό της, τον μουσικό Τοντ Τύρκισερ, και τα δύο παιδιά τους, τον 14χρονο Τζούλιαν και τον οκτάχρονο Τζόνας –τον οποίο γέννησε στα 48 της–, ενώ συχνά τους επισκέπτονται τα μεγαλύτερα παιδιά της, ο 25χρονος Μαξ και η 23χρονη Στέλλα.

Η σχέση της με τον Τύρκισερ διαρκεί πάνω από 20 χρόνια και ένας από τους λόγους είναι ότι «τα βράδια βγαίνει έξω με άλλους άντρες». Εχει μάθει, λέει, ότι «είναι σημαντικό να προσκαλείς άλλες ισχυρές πηγές στη ζωή σου για να σε υποστηρίζουν. Ετσι, στο σινεμά δεν πηγαίνω πάντα με το σύζυγό μου… Εχω επιλέξει να το κάνω απλά για να βγάζω το βάρος από το γάμο. Δεν πρέπει να είμαστε πάντα μαζί, να παρακολουθούμε ο ένας τον άλλο και να ελέγχουμε ο ένας τον άλλον. Απολαμβάνω πολύ τις άλλες σχέσεις», λέει. Και όταν η δημοσιογράφος της Telegraph τη ρωτάει αν εννοεί και σωματικές σχέσεις, η Λέμπερ της απαντάει γελώντας «Ισως».

Θα έπρεπε να προσπαθήσει σκληρά για να ζήσει με Γερμανό: δύσκολα χαλαρώνουν, τους λείπει η αίσθηση του χιούμορ, λέει. Αντίθετα, οι σύζυγοί της «είναι και οι δύο Εβραίοι της Νέας Υόρκης που μιλάνε πολύ. Μοιάζουν πολύ. Πρέπει να ζητάω συνεχώς να κάνουν ησυχία στο σπίτι», προσθέτει γελώντας.

Ως μεταπολεμική Γερμανίδα –γεννήθηκε το 1963–, η Λέμπερ εξακολουθεί να ασχολείται με τη σκοτεινή ιστορία της πατρίδας της στα μέσα του 20ού αιώνα. «Σε κάνει να αναρωτιέσαι τι είναι αυτό που υπάρχει στον χαρακτήρα των Γερμανών και έκανε τον λαό να ακολουθήσει τον ναζισμό», λέει χωρίς δισταγμό.

«Αν κοιτάξετε τη Γερμανία τώρα, είναι μια απίστευτη χώρα: είναι καλοί άνθρωποι, κάνουν πορείες υποστηρίζοντας τους μετανάστες, είναι υποδειγματικοί. Αλλά ο τρόπος με τον οποίο ακολούθησαν νωρίτερα εκείνους τους ναζιστικούς κανόνες – ήταν απλώς η αποτυχία της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης ή υπάρχει κάτι απολυταρχικό στον χαρακτήρα τους που τους κάνει να έχουν αυτή την υπακοή στην εξουσία;». Με την αναβίωση της Ακρας Δεξιάς και τα εθνικιστικά κινήματα στην Ευρώπη, η Λέμπερ αισθάνεται τώρα την ανάγκη να διηγηθεί την πολυδιάστατη ιστορία θάρρους και ανυπακοής της Ντίτριχ, τόσο στον δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό της βίο.

Οταν ο μέντοράς της Γιόζεφ φον Στέρνμπεργκ την έφερε στο Χόλιγουντ το 1930, η Ντίτριχ ίδρυσε ένα ταμείο μαζί με τον σκηνοθέτη Μπίλι Γουάιλντερ και άλλους εξόριστους για να βοηθήσουν όσους ήθελαν να ξεφύγουν από τη ναζιστική Γερμανία. Το 1947 τής απονεμήθηκε το «American Medal of Freedom» καθώς και το «Legion D’Honneur» της Γαλλίας για το έργο που πρόσφερε εμψυχώνοντας τα συμμαχικά στρατεύματα κατά τη διάρκεια του πολέμου.

Οπως λέει η Λέμπερ, «εκείνη την εποχή η Γερμανία είχε χάσει τη συνείδησή της, την ψυχή της, πράγμα που είναι τρομακτικό για μια πολιτισμένη χώρα. Η Μαρλένε ήταν η εκπατρισμένη συνείδησή της, γι’ αυτό θα έπρεπε να αποτελεί πρότυπο για πολλούς από εμάς. Οπως εκείνη, είμαι πολύ ανεξάρτητη και αγαπώ την ελευθερία. Η προβληματική κριτική δεν με ενδιαφέρει. Απλώς συνεχίζω».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News