«Η οσφυαλγία είναι ο κύριος λόγος για τον οποίο οι Ευρωπαίοι εγκαταλείπουν την εργασία τους και ο σημαντικότερος λόγος για τον οποίο οι Αμερικανοί εθίζονται στα οπιοειδή».

Με αυτό το συμπέρασμα αρχίζει ένα εκτενές άρθρο του Economist σχετικά με τις αιτίες και τους τρόπους αντιμετώπισης του – συχνά εξαιρετικά ενοχλητικού – πόνου στην μέση και την σπονδυλική στήλη.

Μια πάθηση που δεν κάνει ηλικιακές διακρίσεις και επηρεάζει το 60-80% των ανθρώπων κάποια στιγμή στη ζωή τους, ειδικά τα άτομα τρίτης ηλικίας.

Όπως αναφέρει το βρετανικό περιοδικό, στις περισσότερες χώρες, είτε τις πλούσιες είτε τις φτωχές, η οσφυαλγία αποτελεί την κύρια αιτία αναπηρίας.

Η πάθηση επηρεάζει περισσότερο τους μεσήλικες: πολλοί ειναι ανήμποροι να εργαστούν, είτε επειδή αισθάνονται σωματικά ανίκανοι, είτε επειδή παθαίνουν κατάθλιψη εξαιτίας αυτού.

Το πρόβλημα, αναφέρει το περιοδικό, δεν είναι ότι ο πόνος στην μέση δεν αντιμετωπίζεται αρκετά και επαρκώς.

Απεναντίας: Οι Αμερικανοί ξοδεύουν 88 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως για να αντιμετωπίσουν οσφυαλγίες και ραχιαλγίες – το αντίστοιχο ποσό που ξοδεύεται για την αντιμετώπιση του καρκίνου ειναι 115 δισ!

«Προσθέστε στους ιατρικούς λογαριασμούς την απώλεια παραγωγικότητας και τον χρόνιο πόνο και όλο αυτό κοστίζει στο αμερικανικό κράτος περίπου 635 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως – ελάχιστα λιγότερο από τον αμυντικό προϋπολογισμό των ΗΠΑ! Το πραγματικά σκανδαλώδες όμως είναι ότι οι θεραπείες που προσφέρονται είναι ως επί το πλείστον λάθος», σημειώνει.

Οι γιατροί στις ανεπτυγμένες χώρες κάνουν δυστυχώς το λάθος και συνταγογραφούν εξαιρετικά εθιστικά παυσίπονα – μια πρακτική που πλέον εξαπλώνεται και στον αναπτυσσόμενο κόσμο –  ενώ βάζουν τους ασθενείς να κάνουν και μαγνητική τομογραφία.

Ωστόσο, το 80% των μαγνητικών δεν είναι απαραίτητες για περιπτώσεις οσφυαλγίας καθώς όντως βρίσκουν έναν εκφυλισμένο δίσκο, κάτι που όμως είναι συχνό φαινόμενο ακόμη και σε άτομα που δεν υποφέρουν από οσφυαλγία, αλλά ειναι απλοί ασθενείς που απαιτούν μια γρήγορη ιατρική παρέμβαση για να διορθώσουν το ξαφνικό πρόβλημα.

Κάπως έτσι προκύπτουν πολλές χειρουργικές επεμβάσεις με μη αποδεδειγμένα ιατρικά οφέλη, επισημαίνει ο Economist.

Το περιοδικό εντέλει υποστηρίζει πως η καλύτερη θεραπεία είναι μη-ιατρικής φύσεως.

«Κάντε μερικές ασκήσεις στρέτσινγκ. Συνεχίστε να κινείστε. Μην εγκαταλείπετε τη δουλειά σας και σίγουρα μην παραμείνετε στο κρεβάτι για μερικές ημέρες – αυτό πιθανώς θα κάνει τα πράγματα χειρότερα. Πάνω απ ‘όλα, να είστε υπομονετικοί», τονίζει, καταλήγοντας με νόημα πως το πρόβλημα μπορεί να μην είναι καν η μέση μας.

«Μπορεί να είναι ότι το εγκεφαλικό σύστημα σηματοδότησης του σωματικού πόνου δεν λειτουργεί σωστά, κάτι για το οποίο, δυστυχώς, η ιατρική επιστήμη δεν γνωρίζει επακριβώς τις αιτίες. Ο πόνος μπορεί να είναι εν μέρει ψυχοσωματικός: το άγχος ενός κακού γάμου, ενός φρικτού αφεντικού ή ενός άρρωστου παιδιού μπορεί να τον προκαλέσει και να τον επιδεινώσει».

Άλλωστε, δεν ειναι τυχαίο πως οι άνθρωποι που υποφέρουν από ένα νεανικό ψυχικό τραύμα, είναι πιο πιθανό να πάθουν οσφυαλγία στο μέλλον.

Στις περισσότερες περιπτώσεις, οι σωστές ασκήσεις και το πέρασμα του χρόνου μπορούν να διευκολύνουν τον πόνο.

Και σε αντίθεση με τη χειρουργική επέμβαση, κοστίζουν και πολύ λίγα χρήματα και ταυτόχρονα είναι απίθανο να χειροτερεύσουν και άλλο τα πράγματα…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News