Με όλα όσα επιφέρει στην καθημερινότητα ενός ανθρώπου το σύνδρομο Ασπεργκερ, κλήθηκαν να αναμετρηθούν κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια της ζωής τους και ο Ισαάκ Νεύτων και ο Αλβέρτος Αϊνστάιν, και ο Στιβ Τζομπς και ο Αλφρεντ Χίτσκοκ, και ο Αντονι Χόπκινς και η Ντάριλ Χάνα, και ο Νταν Ακρόιντ και η Σουζάνα Ταμάρο – μεταξύ πάρα πολλών άλλων, φυσικά. Αλλά τη διαφορά την έκανε η Γκρέτα Τούνμπεργκ.

Τουλάχιστον αυτή είναι η γνώμη του ιταλού ψυχολόγου και ψυχοθεραπευτή Ντάβιντε Μοσκόνε ο οποίος μιλώντας στη La Repubblica αποκάλυψε πως «συχνά λέω στους ασθενείς μου πως πρέπει να ευχαριστούμε την Γκρέτα γιατί πλέον αυτή η λέξη, Ασπεργκερ, έχει εισέλθει στο συλλογικό μας λεξιλόγιο».

Μάλιστα ο ιταλός ειδικός έκανε λόγο για μια «κοινωνική» επανάσταση η οποία επήλθε ακούσια στο πλαίσιο της «περιβαλλοντικής» επανάστασης του κινήματος FridaysForFuture και σημείωσε πως χάρη στην 16άχρονη ακτιβίστρια για το κλίμα από τη Σουηδία, όσοι έχουν διαγνωστεί με σύνδρομο Ασπεργκερ, μπορούν πλέον να βγουν από την απομόνωση και το περιθώριο, «σπάζοντας τον τοίχο της σιωπής».

Κυρίως γιατί η Γκρέτα απέδειξε και συνεχίζει να αποδεικνύει καθημερινά πως η διαφορετικότητα δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση μειονέκτημα.

Το 1944 ο αμφιλεγόμενος αυστριακός παιδίατρος Χανς Ασπεργκερ αναγνώρισε ως μεμονωμένη διαταραχή του αυτιστικού φάσματος τη συμπτωματολογία του εν λόγω συνδρόμου. Τα γραπτά του, ωστόσο, μεταφράστηκαν από τα γερμανικά στα αγγλικά σχεδόν τριάντα χρόνια μετά, το 1981, από την βρετανίδα ψυχολόγο Λόρνα Γουίνγκ ενώ το σύνδρομο Ασπεργκερ εισήλθε στο Διαγνωστικό και Στατιστικό Εγχειρίδιο Ψυχικών Διαταραχών της Αμερικανικής Ψυχιατρικής Εταιρείας μόλις το 1994. «Χάρη στην Γκρέτα εκατοντάδες άνθρωποι αναζήτησαν τη σημασία αυτής της λέξης και αρκετοί ανακάλυψαν πως πάσχουν από το σύνδρομο Ασπεργκερ. Το ότι κατάφεραν να δώσουν ένα όνομα στις “ιδιαιτερότητές” και στα βάσανά τους, στα κοινωνικά τους προβλήματα, αποτελεί μια κατάκτηση», εξήγησε ο Ντάβιντε Μοσκόνε.

Κάτι ανάλογο είχε συμβεί, πολύ πριν την εμφάνιση της Γκρέτα, στη Σουζάνα Ταμάρο. Η διάσημη, γνωστή και στην Ελλάδα, ιταλίδα συγγραφέας έχει αφηγηθεί κατά το παρελθόν πως διαβάζοντας τυχαία για την παγκόσμια ημέρα Ασπεργκερ σε μια ιατρική μελέτη, αντιλήφθηκε μετά από πολλά χρόνια γιατί αντιμετώπιζε δυσκολίες στις σχέσεις της με τους συνανθρώπους της. «Διαπιστώνοντας πως πάσχω από Ασπεργκερ, άλλαξε η ζωή μου, επρόκειτο για μια διαφώτιση. Κατάλαβα, επιτέλους, γιατί υπέφερα τόσο πολύ από τότε που ήμουν έφηβη. Με είχαν για ένα τρελό κοριτσάκι, περίεργο και ντροπαλό σε παθολογικό βαθμό. Μου χορηγούσαν ψυχοφάρμακα και ηρεμιστικά από πολύ μικρή ηλικία. Ηταν σαν να είχα έναν εσωτερικό εχθρό ο οποίος υπονόμευε και υπονομεύει κάθε πτυχή της ζωής μου», εξήγησε η Ταμάρο, η οποία, γνωρίζοντας πια το όνομα του εχθρού της, δεν δίστασε να αναμετρηθεί μαζί του και στο τελευταίο της βιβλίο «Το βλέμμα σου φωτίζει τον κόσμο».

Το Ασπεργκερ, ωστόσο, την ανάγκασε να αποσυρθεί από τα κοινά και να αφοσιωθεί σχεδόν αποκλειστικά στη συγγραφή. «Το νευρολογικό μου σύνδρομο έχει κάποια πλεονεκτήματα, όπως η τρομακτική μνήμη. Αλλά έχει και τεράστια μειονεκτήματα, ειδικά μετά την ηλικία των πενήντα ετών. Δεν μπορώ πια να κινούμαι και να παρευρίσκομαι σε συναντήσεις. Για αυτόν τον λόγο αποσύρομαι», ανέφερε η Ταμάρο, επιδιώκοντας την ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης όσον αφορά το σύνδρομο Ασπεργκερ οι φορείς του οποίου δεν αντιμετωπίζονται πια ως άτομα με νοητική υστέρηση αλλά ως άνθρωποι με εξαιρετικές διανοητικές ικανότητες.

«Αρκετοί που έχουν το σύνδρομο Ασπεργκερ είναι λαμπρά μυαλά ενώ πολλοί είναι απόλυτα φυσιολογικοί. Τα κοινά τους χαρακτηριστικά είναι οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν προσπαθώντας να αναπτύξουν φιλικές σχέσεις, να φερθούν με οικειότητα, να κατανοήσουν τον έμμεσο τρόπο ομιλίας των άλλων, τις μεταφορές και τα αστεία», εξήγησε ο ιταλός ειδικός, αναφέροντας ενδεικτικά πως όταν ένα παιδάκι με σύνδρομο Ασπεργκερ άκουσε τη μητέρα του να λέει «πεθαίνω από τη δίψα» έπαθε κρίση πανικού, πιστεύοντας πως όντως η μητέρα του επρόκειτο να πεθάνει. Οι ιδιαιτερότητες όλων όσοι έχουν το σύνδρομο Ασπεργκερ ενδέχεται να καταλήξουν να αποτελούν ψυχώσεις. Αλλά ενδέχεται εξίσου να μετεξελιχθούν σε εξαιρετικές ικανότητες. «Κάποιοι έχουν μανία με την αστρονομία και κάποιοι με τρένα. Κάποιοι με τα μαθηματικά και κάποιοι με τα βιντεοπαιχνίδια. Μπορούν να γίνουν εξαιρετικοί μηχανικοί, μαθηματικοί, φυσικοί. Η, αντιθέτως, να παραμείνουν έρμαια της όποιας ψύχωσης».

Πριν από την επίσημη αναγνώριση του συνδρόμου, οι φορείς του Ασπεργκερ αντιμετωπίζονταν ως ψυχασθενείς με τους γιατρούς να καταφεύγουν πολύ συχνά στη χορήγηση ψυχοφαρμάκων. Επειτα από αρκετά χρόνια η κατάσταση σήμερα είναι αισθητά βελτιωμένη αλλά το Ασπεργκερ εξακολουθεί να τρομάζει τους αδαείς.

«Για τα παιδιά μας, το σχολείο μπορεί να μετατραπεί σε εφιάλτη», ανέφερε στην ιταλική εφημερίδα η Μαρία Τερέζα, μητέρα της 9άχρονης Σαμπίνα που πάσχει από Ασπεργκερ. «Το ότι δυσκολεύονται να επικοινωνήσουν, το ότι έχουν εμμονές, το ότι δεν αντέχουν τους θορύβους, τα κάνουν να φαίνονται περίεργα με αποτέλεσμα να πέφτουν θύματα εκφοβισμού. Οταν όμως εξηγούμε στους συμμαθητές και στις συμμαθήτριες τους ότι τα παιδιά μας είναι σαν την Γκρέτα, τότε το βλέμμα τους αλλάζει. Πράγματι, εμείς οι γονείς οφείλουμε πολλά σε αυτό το κοριτσάκι με τις κοτσίδες», παραδέχτηκε η ιταλίδα μητέρα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News