Ενας άνθρωπος με εμπειρία στις διεργασίες που οδήγησαν στην υπογραφή της συμφωνίας για τον αγωγό, μου έλεγε ότι το γεγονός ακολουθεί σε σπουδαιότητα την ένταξη της χώρας στο ΝΑΤΟ και στην ΕΟΚ.

Βρήκα τη σύγκριση υπερβολική, αλλά όχι απόλυτα ανεδαφική. Αλλωστε από την υπογραφή μέχρι την υλοποίηση υπάρχει δρόμος που συχνά είναι σπαρμένος με απρόοπτα. Επίσης, για να θεωρηθεί το έργο ολοκληρωμένο χρειάζεται και η υπογραφή της Ιταλίας. Με την προσθήκη της Ιταλίας ο αγωγός συνδέεται με τα ευρωπαϊκά ενεργειακά δίκτυα και, πράγματι, αλλάζει τα δεδομένα στην ήπειρο καθώς θα χαλαρώσει την εξάρτησή της από το ρωσικό αέριο. Και η Ιταλία δεν έχει κανένα λόγο για δεύτερες σκέψεις. Είναι ένα έργο που το θέλουν όλοι οι ισχυροί παίκτες, Ευρώπη και ΗΠΑ, πλην Ρωσίας και Τουρκίας. Για να υλοποιηθεί, βέβαια, απαιτείται μία προϋπόθεση που αρκετοί λησμονούν: να υπάρχουν κοιτάσματα τα οποία θα καταστήσουν συμφέρουσα την ανάπτυξη και την εμπορική λειτουργία του. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις, το κοίτασμα «Λεβιάθαν» στο Ισραήλ μπορεί να τροφοδοτήσει τον αγωγό τουλάχιστον για τις επόμενες τρεις δεκαετίες.

Από τη στιγμή, λοιπόν, που το σχέδιο θα μπει στο στάδιο της υλοποίησης, στην ανατολική Μεσόγειο αλλάζουν πολλά. Δεν είναι μόνο η διεθνής ομπρέλα προστασίας που θα ανοίξει πάνω από τον αγωγό. Είναι και η σύναψη αυτής της στρατηγικής συνεργασίας ανάμεσα στον ελληνικό χώρο (Ελλάδα, Κύπρος) και το Ισραήλ που ενδυναμώνει την εθνική παρουσία στην περιοχή -η συμφωνία έχει ρητή αναφορά στην προστασία του αγωγού. Παρεμπιπτόντως, η συμμαχία ζωτικών συμφερόντων με το Ισραήλ είναι και ένα μήνυμα προς όσους επιμένουν, ακόμα και εντός Βουλής, να αρθρώνουν αντισημιτικό λόγο, συχνά υιοθετώντας και θεωρίες συνωμοσίας.

Τα οικονομικά και πολιτικά οφέλη, λοιπόν, είναι ορατά και απτά. Μόνο η κάλυψη όλης της χώρας με αέριο και η δυνατότητα διασύνδεσης στον αγωγό των κοιτασμάτων του Ιονίου, αρκούν για να περιγράψουν τα προσδοκώμενα μεγέθη.

Ωστόσο υπάρχει και κάτι ακόμα που, δυστυχώς, σπάνια απολαμβάνουμε. Η υπογραφή της συμφωνίας αποτελεί καρπό μίας εθνικής πολιτικής που ασκήθηκε με διακομματική συνέπεια και επιμονή. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης αναγνώρισε το έργο προηγούμενων υπουργών, που κλήθηκαν στην εκδήλωση. Αξίζει όμως μία ιδιαίτερη αναφορά στον Γιάννη Μανιάτη, τον άνθρωπο που γνωρίζει όσο λίγοι (ή κανένας άλλος) το παιχνίδι των αγωγών.

Oταν ο Μανιάτης ανέλαβε το 2013, στο πιο βαθύ σκοτάδι της κρίσης, τις πρωτοβουλίες για την ανάπτυξη του σχεδίου, θεωρήθηκε, στην καλύτερη περίπτωση, υπερβολικά φιλόδοξος. Το σχέδιο, όμως, εξελίχθηκε με μέθοδο και τακτική. «Πουλήθηκε» στους Ευρωπαίους και στους Αμερικανούς και σήμερα δικαιούνται τα εύσημα τρεις διαφορετικές κυβερνήσεις. Ας γίνει, λοιπόν, ο αγωγός και ένα χρήσιμο μάθημα προς όλους.

Μπορεί να γίνει και κάτι ακόμα: μέτρο και πυξίδα μίας εθνικής πολιτικής με την Ελλάδα να μοιράζει την τράπουλα, χωρίς να περιμένει το χαρτί που θα της δώσουν οι άλλοι.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News