Πριν από δύο χρόνια η Εθνική ομάδα πόλο Νέων είχε στεφθεί παγκόσμια πρωταθλήτρια στο Βελιγράδι, νικώντας την Κροατία. Την Παρασκευή επανέλαβε τον άθλο της, στο Κουβέιτ, κερδίζοντας (6-4) στον τελικό τη Σερβία. Ενδιαμέσως, πέρυσι, κατέκτησε την πρώτη θέση στην Ευρώπη. Εάν προσμετρήσουμε κι ένα χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Εφήβων του 2018, το άθροισμα μας δίνει τη «χρυσή γενιά» της ελληνικής υδατοσφαίρισης. Καμία άλλη δεν είχε καταφέρει να πατήσει τέσσερις κορυφές μέσα σε δυόμισι χρόνια, στις σπουδαιότερες διεθνείς διοργανώσεις Κ-20.

Γκιουβέτσης, Νικολαϊδης και Παπαναστασίου ήταν παρόντες και στο Βελιγράδι. Το 2018 η «παρέα» μεγάλωσε. Προστέθηκαν σε αυτήν ο Δαλμάρας, ο Αλαφραγκής, ο Καλογερόπουλος, ο Κάκαρης, ο Δίπλαρος, ο Ρομπόπουλος, ο Μητράκης (που αναδείχθηκε κορυφαίος τερματοφύλακας της διοργάνωσης)… Ονόματα άγνωστα στους πολλούς. Παιδιά που γεννήθηκαν ανάμεσα στο 1999 και το 2002 (ο Χαλυβόπουλος), με εξαιρετικό ταλέντο και φοβερές προοπτικές. Αρκεί, εκτός από τα συγχαρητήρια, οι αρμόδιοι να τους δώσουν και μια πισίνα για να προπονούνται…

Ο προπονητής τους, Τεό Λοράντος, κοινός παρονομαστής αυτών των διακρίσεων, είχε θέσει το ζήτημα από το 2017. Τότε που η ομάδα έφερε στην Ελλάδα το πρώτο «χρυσό» σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Νέων μετά το 2001. «Είναι, αλλά θα πρέπει και να αντιμετωπιστούν ως παγκόσμιοι πρωταθλητές», είχε τονίσει στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων, ζητώντας να μπει ένα τέλος στην ταλαιπωρία τους. «Να δημιουργηθεί ένα προπονητικό κέντρο υγρού στίβου. Ή, αν αυτό δεν είναι εφικτό λόγω των οικονομικών συνθηκών, να λειτουργήσει, επιτέλους, το Ολυμπιακό κολυμβητήριο στο Ζάππειο. Το οποίο είναι ένα στολίδι. Η ωραιότερη πισίνα στον Κόσμο. Είναι συγκλονιστικό να κολυμπάς εκεί, με φόντο την Ακρόπολη».

Κανενός το αυτί δεν ίδρωσε. Το κολυμβητήριο του Ζαππείου παραμένει κλειστό. Οι εγκαταστάσεις του Αγίου Κοσμά σαπίζουν. Το «Καπαγέρωφ» έχει, πλέον, αρχαιολογικό ενδιαφέρον. Και οι παγκόσμιοι πρωταθλητές, τι κάνουν; Αναζητούν, διαρκώς, μια πισίνα για να προπονηθούν. Μόνον ο λαμπρός ελληνικός ήλιος συμμερίζεται το δράμα τους, ζεσταίνοντας το νερό τους περισσότερους μήνες του έτους. Καλά που υπάρχουν οι τρεις μεγάλοι σύλλογοι: η Βουλιαγμένη, ο Ολυμπιακός και το Παλαιό Φάληρο. Εννέα από τα 13 παιδιά της Εθνικής Νέων προέρχονται από αυτούς. Αλλα δύο, ο Παπαναστασίου και ο Νικολαΐδης, αγωνίζονται σε ομάδες του εξωτερικού.

Να και κάτι καλό, που βγήκε από την οικονομική κρίση. Τα σωματεία αναγκάστηκαν να αξιοποιήσουν τους νεαρούς αθλητές τους, και τους έδωσαν περισσότερο χρόνο συμμετοχής στο πρωτάθλημα της Α1. Παλαιότερα, που λεφτά υπήρχαν, τα παιδιά παρακολουθούσαν τους αγώνες από την εξέδρα, παρέα με το ταλέντο τους. Πράγμα που απαντά στην ερώτηση, γιατί η χώρα μας έχει να επιδείξει μικρότερες και λιγότερο συχνές επιτυχίες σε επίπεδο Ανδρών, ενώ στις χαμηλότερες ηλικιακές κατηγορίες σαρώνει τα μετάλλια.

Αυτή η «χρυσή γενιά» έχει αφήσει πίσω της, εδώ και τρία χρόνια, όλες τις παγκόσμιες υπερδυνάμεις του πόλο: τη Σερβία, την Ιταλία, την Κροατία, την Ισπανία, τις ΗΠΑ, την Ουγγαρία, τον Καναδά, την Αυστραλία… Αλλά είναι εξαιρετικά αμφίβολο, αν θα συνεχίσει να το κάνει και όταν τα παιδιά μεγαλώσουν. Εκεί χάνει ύψος το ελληνικό πόλο: όταν η (σωστή) δουλειά γίνεται πιο απαραίτητη από το ταλέντο. Και σε αυτό δεν φταίνε, βεβαίως, οι αθλητές.

Ηταν η πρώτη φορά στα χρονικά του ελληνικού πόλο, που μια Εθνική ομάδα κατέκτησε, διαδοχικά, παγκόσμιο, ευρωπαϊκό και ξανά παγκόσμιο πρωτάθλημα. Ο Τεό Λοράντος, Κορσικανός από τη μητέρα του και Κεφαλονίτης από τον πατέρα του, που ανέλαβε την Εθνική Νέων το 2017, δυόμισι μήνες πριν από τον θρίαμβο στο Βελιγράδι, είναι ο αρχιτέκτονας αυτής της επιτυχίας. Είχε αρχίσει να γράφει ιστορία στο πόλο ως παίκτης, από την ηλικία των 26 ετών.

Υπήρξε μέλος της ανδρικής ομάδας της Βουλιαγμένης που τον Μάρτιο του 1997 κατέκτησε το Κύπελλο Κυπελλούχων, ένα τρόπαιο που άνοιξε το δρόμο για τις επόμενες μεγάλες επιτυχίες της χώρας, σε συλλογικό και εθνικό επίπεδο. Συμπαίκτες του ήταν μεγάλα ονόματα του αθλήματος (ο Γιώργος Μαυρωτάς, ο Γιώργος και ο Ζάχος Αφρουδάκης, ο Γιώργος Ρέππας, ο Δημήτρης Μάζης…) και μόνον ένας ξένος: ο Πέταρ Τρμπόγεβιτς. Που είχαν προπονητή τον Γιάννη Γιαννουρή. Ως προπονητής δούλεψε για χρόνια στη Βουλιαγμένη (το 2012 κατέκτησε το νταμπλ), στον Παναθηναϊκό και στο Παλαιό Φάληρο.

Το μετάλλιο της Παρασκευής ήταν το Νο 55 για την Ελλάδα, από το 1997 μέχρι σήμερα, σε άνδρες και γυναίκες, και σε όλες τις ηλικιακές κατηγορίες. Δεκαπέντε από αυτά είναι «χρυσά». Αλλά κανένα για την Εθνική Ανδρών…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News