Brexit, λοιπόν. Η Premier League το φοβόταν. Το περίμενε, όμως δεν είναι έτοιμη να το αντιμετωπίσει. Πίστευε, κατά βάθος, πως δεν θα συνέβαινε. Και τώρα, βρίσκεται μπροστά σε μια πραγματικότητα που απειλεί να καταστρέψει ό,τι με κόπο έχτιζε εδώ και 27 χρόνια. Οι συνέπειες για τη «βαριά βιομηχανία» του αγγλικού ποδοσφαίρου θα είναι πολλές και σοβαρές. Με πρώτη απ’ όλες, το γεγονός ότι οι «κοινοτικοί» ποδοσφαιριστές, στους οποίους εν πολλοίς στήριξε την ανάπτυξή της, θα θεωρούνται -κι αυτοί- ξένοι.

Πλέον, για την απόκτηση παικτών που προέρχονται από χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης θα υπάρχουν αριθμητικοί περιορισμοί και προϋποθέσεις (που θα αφορούν την αξία τους), ανάλογες με αυτές που ισχύουν σήμερα για ποδοσφαιριστές από την Αφρική, την Ασία, ή την Αμερική. Τα κριτήρια έχουν να κάνουν με το ranking της χώρας προέλευσης στην κατάταξη της FIFA, αλλά και με έναν μίνιμουμ αριθμό συμμετοχών του παίκτη στην εθνική του ομάδα. Η ποδοσφαιρική ομοσπονδία της Αγγλίας ετοιμάζει από καιρό τον νέο κανονισμό, ένα πόιντ-σύστεμ που θα ισχύσει από τον Ιανουάριο του 2021 και θα είναι προσαρμοσμένο στα νέα δεδομένα. Αλλά, κανείς δεν μπορεί να πει ακόμη τι, ακριβώς, θα προβλέπει.

Δεν είναι υπερβολή να ισχυριστεί κάποιος ότι, αν το Brexit είχε συμβεί πριν από μια πενταετία, πιθανότατα η Λέστερ δεν θα έφτανε στο θαύμα του 2016. Επειδή δεν θα είχε αποκτήσει εκείνον που όλοι αναγνωρίζουν ως στυλοβάτη της υπέροχης ομάδας του Ρανιέρι: τον Ν’Γκολό Καντέ. Το καλοκαίρι του 2015, που οι «Αλεπούδες» τον αγόρασαν έναντι μόλις οκτώ εκατομμυρίων ευρώ, ο Καντέ δεν ήταν διεθνής (ο Ντεσάμπ τον κάλεσε στην εθνική Γαλλίας τον Μάρτιο του 2016). Η χώρα προέλευσής του είναι αρκετά ψηλά στην κατάταξη της FIFA, όμως ο ίδιος δεν είχε συμπληρώσει τον απαραίτητο αριθμό συμμετοχών στην εθνική του ομάδα.

Καθώς το νέο σύστημα μοριοδότησης για τη χορήγηση άδειας παραμονής και εργασίας σε αλλοδαπούς (στους οποίους, πλέον, θα περιλαμβάνονται και οι προερχόμενοι από την ΕΕ) δεν θα ευνοεί τους λιγότερο διακεκριμένους (αρα, και φθηνότερους) ποδοσφαιριστές, θα αποκτήσουν τεράστιο πλεονέκτημα έναντι των ανταγωνιστών τους οι έξι πλουσιότεροι σύλλογοι της Premier League (Μάντσεστερ Σίτι και Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Λίβερπουλ, Τότεναμ, Αρσεναλ και Τσέλσι), οι οποίοι θα μπορούν να αγοράσουν τους καλύτερους από κάθε χώρα. Εκείνους, δηλαδή, που θα επιτρέπεται να παίξουν στη Βρετανία. Ετσι, οι ισχυροί του αγγλικού πρωταθλήματος θα γίνουν ακόμη ισχυρότεροι, όπως υπογραμμίζει η Daily Telegraph, υπέρμαχος του Brexit.

Εδώ, ακριβώς, βρίσκεται η ουσία της διαμάχης για τον αριθμητικό περιορισμό. Η ομοσπονδία έχει προτείνει, στο σύνολο των 25 παικτών κάθε αγγλικής ομάδας να υπάρχουν, υποχρεωτικά, 12 γηγενείς (τέσσερις περισσότεροι από ό,τι στην ισχύουσα αναλογία). Δηλαδή, 13 ξένοι maximum. Οι μεγάλοι σύλλογοι θέλουν πιο πολλούς ξένους. Οι μικρομεσαίοι, λιγότερους. Εάν η εισήγηση της ομοσπονδίας γίνει δεκτή, έξι στους δέκα αλλοδαπούς από αυτούς που σήμερα αγωνίζονται στην Αγγλία, θα πρέπει να φύγουν.

Θα είναι η πρώτη φορά που το αγγλικό πρωτάθλημα θα βαδίσει στο αντίθετο ρεύμα από εκείνο που ακολούθησε τα 40 τελευταία χρόνια. Το 1978 οι μεταγραφές των αργεντινών παγκόσμιων πρωταθλητών, Οσβάλντο Αρντίλες και Ρικάρντο Βίγια, στην Τότεναμ είχε θεωρηθεί κοσμοϊστορικό γεγονός. Οι Αγγλοι αντιστάθηκαν στις εισαγωγές ποδοσφαιριστών για πολύ καιρό ακόμη. Την πρώτη αγωνιστική της παρθενικής Premier League, τον Δεκαπενταύγουστο του 1992, οι 22 ομάδες που έπαιζαν στη μεγάλη κατηγορία διέθεταν, όλες μαζί, μόλις 13 ξένους παίκτες. Στη συνέχεια, όμως, μετά και τον «Νόμο Μποσμάν», τα σύνορα άνοιξαν διάπλατα.

Στις 26 Δεκεμβρίου 1999 η Τσέλσι έγινε η πρώτη αγγλική ομάδα που είχε μόνο ξένους στην αρχική της ενδεκάδα, ενώ στις 14 Φεβρουαρίου 2005, στη 16μελή αποστολή της Αρσεναλ δεν υπήρχε ούτε ένας βρετανός ποδοσφαιριστής. Τη σεζόν 2004-2005 το ποσοστό των αλλοδαπών που αγωνίζονταν στην Premier League είχε σκαρφαλώσει στο 45%. Σήμερα, το αγγλικό πρωτάθλημα φιλοξενεί 65 διαφορετικές εθνικότητες. Είναι το πιο πολυπολιτισμικό στον Κόσμο. Από την ίδρυσή της (1992) έως το 2018 παρέλασαν από την Premier League 1.022 παίκτες που προέρχονταν από την Ευρώπη. Σύμφωνα με έρευνα του Χάρβαρντ, 591 από αυτούς θα έβρισκαν την πόρτα κλειστή μετά το Brexit.

Μια από τις πιο σοβαρές συνέπειες αφορά τα νεαρά ταλέντα. Το νέο καθεστώς της FIFA απαγορεύει τη μετακίνηση παικτών κάτω των 18 ετών σε χώρες εκτός Ευρωπαϊκής Ενωσης. Μέχρι τώρα, οι ομάδες της Premier League μπορούσαν να υπογράφουν συμφωνίες με πιτσιρικάδες 16 και 17 ετών, και αυτό το «παιδομάζωμα» ήταν αγαπημένη τους συνήθεια. Μετά το Brexit αυτά τα παιδιά δεν θα επιτρέπεται να παίξουν μπάλα στο Νησί προτού ενηλικιωθούν. Εννοείται, πως οι μετακινήσεις δυσκολεύουν και για τους άγγλους παίκτες προς την Ευρώπη, αφού θα απαιτείται άδεια εργασίας για να αγωνιστούν σε έναν σύλλογο της Γερμανίας, της Ιταλίας, της Γαλλίας, ή οποιασδήποτε άλλης χώρας – μέλους της ΕΕ.

Ενα άλλο ζήτημα είναι η απαγόρευση εισόδου στο Ηνωμένο Βασίλειο, όσων αλλοδαπών έχουν καταδικαστεί και τους έχει επιβληθεί ποινή φυλάκισης, έστω με αναστολή. Ο Κριστιάνο Ρονάλντο, ο Λιονέλ Μέσι, ή ο Ντιέγκο Κόστα, δεν θα επιτρέπεται να παίξουν στην Premier League. Ακόμη χειρότερα, εφόσον δεν υπάρξει κάποια ειδική πρόβλεψη, δεν θα μπορούν να ακολουθήσουν τις ομάδες τους στην Αγγλία, τη Σκωτία, τη Βόρεια Ιρλανδία και την Ουαλία για αγώνα του Champions ή του Europa League. Θα το επιτρέψει αυτό η UEFA; Μπορεί να διεξαχθεί, με αυτή τη συνθήκη, ο τελικός του Champions League στο Λονδίνο το 2023;

Οι επιπτώσεις του Brexit στο αγγλικό ποδόσφαιρο είναι, εν πολλοίς, ανυπολόγιστες ακόμη. Η Premier League πλέει σε νερά αχαρτογράφητα, αγωνιώντας πρωτίστως για την οικονομική ζημιά που ενδέχεται να της επιφέρει η απώλεια του παγκόσμιου χαρακτήρα της. Τι λόγο θα έχει, τότε, ο υπόλοιπος Κόσμος να πληρώνει σχεδόν πέντε δισεκατομμύρια ευρώ για την τηλεοπτική εικόνα των αγώνων της; Και γιατί οι ξένοι επιχειρηματίες – ιδιοκτήτες των αγγλικών συλλόγων να μη μεταφέρουν τις επενδύσεις τους στην Ισπανία, ή την Ιταλία;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News