Την ευθύνη για το δράμα που εκτυλίσσεται εδώ και μήνες στο Χονγκ Κονγκ, τη φέρει ουσιαστικά ο Σι Τζινπίνγκ. Και στην περίπτωση που δεν αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται και ασκεί την εξουσία, τότε πολύ δύσκολα θα αποτραπούν τα χειρότερα.

Το να γίνεται Κασσάνδρα ο Γκίντεον Ράχμαν δεν το συνηθίζει. Αντιθέτως ο έγκριτος αρθρογράφος των Financial Times πάντα στα κείμενά του επιχειρηματολογεί, αναζητά τις βαθύτερες αιτίες των γεγονότων και των εξελίξεων και εντοπίζει τις μεταξύ τους συσχετίσεις. Και αυτό που συνδέει τους επαναστατημένους πολίτες της πρώην βρετανικής αποικίας και τον πρόεδρο της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας είναι, σύμφωνα με τον Ράχμαν, το γεγονός πως το κινεζικό καθεστώς, κατά τη διάρκεια των τελευταίων επτά χρόνων και υπό την ηγεσία του Σι, κατέστη ακόμα πιο αυταρχικό και καταπιεστικό. Αυτός είναι ο λόγος που εξεγέρθηκαν και δεν σκοπεύουν, όπως όλα δείχνουν, να υποχωρήσουν οι πολίτες Χονγκ Κονγκ.

Το δόγμα «Μια χώρα, δύο συστήματα», μέσω του οποίου θα επικυρωνόταν η πολιτική, οικονομική, και διοικητική ανεξαρτησία του Χονγκ Κονγκ υπό, κινεζική, ωστόσο, ηγεσία, είχε εξαρχής κάποια δομικά ελαττώματα. Αλλά οι εντάσεις που προκαλούνταν εξαιτίας της εφαρμογής του ήταν διαχειρίσιμες, σε γενικές γραμμές, έως την κατάληψη της εξουσίας από τον Σι.

Εως το 2102, σημειώνει ο Ράχμαν, «οι πολίτες του Χονγκ Κονγκ μπορούσαν εύλογα να ελπίζουν ότι η ηπειρωτική Κίνα θα μπορούσε να εξελιχθεί σε μια περισσότερο φιλελεύθερη και ευνομούμενη κοινωνία κατά τις δεκαετίες που θα μεσολαβούσαν μέχρι την πλήρη ενσωμάτωση του Χονγκ Κονγκ στην Κίνα το 2047». Αλλά με τον Σι να κρατάει τα ηνία η Κίνα «οπισθοδρόμησε πολιτικά». Γιατί αναβίωσαν σλόγκαν της εποχής του Μάο, γιατί οι «Στοχασμοί του Σι Τζινπίνγκ» εισήχθησαν στο Σύνταγμα της χώρας, γιατί η ελευθερία του λόγου περιορίστηκε περαιτέρω, γιατί δικηγόροι που προασπίζονται τα πολιτικά δικαιώματα κατέληξαν στη φυλακή, γιατί μη κυβερνητικές οργανώσεις σφραγίστηκαν.

Συγχρόνως, το κινεζικό κράτος κατέστη κατά την επταετία του Σι αισθητά πιο αυταρχικό. Στο πλαίσιο μιας εκτεταμένης εκστρατείας κατά της διαφθοράς επιφανείς προσωπικότητες εξαφανίστηκαν εν μια νυκτί από τη δημόσια ζωή ενώ στελέχη του Κομμουνιστικού Κόμματος εξωθήθηκαν ακόμα και στην αυτοκτονία. Και το γεγονός πως περισσότεροι από ένα εκατομμύριο (τουρκόφωνοι και μουσουλμάνοι) Ουιγούροι βρίσκονται έγκλειστοι σε στρατόπεδα «αναμόρφωσης» στην επαρχία Σιντσιάνγκ, αποδεικνύει, σύμφωνα με τους επαναστατημένους του Χονγκ Κονγκ, το πώς αντιλαμβάνεται το Πεκίνο τον σεβασμό της πολιτισμικής διαφορετικότητας.

Οπότε, «δεν αποτελεί έκπληξη το ότι το Χονγκ Κονγκ βλέπει με τρόμο την προοπτική της πλήρους ενσωμάτωσης με την Κίνα», αναφέρει ο Ράχμαν, τονίζοντας, συγχρόνως, πως το 2047 δεν είναι πλέον τόσο μακρινό, ειδικά λαμβάνοντας υπόψη πως ο σκληρός πυρήνας των εξεγερμένων στο Χονγκ Κονγκ αποτελείται κυρίως από νέους ανθρώπους, ηλικίας 20 ή και λιγότερων ετών, οι οποίοι σε 27 χρόνια θα βρίσκονται στην κορύφωση της ζωής τους. «Ο ισχυρισμός τους, όποτε, ότι μάχονται για την ελευθερία τους, δεν μπορεί να απορριφθεί ως υπερβολικός, ακόμη και εάν οι τακτικές τους μπορεί να αμφισβητηθούν», υποστηρίζει ο Ράχμαν.

Μαχόμενοι, όμως, για την ελευθερία τους οι πολίτες του Χονγκ Κονγκ θέτουν εν αμφιβόλω ολόκληρο το πολιτικό εγχείρημα του Σι . Στόχος του κινέζου προέδρου είναι «η μεγάλη αναζωογόνηση του κινεζικού λαού» η οποία προϋποθέτει, όμως, της αποκατάσταση της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας. Μετά το Χονγκ Κονγκ, σειρά έχει η Ταϊβάν. Η κινεζική κυβέρνηση απειλεί με στρατιωτική εισβολή στην περίπτωση που το ανεξάρτητο διοικητικά νησιωτικό κράτος προβεί στην επίσημη διακήρυξη της ανεξαρτησίας του.

Από τη στιγμή, όμως, που το Πεκίνο αδυνατεί να ελέγξει την κατάσταση στους δρόμους του Χονγκ Κονγκ των 7,3 εκατομμυρίων κατοίκων, η πεποίθηση ότι θα μπορέσει να επιβληθεί στην Ταϊβάν των 23,7 εκατομμυρίων πολιτών καθίσταται εκ των πραγμάτων φαιδρή. Η εξεύρεση μιας ειρηνικής διεξόδου από την χαοτική κατάσταση που επικρατεί στο Χονγκ Κονγκ, προϋποθέτει πως ο Σι Τζινπίνγκ θα επιδείξει πρωτόγνωρη ταπεινοφροσύνη, ευρύτητα πνεύματος και ανοχή σε αντικρουόμενες απόψεις, ιδιότητες οι οποίες, ωστόσο, είναι απόλυτα ξένες για τον κινέζο πρόεδρο και το σύστημά του. Και αυτό συνεπάγεται ότι δεν μπορεί να αποκλειστεί το ενδεχόμενο η κατάληξη να είναι τραγική.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News