Για «καλλιτεχνική επέμβαση» έκαναν λόγο οι 10 κοπέλες που επέβαλαν με εμφατικό όσο και αμφιλεγόμενο τρόπο τη συμμετοχή τους στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου στον Δήμο Νέας Φιλαδέλεφειας – Νέας Χαλκηδόνας.

«Υπήρξαμε για λίγο στρατιωτάκια που αρχίζουν να ξεκουρδίζονται, να βραχυκυκλώνουν απέναντι στις διαταγές, τα παραγγέλματα, τα εμβατήρια. Ισως γιατί πλέον δεν μας πείθουν οι ιδέες που ενσαρκώνονται σε όλα αυτά», ανέφεραν μεταξύ άλλων τα 10 κορίτσια, σε κείμενο που απέστειλαν στην «Εφημερίδα των Συντακτών», με το οποίο επιχείρησαν να εξηγήσουν το σκεπτικό αυτής της «καλλιτεχνικής επέμβασης» –μια «performance» που προκάλεσε οργή.

Χαρακτηριστική η αντίδραση του δημάρχου Νέας Φιλαδέλφειας – Νέας Χαλκηδόνας, Γιάννη Βούρου που έκανε λόγο για «μικρή μερίδα γελοίων υποκειμένων» που προσέβαλαν «πεσόντων στο έπος του ’40 και μάλιστα υπό τη σκέπη της ελληνικής σημαίας».

Οι ίδιες πάντως ανέφεραν ότι επί τούτου επέλεξαν τη συγκεκριμένη περιοχή για την υλοποίηση της ιδέας τους και απάντησαν στις αντιδράσεις που προκάλεσε η κίνησή τους τονίζοντας προκλητικά: «Αυτά ακριβώς είναι τα όρια του πατριωτισμού τους. Η πατρίδα των κανονικών, των προβλέψιμων, των άριστων».

Σε κάθε περίπτωση είναι ένα κείμενο ιδιαίτερα προσεγμένο γραμματολογικά και εννοιολογικά, δεδομένου ότι είναι «εφηβικό». Επίσης ενδιαφέρον –αλλά και περίεργο– είναι το γεγονός ότι σε αυτό το κείμενο οι 10 κοπέλες δεν αναφέρονται ούτε μία φορά στο φύλο τους, αντιθέτως σε ένα σημείο γράφουν σαν να πρόκειται για άρρενες performers: «Γι’ αυτό και εμείς μπήκαμε στην παρέλαση ακαλούπωτοι…»

Για λόγους ιστορικής καταγραφής, αναδημοσιεύουμε το κείμενο των κοριτσιών:

«Στρατιωτάκια ακούνητα, μέρα ή νύχτα;

Στρατιωτάκια ακούρδιστα, μέρα ή νύχτα;

Πώς στα παιδικά παιχνίδια εμπλέκονται οι αρχηγοί, οι στρατοί και τα στρατιωτάκια τους;

Στρατοί που κάνουν πολέμους, βομβαρδισμούς, επεμβάσεις.

Και εμείς επέμβαση εκτάκτου ανάγκης κάναμε αλλά χωρίς την παραμικρή άσκηση βίας.

Καλλιτεχνική επέμβαση, κάτι σαν παιχνίδι.

Υπήρξαμε για λίγο στρατιωτάκια που αρχίζουν να ξεκουρδίζονται, να βραχυκυκλώνουν απέναντι στις διαταγές, τα παραγγέλματα, τα εμβατήρια. ίσως γιατί πλέον δεν μας πείθουν οι ιδέες που ενσαρκώνονται σε όλα αυτά.

Τι κοινό μπορεί να’χει ο μιλιταρισμός με την ελευθερία; Τι σχέση μπορεί να’χει η υπεράσπιση της ελευθερίας ενός λαού με τον πατριωτισμό που διδασκόμαστε από μικρά παιδιά; Στα σχολεία, στις παρελάσεις, παντού.

Ο πόλεμος του ανθρώπου για την ελευθερία του δεν είναι έπος ούτε τραγωδία. Είναι η ίδια η ζωή εν κινήσει. Κίνηση που δεν μπορεί να ελεγχθεί και να μπει σε καλούπια.

Γι’ αυτό και εμείς μπήκαμε στην παρέλαση ακαλούπωτοι… Υπό την πνευματική μπαγκέτα του μεγάλου στρατάρχη της αγγλικής κωμωδίας, John Cleese και όσων μας έχουν διδάξει οι Monty Python. Με το δικό μας silly walk και ρυθμό.

Στα μάτια των επισήμων και πολλών θεατών, είδαμε την περιέργεια, την έκπληξη αλλά και την υποτίμηση. Άλλοι μας γιούχαραν, άλλοι μας πέρασαν για “προβληματικά παιδιά”. Αυτά ακριβώς είναι τα όρια του πατριωτισμού τους. Η πατρίδα των κανονικών, των προβλέψιμων, των άριστων.

Εμείς ήρθαμε από άλλες πατρίδες. τις πατρίδες των περιττών, των απρόβλεπτων, των ζωντανών. Εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί ελευθερίας, λοιπόν.

Υ.Γ.
Επιλέξαμε να πάμε στο δήμο της Ν. Φιλαδέλφειας- Ν. Χαλκηδόνας σε μια γειτονιά χτισμένη από πρόσφυγες, τους κατεξοχήν περιττούς και απόβλητους της ελληνικής κοινωνίας και τότε και τώρα.

10 “στρατιωτάκια” της υπο-κριτικής τέχνης».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News