Η Καλιφόρνια έχει έναν από τους πιο αυστηρούς αντικαπνιστικούς νόμους. Το κάπνισμα δεν απαγορεύεται, απλώς, στους δημόσιους χώρους. Απαγορεύεται και σε απόσταση επτά μέτρων από εισόδους κτιρίων και από παράθυρα που ανοίγουν, ακόμα και αν βρίσκεσαι μέσα στο αυτοκίνητό σου στο οποίο, βέβαια, δεν επιτρέπεται να επιβαίνουν παιδιά. Επίσης, ο ιδιοκτήτης του σπιτιού που νοικιάζεις έχει το δικαίωμα να σου απαγορεύσει το κάπνισμα. Αντίστοιχοι νόμοι ισχύουν και σε άλλες Πολιτείες των ΗΠΑ.

Η τήρηση του νομικού πλαισίου δεν επαφίεται, ασφαλώς, στην αποτελεσματικότητα των ελεγκτικών αρχών. Αν ανάψεις τσιγάρο έξω από ένα κτίριο, το πιθανότερο είναι να βγει κάποιος και να σου ζητήσει να πας πιο πέρα. Και, εντάξει, αν το ανάψεις σε παιδική χαρά, μπορεί και να σε λιντσάρουν.

Ο υπουργός Υγείας Βασίλης Κικίλιας είπε ότι θεσπίζονται αυστηρότατες ποινές για όσους καπνίζουν σε παιδικές χαρές. Το φαινόμενο είναι υπαρκτό και αποτελεί άλλη μία τριτοκοσμική ψηφίδα στην εικόνα μας ως κοινωνία. Περάστε από μία παιδική χαρά και μετρήστε τις γόπες γύρω από τα παγκάκια. Αλλά μάλλον δεν χρειάζεται να το κάνετε. Απλώς παρατηρήστε πόσοι γονείς αντλούν υπομονή και σκοτώνουν χρόνο, μαζί με ζωτικά όργανα, ρουφώντας τις τζούρες τους.

Ωστόσο έχει ενδιαφέρον να σκεφτούμε πώς ο Βασίλης Κικίλιας, η Πολιτεία τέλος πάντων, θα εφαρμόσει και θα επιβάλει τον νόμο στις παιδικές χαρές. Θα ανατεθεί ο έλεγχος στους αστυνομικούς που περιπολούν στους δρόμους; Θα αναλάβει η Δημοτική Αστυνομία να κόβει κλήσεις στους ψηφοφόρους του δημάρχου; Θα αστειεύεστε. Αλλά ακόμα και αν συμβεί αυτό, σκεφτείτε τι έχουμε να ακούσουμε και διαβάσουμε για το πρόστιμο στον βιοπαλαιστή που πήγε το παιδί του στις κούνιες και άναψε ένα τσιγάρο. Γιατί δεν πιάνουν αυτούς με τα φουγάρα που ρυπαίνουν ασύστολα το περιβάλλον;

Να το κάνω και πιο δραματικό; Πηγαίνετε στις εισόδους των δημοσίων νοσοκομείων, εκεί που το τσιγαράκι υποτίθεται ότι εκτονώνει την αγωνία για τον άνθρωπό μας, ο οποίος μπορεί και να νοσηλεύεται λόγω των επιπτώσεων του καπνίσματος και, εν προκειμένω, παίρνει τις τζούρες του δίπλα μας, με τον ορό στο χέρι. Δεν συζητώ δε για αυτό που συμβαίνει στα μπαρ όπου δεν υπάρχει τασάκι, αλλά βγαίνει πλαστικό κυπελλάκι. Και η πλάκα θα κορυφωθεί τώρα που θα ανοίξουν οι μεγάλες και οι μικρές πίστες. Θα εφαρμοστεί η απαγόρευση στα μπουζούκια και στις μουσικές σκηνές; Ελάτε τώρα! Ακόμα και αν ανακληθούν μερικές άδειες, θα αρχίσει το παράπονο για τους εργαζόμενους που μένουν χωρίς μεροκάματο.

Αυτό που προσπαθώ να πω είναι ότι όσο καλή πρόθεση και βούληση διαθέτει η Πολιτεία, αν δεν συμμετάσχει η ίδια η κοινωνία, ο νόμος πάλι στα χαρτιά θα μείνει. Κοινώς αν δεν υπάρχουν θαμώνες που θα φεύγουν από το μαγαζί επειδή ντουμανιάζει, ο επιχειρηματίας θα παίρνει τα ρίσκα του. Αν δεν υπάρχουν γκρουπ στο Facebook που θα αναφέρουν τα «καπνομάγαζα», ο ιδιοκτήτης τους δεν θα το πάρει απόφαση. Θα χρειαστούν βέβαια και μερικά εμβληματικά λουκέτα για να περάσει το μήνυμα.

Ωστόσο πάνω από όλα βρίσκεται η αίσθηση της κοινωνικής απαξίωσης προς τον τύπο που καπνίζει στην παιδική χαρά ή σε δημόσιο χώρο με απαγορευτικό. Περίπου όπως συνέβη με αυτούς που μπαίνουν στη Λωρίδα Έκτακτης Ανάγκης ή με τα καθάρματα που κακομεταχειρίζονται ζώα. Μία παρατήρηση και ένα απαξιωτικό βλέμμα θα κάνουν καλύτερη δουλειά από τον φόβο για ένα πρόστιμο που θα έρθει μόνο αν ο παραβάτης είναι άτυχος.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News