Η περίπτωση του Κέμνιτς είναι μοναδική στη Γερμανία. Αυτή η μικρομεσαία πόλη των 250.000 κατοίκων ξεχώρισε από όλες τις άλλες περιοχές της Ανατολής επειδή «κατάφερε» να ταυτιστεί με την επανεμφάνιση του νεοφασιστικού περιθωρίου στο πολιτικό προσκήνιο. Είναι σπουδαίο το… κατόρθωμά της, διότι συγχρόνως της βγήκαν και το όνομα και το μάτι. Αλλά φαίνεται ότι κάτι αλλάζει.

Το Κέμνιτς από τον Αύγουστο του 2018 έγινε το σύμβολο των δυναμικών κινητοποιήσεων της Ακροδεξιάς εναντίον των μεταναστών, και μάλιστα αδιακρίτως. Αφορμή είχε σταθεί η δολοφονία ενός 35χρονου ντόπιου από δύο μετανάστες έπειτα από καβγά.

Υστερα από αυτό το συμβάν του αστυνομικού δελτίου, η ρητορική και η πρακτική των νεοφασιστών στην περιοχή ήταν τόσο επιθετική που οι μετανάστες άρχισαν να αισθάνονται ανασφάλεια, ψυχανεμιζόμενοι την εναντίον τους απειλή ή υφιστάμενοι βία σε κάθε βήμα που έκαναν. Οι εξτρεμιστές ακροδεξιοί πρωταγωνίστησαν σε διαμαρτυρίες που κατέληξαν σε βίαιες ταραχές. Oι μετανάστες φοβήθηκαν.

Μέσα στο διάστημα ενός έτους που μεσολάβησε από το έγκλημα, στο πλευρό των μεταναστών στάθηκαν γενναίοι ντόπιοι ορθώνοντας δημοκρατικό ανάστημα: ήταν αυτοί που κινητοποιήθηκαν υπέρ της συνύπαρξης στο Κέμνιτς, «με δραστήριες αντιρατσιστικές πρωτοβουλίες», καταπώς σημειώνει το Zeit, και με κοινωνικές εκδηλώσεις.

Το εβδομαδιαίο έντυπο γράφει επίσης ότι πλέον στα εστιατόρια των μεταναστών –δηλαδή σε επιχειρήσεις που υπέστησαν τη ρατσιστική βία- πηγαίνουν Γερμανοί για να απολαύσουν ένα καλό πιάτο ιρανικής κουζίνας λόγου χάρη, αλλά και για να εκδηλώσουν εμπράκτως την αλληλεγγύη τους προς τους μετανάστες.

Οι ίδιοι οι μετανάστες -όσοι παρέμειναν στο Κέμνιτς- δηλώνουν την επιθυμία τους να θεωρούνται από τους ντόπιους φυσιολογικά άτομα «και όχι πιόνια σε μία παρτίδα πολιτικού σκακιού».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News