Σε μια πρώτη ανάγνωση ήταν ένας πολιτικός άθλος για τον Αλέξη Τσίπρα. Υστερα από τεσσεράμισι χρόνια αναπόφευκτης κυβερνητικής φθοράς, αλλά και έπειτα από 236 ατελείωτες εβδομάδες παλινωδιών, ανοησιών, εθνικών τραγωδιών, φτωχοποίησης, και όλα αυτά με σάουντρακ ένα αλαζονικό και συχνά χυδαίο ύφος, ο λαός δεν τον εξαέρωσε πολιτικά· τουναντίον τον εδραίωσε ως τον δεύτερο πυλώνα του πολιτικού συστήματος.

Ο κ. Τσίπρας έχασε μεν κατά κράτος από έναν αντίπαλο που χλεύαζε και κόμπαζε ότι «τον έχει», αλλά πήρε ένα 31,53% που του επιτρέπει όχι μόνο να υπάρχει πολιτικά την επόμενη ημέρα στον ευρύτερο χώρο της Αριστεράς, αλλά και να ονειρεύεται ένα κάποιο come back στην εξουσία, κάτι που μεταπολιτευτικά έχει καταφέρει μόνο ο Ανδρέας Παπανδρέου.

Αυτό, όμως, το 31,53% είναι η ευχή του, να έχει να λέει κάτι στην Πολιτική Γραμματεία μέσα στη ζέστη, αλλά είναι και η κατάρα του.

Τι θα κάνει τώρα ο κ. Τσίπρας; Ο ίδιος το είπε, θέλει να μετασχηματίσει τον ΣΥΡΙΖΑ σε κάτι άλλο, αντίστοιχο της εκλογικής του επιρροής. Τι θα είναι αυτό το άλλο; Ενα ΠΑΣΟΚ χωρίς να είναι ΠΑΣΟΚ; Καμία αντίρρηση αλλά αυτό δεν μπορεί να γίνει με τον εξάδελφό του να απειλεί ότι είναι ήδη έτοιμος να κατέβει με τους συντρόφους στους δρόμους, ενώ ο Κυριάκος Μητσοτάκης φέρνει φοροαπαλλαγές.

Με λίγα λόγια, το 31,53% που του έδωσε η κάλπη της 7ης Ιουλίου, είναι ο αριθμός της ληξιαρχικής πράξης θανάτου του ΣΥΡΙΖΑ των κινημάτων και της αγανάκτησης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ καθίσταται κόμμα εξουσίας και καλείται να συμπεριφερθεί ως τέτοιο. Μπορεί ο πρώην γραμματέας Παναγιώτης Ρήγας να δήλωσε ότι ο ίδιος θα βγει και πάλι στους δρόμους, αλλά –λυπάμαι σύντροφε Πάνο– εδώ δεν βγήκε καν βουλευτής. Στον Δυτικό Τομέα οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ προτίμησαν ακόμα και τον Θανάση Παπαχριστόπουλο. Οπως αλλού, οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ στη Β’ Πειραιώς έδωσαν 14.136 σταυρούς στον Γιάννη Ραγκούση –σε έναν άνθρωπο που όταν είχε βάλει για αρχηγός της Κεντροαριστεράς τον είχαν ψηφίσει πανελλαδικά μόλις 5.000!

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αλλάξει – και δημογραφικά και στην Κοινοβουλευτική Ομάδα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, αυτός του 31,53%, καλείται για πρώτη φορά στην ιστορία του να κάνει κάτι που δεν έχει ξανακάνει. Να μην είναι κόμμα αντίδρασης, να μην επενδύει πολιτικά στην οργή, στα χάλια της χώρας και στις πλατείες των αγανακτισμένων. Καλείται να παράγει πολιτική, να προτείνει λύσεις, ένα σχέδιο για τη χώρα. Καλείται, αν θέλετε, να ακολουθήσει και στην εσωτερική ατζέντα το εξωστρεφές παράδειγμα –αμφιλεγόμενο ή όχι δεν είναι της παρούσης– με την πρωτοβουλία για επίλυση του Σκοπιανού.

Μην πάτε μακριά. Ο ΣΥΡΙΖΑ του 31,53% έχει ήδη αρχίσει να συζητάει την ανάγκη κατάργησης του ασύλου, ασχέτως αν κάποιους παλαιούς τους πιάνει αναφυλαξία.

Είναι έτσι, απορίας άξιο τι θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, όταν, σύντομα, ο κ. Μητσοτάκης φέρει την αλλαγή του εκλογικού νόμου. Η απλή αναλογική ήταν ένα εργαλείο του ΣΥΡΙΖΑ για να προκαλέσει στο μέλλον προβλήματα στη ΝΔ που ερχόταν στην εξουσία. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Αυτός ήταν ο στόχος και απλώς παρουσιάστηκε με το αφήγημα ενός παλαιού ονείρου της Αριστεράς περί αναλογικής εκπροσώπησης της βούλησης του λαού.

Τώρα όμως, έχοντας ένα 31,53%, θα πρέπει να αναρωτηθούν αν τους συμφέρει να μην έχουν ένα πλειοψηφικό σύστημα την επόμενη φορά που θα στηθούν οι κάλπες…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News