Είναι η 22η φορά που η 66χρονη Ιζαμπέλ Ιπέρ πατά τα καλλίγραμμα πόδια της στο Φεστιβάλ των Καννών και όλα τα φλας στράφηκαν δικαιολογημένα προς το μέρος της. Οπως αναφέρει άλλωστε και το δημοσίευμα της Corriere della Sera: «Το ντύσιμό της είναι λιτό και υπέρκομψο. Δεν φλυαρεί. Οπως ακριβώς συμβαίνει και με τις ερμηνείες της».

Εχει υπάρξει πρόεδρος και μέλος της κριτικής επιτροπής, ενώ έχει κερδίσει δύο φορές τον Χρυσό Φοίνικα, για τις ερμηνείες της στις ταινίες «Violette Nozière» και «Η δασκάλα του πιάνου».

Εφέτος λοιπόν επιστρέφει ως πρωταγωνίστρια στην ταινία «Frankie», στην οποία υποδύεται μία ηθοποιό που αργοπεθαίνει και συγκεντρώνει γύρω της διαφορετικές γενιές κοντινών και όχι και τόσο κοντινών της ανθρώπων, με φόντο την πανέμορφη Σίντρα της Πορτογαλίας με τα παραμυθένια κάστρα.

Μιλώντας στην ιταλική εφημερίδα εξέφρασε με τον δικό της τρόπο όλα όσα πιστεύει για τη ζωή, τον θάνατο, και φυσικά, για το σινεμά.

Η σχέση με τους ρόλους

«Δεν κοιμάμαι, ούτε ξυπνάω με τις ηρωίδες που υποδύομαι. Δεν τις παίρνω μαζί μου στο σπίτι. Ξέρω ανά πάσα στιγμή ότι υποδύομαι έναν ρόλο, ότι δανείζω το σώμα μου και τη φωνή μου σε μίαν άλλη γυναίκα, σαν να δανείζω ένα αγαπημένο μου φουστάνι σε μία πολύ καλή μου φίλη».

«Στην ταινία “Frankie” παίζω στα Αγγλικά. Οταν συμβαίνει αυτό, ούτε το πρόσωπο ούτε η φωνή μου είναι τα ίδια. Αυτή η απόσταση με αφορά, με κάνει να παρατηρώ με μεγαλύτερη προσοχή τον εαυτό μου. Για μένα, ο αυτοσαρκασμός είναι σωτήριος, ποτέ δεν ήθελα να πάρω τον εαυτό μου πολύ στα σοβαρά».

Η ζωή συνεχίζεται

«Η Αϊρα Σακς που σκηνοθέτησε την ταινία είναι Αμερικανίδα, όμως η ταινία που δημιούργησε δεν είναι καθόλου… αμερικανική. Διαδραματίζεται σε μία πανέμορφη επαρχία της Πορτογαλίας και η ίδια η φύση λειτουργεί σαν ξεχωριστός ρόλος. Τα σύννεφα, ο άνεμος, ο ουρανός, έχουν τη δική τους υπόσταση και τον δικό τους κινηματογραφικό χρόνο. Το μυαλό μου και η καρδιά μου είναι στην τελευταία σκηνή…»

«Στην ταινία, η στενή μου φίλη, έχει πολύ ιδιαίτερη σχέση με τον σύζυγό μου. Υπονοείται ότι μετά τον θάνατό μου, ίσως αυτοί οι δύο να καταλήξουν να είναι ζευγάρι. Αυτό δεν ενοχλεί και πολύ την ηρωίδα μου. Φαντάζεται τη ζωή χωρίς την ίδια μέσα και θέλει να είναι ανοιχτή σε όλα τα ενδεχόμενα».

«Το ζήτημα της ασθένειας της ηρωίδας μου, πλανάται στην ατμόσφαιρα, στις γενικόλογες συζητήσεις, χωρίς όμως κάποιος να βρίσκει το θάρρος να μιλήσει ξεκάθαρα για αυτό. Βρίσκομαι προς το τέλος της επίγειας ύπαρξής μου και αυτό με κάνει να βλέπω σαν θεατής, τη ζωή που παίζεται μπροστά μου σαν ταινία».

Δεν υπάρχει χρόνος για αυτοβιογραφίες

«Δεν με ενδιαφέρει καθόλου να γράψω την αυτοβιογραφία μου. Εχω ακόμη πολλά πράγματα να κάνω, δουλεύω πάρα πολύ. Μετά τις Κάννες, θα ταξιδέψω στη Νέα Υόρκη για να συναντηθώ με τον σκηνοθέτη Μπομπ Γουίλσον. Θα κάνω έναν θεατρικό μονόλογο για τη Μαρία Στιούαρτ».

«Το κόκκινο χαλί δεν με άγχωνε ποτέ. Ο μόνος φόβος μου είναι να μην στραβοπατήσω με τα τακούνια».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News