Ένα αστραφτερό «Κουνέλι» από ατσάλι και ένας πίνακας φιλοτεχνημένος πριν 130 χρόνια έχει κάνει εδώ και μερικές ημέρες τον κόσμο της Τέχνης να παραληρεί όσον αφορά στο πόσα χρήματα μπορεί να διαθέσει ένας (υπερ)συλλέκτης για να αποκτήσει το έργο τέχνης της αρεσκείας του – ή, έστω, αυτό που έχει απωθημένο να έχει στο σαλόνι του.

Την περασμένη εβδομάδα λοιπόν, πάνω από 182 εκατ. ευρώ διέθεσαν δυο διαφορετικοί άνθρωποι προκειμένου να αποκτήσουν ένα εμβληματικό έργο της Pop Art και ένα αντίστοιχο του Ιμπρεσιονισμού.

Την αρχή έκανε ο Ρόμπερτ Μνούσιν, πατέρας του νυν υπουργού Οικονομικών των ΗΠΑ, Στιβ Μνούσιν και μεγάλος έμπορος έργων τέχνης, ο οποίος έδωσε 91,1 εκατομμύρια δολάρια (82 εκατ. ευρώ), προκειμένου να αποκτήσει το «Κουνέλι» που δημιούργησε ο Τζεφ Κουνς το 1986.

Το εμπνευσμένο από το φουσκωτό παιχνίδι ενός παιδιού έργο του αμερικανού καλλιτέχνη της Pop Art, πωλήθηκε από τον οίκο δημοπρασιών Christie’s.

Η τιμή των 82 εκατ. ευρώ συνέτριψε το ρεκόρ για έργο που δημοπρατήθηκε από καλλιτέχνη εν ζωή και που κατείχε από τον Νοέμβριο του 2018 ο Ντέιβιντ Χόκνεϊ και το έργο «Μπαλούν Ντογκ» με τιμή 52 εκατομμύρια ευρώ.

Λίγες ώρες μετά, ένας πίνακας του Κλοντ Μονέ από τη σειρά με τις «Θημωνιές» (“Les Meules”) πωλήθηκε σε έναν ανώνυμο αμερικανό συλλέκτη στη Νέα Υόρκη έναντι 110,7 εκατομμυρίων δολαρίων (99 εκατ. ευρώ) σε δημοπρασία που διοργανώθηκε από τον οίκο Sotheby’s.

Πρόκειται για τιμή ρεκόρ για ένα έργο του συγκεκριμένου καλλιτέχνη που πωλείται σε δημοπρασία, καθώς «έπιασε» ένα από τα 10 υψηλότερα ποσά που έχουν καταβληθεί ποτέ σε δημοπρασία για έργο τέχνης.

Για πρώτη φορά επίσης ένας πίνακας του ιμπρεσιονιστή ζωγράφου ξεπερνάει το συμβολικό όριο των 100 εκατομμυρίων δολαρίων.

Ο πίνακας, που απεικονίζει μια θημωνιά το ηλιοβασίλεμα, ανήκει σε μια σειρά έργων που φιλοτέχνησε ο ζωγράφος τον χειμώνα του 1890-1891 στο σπίτι του στο Ζιβερνί, στην Νορμανδία.

Ο ιδιοκτήτης του πίνακα, ένας επίσης ανώνυμος συλλέκτης, τον απέκτησε το 1986 σε δημοπρασία στον Christie’s έναντι μόνο 2,5 εκατομμυρίων δολαρίων -άρα με την πώλησή του, έβγαλε σχεδόν το… 20πλάσιο της αξίας με την οποία τον είχε αγοράσει.

«Το παιχνίδι γύρω από τις αγοραπωλησίες έργων τέχνης αρχίζει να… χοντραίνει», σημειώνει η ιταλική Repubblica, προσθέτοντας πως πλέον δεν υπάρχουν απλοί συλλέκτες, αλλά «υπερσυλλέκτες» που είναι διατεθειμένοι να δώσουν τα… ρέστα τους για να αποκτήσουν έναν πίνακα ή ένα γλυπτό σημαντικής ιστορικής αξίας.

Και όπως σημειώνει στην ιταλική εφημερίδα ο Αντρέα Ρουράλε, διευθυντής του τμήματος Art Management στο φημισμένο πανεπιστήμιο Μποκόνι του Μιλάνου, οι άνθρωποι που δίνουν τέτοια ποσά για να αποκτήσουν ένα τέτοιο έργο τέχνης, δεν έχουν κίνητρο να το κρατήσουν, όπως παλιότερα έκαναν πολλοί αντίστοιχα,  ώστε να «αβγατίσει» η αξία του και να τον μεταπουλήσουν κατόπιν σε ακόμη μεγαλύτερη τιμή.

«Τέτοια έργα τέχνης αποτελούν αντικείμενα πολυτέλειας (luxury items) και δείγματα υψηλού οικονομικού και κοινωνικού στάτους. Η απόκτηση τους θέλει να δείξει πως “κοιτάξτε, έχω τα χρήματα να αγοράσω ένα τέτοιο έργο”, καθαρά για επίδειξη», σημειώνει ο Ρουράλε που καταλήγει σε ένα συμπέρασμα για την αγορά έργων τέχνης και τις γκαλερί που έχουν στηθεί γύρω τους:

«Πριν από μια δεκαετία, για κάθε γκαλερί που έκλεινε, ξεπετάγονταν 2-3 νέες. Πλέον όμως οι χώροι τέχνης που κλείνουν είναι περισσότεροι σε σχέση με όσους ανοίγουν. Πλέον, ο νέος καλλιτέχνης δεν χρειάζεται τις γκαλερί για να προβληθεί. Όλο το παιχνίδι πλέον παίζεται στο instagram και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης», λέει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News