Ο Βίκτορ Ουγκώ δεν ήταν μία τυχαία προσωπικότητα. Ποια τυχαία προσωπικότητα άλλωστε θα μπορούσε να επινοήσει και να γράψει ένα αριστούργημα όπως «Οι Αθλιοι», που περικλείει μέσα του όλο το μεδούλι της κοινωνικής ανισότητας αλλά και το φως της αντίστασης εναντίον της;

Το BBC είναι υπερήφανο, καθώς υπογράφει την παραγωγή της πιο πρόσφατης τηλεοπτικής μεταφοράς αυτού του μεγάλου έργου στη μικρή οθόνη και η βρετανική εφημερίδα Guardian βρήκε την ευκαιρία να τρυπώσει κάτω από τα σκεπάσματα και να κρυφοκοιτάξει μέσα από την κλειδαρότρυπα ενός συγγραφέα που οι γαλλίδες πόρνες λάτρευαν σαν θεό τους, ακριβώς επειδή τους φερόταν με ευαισθησία και ρομαντισμό.

Ο Ουγκώ ήταν από τους πρώτους σπουδαίους ακτιβιστές της Ιστορίας. Εδινε μάχες με όποια μέσα είχε ενάντια στη φτώχεια, υπέρ της δωρεάν εκπαίδευσης για όλα τα παιδιά και για να καταργηθεί η θανατική ποινή. Ταυτόχρονα ήταν εξαιρετικά εκκεντρικός, ερωτύλος και η ψυχή της παρέας σε κάθε γιορτή.

Η νέα παραγωγή του BBC επιχειρεί να ξαναδιαβάσει πιο προσεκτικά την πολυσέλιδη ιστορία. Και κάπως έτσι, μας δίνει την ευκαιρία να συστηθούμε ξανά και με τον σημαντικό άνδρα που την έγραψε.

Ξέρατε για παράδειγμα, ότι ο Ουγκώ ήταν ένας από τους πιο γνωστούς… σεξομανείς του 19ου αιώνα; Οπως αναφέρει ο ίδιος στα απομνημονεύματά του με εξαιρετικό καμάρι, την πρώτη νύχτα του γάμου του με την Αντέλ Φουσέρ έκαναν έρωτα εννέα φορές. Σύμφωνα με τις αφηγήσεις, η σύζυγός του κάποια στιγμή έχασε το ερωτικό της ενδιαφέρον, αυτό όμως δεν εμπόδισε τον άτακτο Ουγκό να επισκέπτεται όλο και πιο συχνά τους οίκους ανοχής που ευδοκιμούσαν στο λάγνο Παρίσι.

Οπως γράφει η βρετανίδα δημοσιογράφος Μαριάνα Χαντ στο σχετικό δημοσίευμα, ο Ουγκώ επισκεπτόταν τις γαλλίδες πόρνες ανά πάσα στιγμή, όλες τις ώρες της ημέρας, πρωί, μεσημέρι, βράδυ. Οταν μάλιστα πέθανε, στις 22 Μαΐου του 1885, οι οίκοι άνοχής στο Παρίσι παρέμειναν κλειστοί για μία ολόκληρη ημέρα σε ένδειξη πένθους για τον πιο παθιασμένο, αλλά και ευγενικό πελάτη τους.

Οσο ζούσε, εκτός από τις ερωτικές συνευρέσεις, αγαπούσε και τις συνεστιάσεις. Σύμφωνα με μαρτυρίες της εποχής, συνήθιζε να καλεί στο σπίτι του περίπου τριάντα επισκέπτες κάθε βράδυ. Το αγαπημένο του κόλπο με το οποίο διασκέδαζε τους καλεσμένους του, ήταν το εξής: κατάφερνε με κάποιον τρόπο να χωρέσει ένα ολόκληρο πορτοκάλι μέσα στο στόμα του, μαζί με όσα περισσότερα κυβάκια ζάχαρης μπορούσε. Στη συνέχεια θα τα μασούσε όλα μαζί και θα τα κατάπινε, βοηθώντας την κατάσταση με γερές δόσεις αλκοόλ.

Ακολουθώντας την πνευματώδη φύση του, ο αστικός μύθος επιμένει ότι ακόμη και η ίδια η κηδεία του μετατράπηκε σε ξέφρενο γλέντι, με πολλά παιδιά να γεννιούνται στο Παρίσι εννέα μήνες αργότερα!

Ηταν μάλιστα ένας από τους δημιουργούς, η αξία των οποίων αναγνωρίστηκε όχι μετά θάνατον, όπως συνέβαινε συνήθως, αλλά όσο ήταν ακόμη εν ζωή: τα τελευταία χρόνια της ζωής του τα πέρασε στην «Οδό Ουγκώ», η οποία μετονομάστηκε προς τιμήν του. Η αλληλογραφία που λάμβανε, είχε την εξής επισήμανση: «Κύριος Ουγκώ, στον ομώνυμο δρόμο του, Παρίσι».

Το 1881, όταν έκλεισε τα ογδόντα, μία εθνική γιορτή ήταν ήδη έτοιμη, κατά την οποία όλες οι σχολικές τιμωρίες δεν ίσχυαν – κάτι σαν κλείσιμο του ματιού στον περίφημο ήρωά του «Γιάννη Αγιάννη» – και ο ίδιος ο Ουγκώ κάθισε υπομονετικά στο κατώφλι του σπιτιού του και χαιρετούσε περίπου 600.000 άτομα που περνούσαν από εκεί.

Στις οικονομικές διαπραγματεύσεις του ήταν σκληρός. Ηξερε την καλλιτεχνική του αξία και ήθελε να την μεταφράσει και σε χρήματα. Οταν συζητούσε με τον εκδότη του σχετικά με την αμοιβή του για τους «Αθλιους», είχε απαιτήσει να λάβει την υψηλότερη αμοιβή από όσες είχε λάβει οποιοσδήποτε ως τότε για να γράψει ένα βιβλίο.

Οπως αναφέρουν οι βιογράφοι του, τα 300.000 γαλλικά φράγκα που τελικά έλαβε (3.350.000 ευρώ σημερινά χρήματα) παραμένει η υψηλότερη αμοιβή που κάποιος έχει εισπράξει για λογοτεχνικό έργο.

Ευτυχώς για τον εκδότη, η επένδυσή του αυτή, του βγήκε σε καλό. Οι «Αθλιοι» έγιναν ανάρπαστοι και οι Παριζιάνοι έφτασαν στο σημείο να αγοράζουν αντίτυπα με το κιλό και να τα πουλούν στη διπλάσια τιμή, στη μαύρη αγορά. Κάτι τέτοιο φυσικά, δεν ήταν ακριβώς αυτό που είχε στο μυαλό του ο Ουγκώ για να καταπολεμηθεί η φτώχεια.

Οταν δούλευε πάνω σε ένα νέο μυθιστόρημα, περνούσε τις μέρες του κλειδωμένος στο γραφείο του, με μοναδική συντροφιά τα χαρτιά και την πένα του. Στην κυριολεξία, δεν είχε τίποτε άλλο μαζί του: πηγές της εποχής μαρτυρούν ότι ο Ουγκώ έβγαζε όλα τα ρούχα του, τα έδινε στους υπηρέτες του, με σαφείς οδηγίες να μην του τα δώσουν πίσω, αν πρώτα δεν ολοκλήρωνε τη συγγραφή ενός ολόκληρου κεφαλαίου. Ενας πρώτης τάξεως τρόπος για να κατανικήσει κανείς την αναβλητικότητα!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News