Πριν λίγους μήνες, η Χρυσούλα Διαβάτη δήλωνε σε εκπομπή: «Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί οι ταινίες γίνονται θεατρικά έργα». 
Τώρα η κα Διαβάτη παίζει σε μια μεταφορά ελληνικής ταινίας στη σκηνή, συγκεκριμένα στη «Νεράιδα και το Παλικάρι».

Τη ρωτάνε για την Κατερίνα Γερονικολού που θα κάνει το ρόλο που έκανε η Βουγιουκλάκη στα «Χτυποκάρδια στο θρανίο», και αναρωτιέται ποιά είναι αυτή η Γερονικολού κι αν είναι καλή, μιας και δεν την ξέρει.

Τη ρωτάνε για τον Μάρκο Σεφερλή και την επίθεση που δέχτηκε από Έλενα Ακρίτα και «Παλλάς» κι ενώ έχει μόλις πει «δεν έχει κανείς το δικαίωμα να μιλάει για κανέναν», μιλάει η ίδια και για την Ελενα Ακρίτα (ότι δεν έχει χιούμορ και δεν καταλαβαίνει τι λέει) και για το «Παλλάς» (ότι ανεβαίνουν κατά καιρούς σκουπίδια).

Και βέβαια, να μην ξεχάσουμε τι είχε πει και το 2014, στα βραβεία Κάρολος Κουν, για τη βράβευση του Σάκη Ρουβά για την ερμηνεία του ως Διόνυσος στην τραγωδία «Βάκχες». Η κυρία Διαβάτη είχε ανέβει στο βήμα και είχε δηλώσει ότι χρειάζεται μια «αστυνομία θεάτρου» που θα έπρεπε να συλλαμβάνει κάποιους. Είχε μάλιστα αρνηθεί να παραλάβει το δικό της βραβείο, αφού η κριτική επιτροπή προτιμά να βραβεύει «σταρ και τραγουδιστές».

Οποιος έχει περάσει από μια δραματική σχολή και έχει δουλέψει έστω και λίγο στο επάγγελμα, όλο και κάποιον ηθοποιό θα έχει γνωρίσει ο οποίος θα έχει σύνδρομο ταπεινότητας, το οποίο πλέον εγώ το έχω βαφτίσει «σύνδρομο Χρυσούλα Διαβάτη». Είναι ηθοποιοί που σνομπάρουν τους νεότερους συναδέλφους τους ή όποιον τέλος πάντων δεν έχει 40 χρόνια εμπειρίας στο σανίδι όπως αυτοί, ηθοποιοί που θεωρούν τους εαυτούς τους αυθεντία, που κρίνουν και κατακρίνουν, (αλλά μετά μπορεί και να τους δεις να συμμετέχουν σε ό, τι κατέκριναν), ηθοποιοί τσιγκούνηδες σε μπράβο και επαίνους, ολίγον τι αρτηριοσκληρωτικοί και υπερβολικά αυστηροί απέναντι σε ό, τι δεν έχει πιστοποίηση κουλτούρας και καλλιτεχνικής σπουδής. Λες και το ταλέντο εμφανίζεται μόνο όταν περάσεις το κατώφλι μιας δραματικής σχολής, ή τότε μόνο σου δίνεται το δικαίωμα να παίξεις κάπου.

Και κάτι τελευταίο. Θα περίμενε κανείς, ειδικά από μια τόσο ταλαντούχα, αλλά και τόσο ενεργή και ικανή στη δουλειά της ηθοποιό, όπως η Χρυσούλα Διαβάτη, να καταλαβαίνει γιατί οι ελληνικές ταινίες γίνονται θεατρικά έργα και να μην ενοχλείται από κάτι τέτοιο.

Γιατί να σ’ ενοχλεί, αλήθεια; Παντού υπάρχει αυτό σαν τάση. Όπως στην Αμερική, πολλές χολιγουντιανές ταινίες έχουν μεταφερθεί στο θέατρο, έτσι και εδώ, αρχίσαμε κι εμείς να δίνουμε σάρκα και οστά επί σκηνής σε ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου μας και σε σταρ που έλαμψαν το 1960 και το 1970 στη μεγάλη οθόνη. Πού είναι το κακό και το περίεργο; Και πολύ πετυχημένα μπορεί να γίνει, δίνοντας ένα ωραίο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα, και να λειτουργήσει και παιδευτικά, φέρνοντας τις νεότερες γενιές σ’ επαφή με τον παλιό κινηματογράφο. Και το πιο σημαντικό: σε μια εποχή άγριας κρίσης που αφήνει άνεργο πολύ κόσμο κι έχει πλήξει τους ηθοποιούς όσο κανέναν άλλο, να δώσει δουλειά σε δεκάδες ανθρώπους του θεάτρου. Όπως έδωσε και στην κα Διαβάτη τώρα, που παίζει στη «Νεράιδα και το Παλικάρι».

ΥΓ. Η Γερονικολού έδωσε μια αξιοπρεπή απάντηση πάρα ταύτα: «Ε, δε πειράζει. Γιατί πρέπει να με ξέρει; Δεν είναι απαραίτητο να με ξέρουν όλοι. Ελπίζω κάποια στιγμή να αξίζω να με μάθει και η κυρία Διαβάτη»

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News