Η Δάφνη Οικονόμου – «ψυχή» της Εταιρείας Προστασίας Σπαστικών / Πόρτα Ανοιχτή επί 46 χρόνια, αεικίνητη, ακούραστη, ήταν περήφανη το Σάββατο για τη θερμή ανταπόκριση που έτυχε το Διεθνές Συμπόσιο, υπό τον τίτλο «Το Ευάλωτο Παιδί». Το ισόγειο του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών ήταν κατάμεστο, έδειχνε από την πρώτη μέρα άλλωστε, ότι θα το αγκαλιάσουν ειδήμονες και απλοί πολίτες. Και το έκαναν, ο κόσμος ήταν πολύς, ακόμη και γονείς παρέα με μικρά παιδιά.

Το βλέμμα του επισκέπτη στην είσοδο τραβούσε η έκθεση φωτογραφίας που είχε στηθεί, με στιγμιότυπα από τη ζωή παιδιών, από την Ελλάδα του μεσοπολέμου μέχρι και σημερα. Εμβληματικές, οι φωτογραφίες που το Μουσείο Μπενάκη επέλεξε να παραχωρήσει από τη συλλογή του στο Συμπόσιο, σταχυολογημένες από το έργο της Βούλας Παπαϊωάννου. Την επιμέλεια της έκθεσης συνολικά, υπέγραφε η κριτικός τέχνης Έφη Ανδρεάδη.

Η αυλαία, για τους 230 Έλληνες και ξένους συμμετέχοντες, άνοιξε την Παρασκευή. “Μην πηγαίνεις στα πεπατημένα. Πήγαινε στα πιο απάτητα μέρη και χάραξε εσύ το μονοπάτι», ήταν το μότο της πρώτης ενότητας του Συμποσίου. Η Μυρτώ Νίλσεν, ψυχοθεραπεύτρια – συγγραφέας, φώτισε με τη μεγάλη εμπειρία της το σκηνικό της ευάλωτης οικογένειας, τα δυναμικά εντός της, τους περίπλοκους ρόλους, τη σημασία της για το εκάστοτε παιδί. Η Λουκία Μουσούρου, ομότιμη καθηγήτρια Κοινωνιολογίας, «άνοιξε» τον προβολέα, εστιάζοντας στην Κοινωνία, θέτοντας το ερώτημα «Φίλος ή Εχθρός;».

Κάθε γονιός ευάλωτου παιδιού μπορούσε να πάρει απαντήσεις, να αντλήσει ανακούφιση και παρηγοριά μέσα από τη γνώση, όταν στο μικροσκόπιο μπήκαν αργότερα καθημερινές συμπεριφορές, προβλήματα που ταλανίζουν οικογένειες ολόκληρες – «Το παιδί που φοβάται και το παιδί που φοβίζει», «Ο μαθητής που δεν τα καταφέρνει», «Ένας έφηβος ψάχνει τον δρόμο του».

Η υπουργός Πολιτισμού Μυρσίνη Ζορμπά ήταν παρούσα για να αναδείξει τα προβλήματα του παιδιού πρόσφυγα ή μετανάστη, ενώ η Θάλεια Δραγώνα, καθηγήτρια Κοινωνικής Ψυχολογίας στο ΕΚΠΑ μίλησε για «Το παιδί που διαφέρει» και το τίμημα αυτής της διαφορετικότητας.

Οι διοργανωτές είχαν φροντίσει να προσθέσουν πινελιές μουσικής και εικόνας που έκαναν τη διαφορά. Καλλιτεχνική υφή στο Συμπόσιο έδωσαν τα μέλη των παιδικών χορωδιών της Πόρτας Ανοιχτής και της Polyphonica, αλλά και η Μαριάννα Οικονόμου, σκηνοθέτης, με την ταινία της «The longest run» και ο Pedro Solis Garcia, με το φιλμ «Cuerdas – Το κορδόνι», βραβευμενες δημιουργιες αμφοτερες, που δεν άφησαν ασυγκίνητο κανέναν.

Με τον Καρλ Γιουνγκ να θυμίζει ότι «και η πιο ευτυχισμένη ζωή έχει τις σκοτεινές της πτυχές», το Συμπόσιο έφερε το Σάββατο στο προσκήνιο «Το κακοποιημένο παιδί», «Το φυλακισμένο παιδί» αλλά και «Το παιδί με αναπηρία» – πώς θα μπορούσε να λείπει από μια διοργάνωση της «Πόρτας Ανοιχτής» μια τέτοια θεματική; -, με τον John Coughlan, πρόεδρο της Παγκόσμιας Οργάνωσης Εγκεφαλικής Παράλυσης (ICPS) να προσεγγίζει παραδειγματικά την ευαίσθητη αυτή αλήθεια.

Δεν υπάρχει όμως μόνο η πραγματική ζωή, υπάρχει και η Τέχνη με τα ευάλωτα παιδιά της. Την οντότητα τους περιέγραψε η Τερέζα Πεσμαζόγλου, φιλόλογος – συγγραφέας, ενώ την ανάγκη τους για παιχνίδι και ομορφιά, ανέδειξαν η Vardit Kindler, εργοθεραπεύτρια – παιγνιοθεραπεύτρια, και η Mary Raftopoulos, ψυχολόγος – παιγνιοθεραπεύτρια, αντιστοίχως.

Το Συμπόσιο έκλεισε η ίδια η Δάφνη Οικονόμου, με την ομιλία της με θέμα «Η ανάγκη για τέχνη». Όπως άλλωστε έχει πει ο Πλάτων, «η πιο αποτελεσματική εκπαίδευση για ένα παιδί είναι να παίζει ανάμεσα σε ωραία πράγματα».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News