Κακώς η ΕΛΜΕ Λέσβου άνοιξε τη συζήτηση για τη νομιμοποίηση της λέξης λαθρομετανάστης. Γιατί ήταν μια αχρείαστη συζήτηση, ένα ακόμα τεχνητό πρόβλημα για να έχουμε να ασχολούμαστε γιατί το πραγματικό είναι δραματικό και άλυτο. Η λέξη είχε ήδη προλάβει να φορτιστεί αρνητικά και είχε αποκτήσει ιδεολογικό πρόσημο με τον τρόπο που έχουμε μοναδικό ταλέντο να κάνουμε. Στην παλιά εκδοχή της απλώς εννοούσε τους μετανάστες που μπήκαν στη χώρα χωρίς νόμιμα χαρτιά, αλλά κάθησε πολλή αριστερή φιλολογία πάνω της και απονοηματοδοτήθηκε, άδειασε από το παλιό της περιεχόμενο και τώρα οφείλει να σημαίνει λαθραίες ψυχές. Ας είναι. Επιπλέον δείχνει μεγάλη συναισθηματική απροσφορότητα να χάνονται εκεί στα παράλια της Λέσβου ανθρώπινες ζωές κατά κόρον και οι καθηγητές της ΔΑΚΕ να έχουν το κουράγιο να δίνουν τη μάχη τους για μια χαμένη λέξη.

Το παθαίνουν άλλωστε και οι ίδιοι οι δεξιοί αυτό με τις λέξεις. Ας πούμε έχουν αποδώσει περιωπή ιδεολογίας στη χρήση του χαρακτηρισμού εκτελεστής της 17 Νοέμβρη. Ο καθωσπρέπει δεξιός λέει δολοφόνος. Ετσι καταλήγουμε να θεωρούνται, ας πούμε, τα εκτελεστικά αποσπάσματα των Γερμανών στην κατοχή λιγότερης ηθικής απαξίας από τους δολοφόνους τρομοκράτες της εποχής μας.

Φαντάζομαι βέβαια ότι οι ίδιοι ακριβολόγοι δεξιοί εξακολουθούν να λένε εκτελεστές της Μαφίας αυτούς που καθαρίζουν στόχους στους λογαριασμούς του υποκόσμου- ανθρώπους βέβαια σκοτώνουν και αυτοί. Και οι ευαίσθητοι αριστεροί εξακολουθούν να ονομάζουν λαθρεπιβάτες τους πονηρούς που δεν πληρώνουν εισιτήριο στα πλοία- άνθρωποι πάντως είναι και αυτοί. Ας είναι κι έτσι, ας μη λέμε εκτελεστής και λαθρομετανάστης ή όποιο άλλο άδειο πουκάμισο επινοούμε, έχουμε σοβαρότερα θέματα να ασχολούμαστε από τον πόλεμο των λέξεων.

Για να επανέλθουμε στα τωρινά, το κακό είναι πως η καταδίκη της λέξης λαθρομετανάστης εξαντλεί και όλο το φορτίο αριστερής ευαισθησίας για τους δύσμοιρους πρόσφυγες και μετανάστες. Αυτά που ακούμε και μαθαίνουμε από ξένα μέσα είναι φρικτά, κανονικά θα έπρεπε να παραλύει το μυαλό τους και να μην έχει την πολυτέλεια να αναλίσκεται σε ασκήσεις πολιτικής ορθότητας.

Στην κυβέρνηση βρίσκονται οι σύντροφοί τους και θα περίμενε κανείς πρώτοι αυτοί, οι παλιοί τιμητές των φονιάδων Λιμενικών και του κολαστήριου της Αμυγδαλέζας, να είναι κάθε μέρα στο μεϊντάνι για να υπερασπιστούν τις οικογένειες που παγώνουν ή ψήνονται στις σκηνές, τα ανθρώπινα σώματα (όχι λαθραία πάντως) που στοιβάζονται μέσα σε ακαθαρσίες και απόβλητα, τις τρομοκρατημένες γυναίκες που ζουν με τον καθημερινό εφιάλτη του βιασμού, τα παιδιά που είναι έρμαια της βίας και της εκμετάλλευσης οποιουδήποτε. Νομίζετε τους παρηγορεί όλους αυτούς αν τους ονομάζουμε σκέτους μετανάστες, μοσχομετανάστες ή αγιομετανάστες;

Αν τα ίδια αριστερά ανακλαστικά ευθιξίας που δείχνουν για τη λέξη τα επεδείκνυαν και στον έλεγχο της κυβέρνησής τους, ίσως βοηθούσε να μάθουμε και πού πήγαν τα λεφτά. Αυτοί οι ιδεολόγοι της διαφάνειας και της ηθικολογίας αριστεροί θα πίεζαν τους συντρόφους τους υπουργούς και τις ΜΚΟ, που πολλές προέρχονται από την ίδια με κείνους μήτρα, να μας εξηγήσουν πώς γίνεται τόσο απάνθρωπη αθλιότητα να πληρώνεται με τέτοια θηριώδη ποσά. Αλλά οι σύντροφοι είναι ακριβοί στις λέξεις και φτηνοί στα δισ. και αποκοιμίζουν τις συνειδήσεις τους με μάχες γλωσσικής οπισθοφυλακής.

Οι λέξεις πρέπει να είναι καρφιά, έλεγε ο Αναγνωστάκης. Αλλά δε βαριέσαι, αν κάποιες τις καρφώνουμε ανάποδα, δεν πειράζει, ας τις πετάμε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News