Σε μία ανάρτησή της στο Twitter η Λένα Ντάγχαμ, μια από τις πιο αντισυμβατικές σταρ της νέας γενιάς, ισχυριζόταν ότι «το Internet είναι η πιο θλιβερή “πόλη” του κόσμου». Αναρωτήθηκα γιατί μια τόσο δραστήρια διαδικτυακά κοπέλα να γράφει κάτι τέτοιο. Για τον ίδιο λόγο, υποθέτω, που πολλοί από εκείνους που βρίσκονται ολημερίς μέσα π.χ. στο Facebook το βρίζουν και απειλούν με αποχώρηση. Την οποία δεν αποφασίζουν ποτέ.΄Η, που αν την αποφασίσουν, λίγο μετά επανέρχονται, ενίοτε χρησιμοποιώντας ψεύτικο όνομα για να κρύψουν τον εθισμό τους.

Εχει, τελικά, γίνει της μόδας να απαξιώνουμε το Internet και να αμφισβητούμε τη χρησιμότητα των social media (γιατί σε αυτά αναφερόταν κυρίως η Ντάγχαμ), παραμένοντας πάντα «on line». Ως και ο «πατέρας» του Διαδικτύου, ο βρετανός σερ Τιμ Μπέρνερς-Λι βγήκε, με αφορμή και τα πρόσφατα σκάνδαλα με την παραβίαση εκατομμυρίων λογαριασμών στο Facebook, για να πει πικρές κουβέντες για το «παιδί» του.

Η αλήθεια είναι πως γίνονται και φάλτσα: όπως π.χ. η πρόσφατη ανάρτηση για τη δήθεν δωρεά ύψους ενός εκατομμυρίου ευρώ του Τομ Χανκς και της Ρίτα Γουίλσον για ανασκαφή στις Κυκλάδες και την επικείμενη βράβευσή τους από το Κέντρο Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος την οποία και το ζεύγος και το ΚΠΙΣΝ διέψευσαν. Ομως, όσο κακόγουστες και αν είναι τέτοιου είδους φάρσες, είναι ικανές να οδηγήσουν στην απαξίωση αυτού του (σχετικά) νέου και θαυμαστού κόσμου;

Από τη μέρα που το κομπιούτερ μου συνδέθηκε στην τεράστια διεθνή κοινότητα είδα τη ζωή μου να αλλάζει προς το καλύτερο. Μου αρέσει πάρα πολύ το Internet και απολαμβάνω όλες τις δυνατότητες που μου παρέχει, ανάμεσά τους και τα πολυσυζητημένα social media. Μου αρέσει, γιατί έγινε το πιο πολύτιμο εργαλείο στη δουλειά μου. Ποιος να μου το έλεγε όταν παλαιότερα έτρεχα σε αρχεία και βιβλιοθήκες για να συλλέξω στοιχεία, πως θα ερχόταν η στιγμή που αυτό θα το έκανα με το πάτημα ενός κουμπιού από το σπίτι μου! Πως θα είχα πρόσβαση στον παγκόσμιο κινηματογράφο, τα μουσεία, τις μεγάλες σκηνές από όπου θα μπορούσα να δω ακόμα και live παραστάσεις πληρώνοντας ευτελές αντίτιμο ή και τίποτα! Πώς θα μπορούσα να ψωνίσω εύκολα από όλο τον κόσμο, να οργανώσω τα ταξίδια μου με ακρίβεια και ασφάλεια, να επικοινωνήσω με τους δικούς μου που ζουν στο εξωτερικό χωρίς να φουσκώνει ο λογαριασμός του τηλεφώνου! Ποιος να μου το έλεγε πως θα μπορούσα να κάνω γνωστά τα κείμενά μου και σε εκείνους που δεν αγοράζουν εφημερίδες, αλλά και πως θα γνώριζα (έστω, εξ αποστάσεως) τόσους πολλούς ενδιαφέροντες ανθρώπους!

Οχι, δεν ανήκω σε εκείνους που φοβούνται πως τους παρακολουθούν και πως θα προσπαθούν να τους χειραγωγήσουν. Δεν ασπάζομαι τις θεωρίες επιστημονικής φαντασίας που παρουσιάζουν τις διαδικτυακές κοινότητες ως «εργαλεία του Σατανά» που εισβάλλει μέσω των tablet μας στις ζωές μας για να μας καταστρέψει. Ούτε έχω να κρύψω κάτι που μπορεί να με εκθέσει ανεπανόρθωτα σε περίπτωση που αποκτήσουν πρόσβαση στον λογαριασμό μου οι φοβεροί και τρομεροί χάκερ για τους οποίους γίνεται τόσος λόγος. Φυσικά και έχω απαίτηση από τους αρμόδιους να φροντίζουν ώστε το διαδικτυακό περιβάλλον να είναι όσο γίνεται πιο ασφαλές, ειλικρινά όμως δεν καταλαβαίνω εκείνους που το αντιμετωπίζουν με τρόμο, ακόμα και με βδελυγμία, κολλώντας στα όποια αρνητικά (πάντα υπάρχουν προβλήματα, πάντα υπάρχουν αβλεψίες, πάντα υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης) και παραβλέποντας τα εκατοντάδες θετικά.

Οπως δεν καταλαβαίνω εκείνους που απέχουν από τα social media, τον τρόπο επικοινωνίας και κοινωνικοποίησης του νέου ανθρώπου, ή που τα απορρίπτουν. Μοιάζουν να επέλεξαν να ζουν εκτός εποχής: μου θυμίζουν κάτι γιαγιάδες που όταν τους έβαζαν το ηλεκτρικό στα σπίτια τους στο χωριό δεν ήθελαν να το ανάψουν και επέμεναν πως είναι καλύτερα με τη λάμπα πετρελαίου, γιατί αυτή είχαν μάθει. ‘Η το παίζουν σνομπ για να «ξεχωρίζουν» από το πλήθος που τα χρησιμοποιεί, ως οι εναλλακτικοί που δεν πέφτουν στις παγίδες της τεχνολογίας; Ως η ελίτ μιας νέας εποχής; Μήπως, πάλι, φοβούνται τον κακό εαυτό τους που ενίοτε ανεξέλεγκτος τους ρεζιλεύει με τις αναρτήσεις και τις διαδικτυακές διενέξεις του;

Το Internet είναι ένα από τα σπουδαιότερα δώρα που έκανε τον 20ό αιώνα η τεχνολογία στον άνθρωπο. Είναι το απόλυτο οικιακό εργαλείο γνώσης και ψυχαγωγίας. Αρκεί ο χρήστης να αποφύγει τον αρρωστημένο εθισμό και να ξέρει να το χρησιμοποιήσει. Αν δεν ξέρει, αν το παρακάνει, αν χάνει το μέτρο, αν κινείται στα «σοκάκια» και στις «λεωφόρους» του με τρόπο ύποπτο ή και παραβατικό, τότε γίνεται όχι μόνο η πιο θλιβερή, όπως τη χαρακτηρίζει η Ντάγχαμ, αλλά και η πιο επικίνδυνη πόλη του κόσμου. Μεγάλα παιδιά είμαστε όμως, ξέρουμε, όσο περνά από το χέρι μας, να προφυλασσόμαστε. Δεν ξέρουμε;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News