Είναι καλό να στέλνεις το παιδί σου σε ένα ριάλιτι μαγειρικής όπως το «Master Chef»; Το να το εκθέτεις ένα παιδί σε μια διαδικασία δοκιμασίας γενικά δεν είναι κακό, αντιθέτως, το μυεί στον συναγωνισμό και στην προσπάθεια για διάκριση και του γνωρίζει την απόρριψη και την αποτυχία που σίγουρα θα συναντήσει πολλές φορές στη ζωή του. Οταν όμως η δοκιμασία πραγματοποιείται με την κάμερα μπροστά και η προσπάθεια του παιδιού σου γίνεται τηλεοπτικό θέαμα που χαζεύει και σχολιάζει ο κάθε πικραμένος, τότε κάτι μου φαίνεται λάθος σε όλο αυτό.

Προβληματισμοί σαν τους παραπάνω, μου ήρθαν βλέποντας το «Master Chef Junior». Γρήγορα όμως τους υπερνίκησε ο εντυπωσιασμός και η έκπληξη: Εννιάχρονα και δεκάχρονα που ξέρουν να σβήνουν το φαΐ στο τηγάνι με ούζο. Αγοράκια με spiderman μπλούζες που γνωρίζουν τι εστί τσορίθο και ξέρουν τι έχει μέσα η μπεσαμέλ. Κοριτσάκια με κοτσίδια που πιάνουν το τηγάνι και στριφογυρίζουν το φιλέτο, με μεγαλύτερη άνεση απ’ ότι εσύ.. Μα, τι σόι παιδιά είναι αυτά; Από πού ξεφύτρωσαν αυτοί οι τόσο καλοί λιλιπούτειοι γνώστες και λάτρεις της μαγειρικής;

Οι οποίοι δεν είναι και λίγοι. Το 2011, στο πρώτο «Master Chef Junior» που έγινε στην Ελλάδα, με παρουσιάστρια τη Μαρία Μπεκατώρου και κριτές τον Γιάννη Λουκάκο, τον Λευτέρη Λαζάρου και τον Δημήτρη Σκαρμούτσο, τα παιδιά που πέρασαν απ’ τις οντισιόν έφτασαν τις 12.000. Στη φετινή σεζόν της εκπομπής, με κριτές την Ελένη Ψυχούλη, τον Μανώλη Παπουτσάκη και τη Μάγκυ Ταμπακάκη, οι αιτήσεις ήταν λιγότερες, αλλά ο αριθμός τους είναι και πάλι εντυπωσιακός. Αν μη τι άλλο, φανερώνει μια τάση σε αυτή τη νέα γενιά παιδιών: η προσοχή τους έχει στραφεί στην κουζίνα. Τα νέα παιδιά μοιάζει να έχουν αυξημένο ενδιαφέρον για ό,τι συμβαίνει εκεί μέσα.

Προφανώς, οι εκπομπές μαγειρικής έπαιξαν τεράστιο ρόλο σε αυτό. Το μαγείρεμα έγινε trendy και οι σεφ μετατράπηκαν σε σταρ. Είσαι δεκάχρονος και βλέπεις τον τύπο με τα τατουάζ και την ποδιά να αποθεώνεται για το αποδομημένο παστίτσιο του. Δεν θέλει πολύ για να ζητήσεις απ’ τη μαμά σου να σ’ αφήσει να παίξεις με ταψιά, αντί για αυτοκινητάκια. Και να σε γράψει σ’ εκείνα τα σεμινάρια μαγειρικής για παιδιά, που σου είπε ότι πάει η συμμαθήτριά σου στο σχολείο. (μια γύρα στο Διαδίκτυο κάνε, να δεις πόσα τέτοια σεμινάρια γίνονται).

Είμαστε μπροστά σε μια νέα γενιά που την έχει δει με τη μαγειρική; Ισως ναι. Μια γενιά που δεν παίζει με τα κουζινικά του παιχνιδάδικου, αλλά έχει ανακαλύψει τα σκεύη και τις συσκευές της κουζίνας. Που θέλει να γνωρίσει τις τροφές και να μάθει πώς κόβονται, πώς μαρινάρονται, πώς τσιγαρίζονται, πώς μαγειρεύονται και πώς στήνονται στο πιάτο. Μια νέα γενιά μικρών μαγείρων, οι οποίοι, σε πολλές περιπτώσεις, δεν διστάζουν να ζητήσουν απ’ τη μαμά και τον μπαμπά να τα στείλουν στο «Master Chef Junior». Και άμα τους ρωτάς τι θέλουν να γίνουν όταν θα μεγαλώσουν, σου λένε: «θέλω να γίνω σαν τονAκη Πετρετζίκη».

Δεν είναι κακό, πάντως. Μπορεί να είναι μια μόδα που ξεπήδησε μέσα από την οθόνη, αλλά ακόμα κι έτσι, έχει βοηθήσει πολλά παιδιά να γνωρίσουν τον μαγικό κόσμο της μαγειρικής. Τα έχει φέρει σε επαφή με τις τροφές, και τα έχει βάλει στο τριπάκι να δοκιμάζουν, να χαίρονται, να παίζουν μαζί τους. Δεν θα γίνουν όλα σεφ, προφανώς, αλλά ένα πιάτο φαΐ θα μπορούν να το φτιάξουν.

ΥΓ. Συγγνώμη, να το στήσουν ήθελα να πω.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News