Τον τελικό του άλματος επί κοντώ γυναικών τον πρόσμεναν όλοι με ανυπομονησία, ως τη μεγαλύτερη ατραξιόν αυτού του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος στίβου. Μόνο που, τον είχαν φανταστεί αλλιώς.

Οι γερμανοί οικοδεσπότες, ακόμη και η IAAF (παγκόσμια ομοσπονδία στίβου), μοίραζαν τις προηγούμενες μέρες προωθητικό υλικό για την «τιτανομαχία» Σιντόροβα – Στεφανίδη: βιντεάκια, συνεντεύξεις και «βιογραφικά» των δύο αθλητριών που είχαν αφιχθεί στο Βερολίνο με τις καλύτερες επιδόσεις εφέτος. Οπως έκαναν στην παλιά Αθήνα, αλλά με πρωτόγονα μέσα, οι διοργανωτές των (σικέ) αγώνων κατς -Σουγκλάκος εναντίον Τρομάρα, ή «Μόνστερ» εναντίον «Ντι Μπέστια»- για να γεμίσουν το «κλουβί» της Λεωφόρου και να τα ‘κονομήσουν.

Την 27χρονη Αντζέλικα Σιντόροβα την είχαν για πρώτη. Την 28χρονη Κατερίνα, για πρωτο-δεύτερη. Η Ρωσίδα έλεγε και ξανάλεγε ότι η αναμέτρηση θα κρινόταν στα 4,90μ. Ποια άλλη θα μπορούσε να φτάσει τόσο ψηλά; Μόνον αυτές οι δύο. Ο αθλητισμός, όμως, ιδίως στα ατομικά σπορ, δεν είναι αριθμοί και στατιστικές. Γι’ αυτό, ώρες – ώρες είναι συναρπαστικός. Σε κάνει να μην πιστεύεις στα μάτια σου.

Το πιο πολυδιαφημισμένο αγώνισμα του Βερολίνου μετατράπηκε σε «δική μας» υπόθεση, και η μεγάλη έκπληξη ήταν η Νικόλ Κυριακοπούλου. Οχι γιατί δεν είναι σπουδαία αθλήτρια. Μην ξεχνάμε ότι εκείνη είχε σύρει τον χορό των ελληνικών μεταλλίων στο επί κοντώ γυναικών, με το «χάλκινο» που κατέκτησε το 2012 στο Ελσίνκι. Απλώς, δεν περιμέναμε ότι στην επιστροφή της στη δράση μετά τη γέννηση της κόρης της θα πηδούσε στα ουράνια.

Είναι φοβερό! Στην τέταρτη συμμετοχή της σε ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, στα 32 της, έφτασε ψηλότερα από κάθε προηγούμενη. Πήγε στο Βερολίνο με καλύτερο άλμα στα 4,72μ. (στα Χανιά), αλλά στον τελικό πέρασε πάνω από τα 4,80μ. Το ασήμι της λάμπει περισσότερο και από το χρυσάφι της Στεφανίδη.

Η Νικόλ είναι η προσωποποίηση της δύναμης του χαρακτήρα. «Ατσάλι» σκέτο. Η Κατερίνα είναι «κλάση». Αυτό το κορίτσι κάνει το φημισμένο για τον πλούτο του ελληνικό λεξιλόγιο να φαίνεται φτωχό. Ψάχνεις πρωτότυπους χαρακτηρισμούς για να περιγράψεις τους νέους της άθλους, αλλά έχουν εξαντληθεί. Κάθε επιθετικός προσδιορισμός που θα μπορούσε να αποδώσει το μεγαλείο της έχει γραφτεί, σε αυτά τα δύο χρόνια της απόλυτης κυριαρχίας της στο επί κοντώ, στη διάρκεια των οποίων παραμένει αήττητη στον ανοιχτό στίβο. Το χθεσινό της άλμα, στα 4,85μ., της χάρισε το τέταρτο χρυσό της μετάλλιο σε αγώνες κορυφής, μετά το Ευρωπαϊκό του Αμστερνταμ (2016), τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο ντε Τζανέιρο (2016) και το Παγκόσμιο του Λονδίνου (2017).

Ο θρίαμβος στο Βερολίνο ήρθε την πιο κατάλληλη στιγμή. Πάνω που η Κατερίνα, απογοητευμένη από έναν επίμονο τραυματισμό που την εμπόδιζε να «πετάει» όλο και πιο ψηλά, σκέφτηκε (τον περασμένο Μάιο) να τα παρατήσει για το υπόλοιπο του έτους. Το αποκάλυψε η ίδια, αμέσως μετά το τέλος του αγώνα της. Ευτυχώς, ο σύζυγος και προπονητής της, Μιτς Κρίερ, την έπεισε να συνεχίσει. Της έκανε μεγάλη χάρη. Διότι έτσι, δεν πρόσθεσε, απλώς, άλλο ένα χρυσό μετάλλιο στη συλλογή της, αλλά έγραψε ιστορία.

Καμία άλλη επικοντίστρια και κανένας άλλος επικοντιστής στο παρελθόν δεν είχε καταφέρει να επαναλάβει τη νίκη του στο αμέσως επόμενο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Ούτε η Ισινμπάγεβα, που ήρθε πρώτη μόνο στη διοργάνωση του 2006 στο Γκέτεμποργκ, ούτε, καν, ο τρομερός Σεργκέι Μπούμπκα στους άντρες. Επιπλέον, η Κατερίνα είναι η μόνη απ’ όλες τις πρωταθλήτριες και όλους τους πρωταθλητές Ευρώπης του 2016, που κατάφερε να υπερασπιστεί τον τίτλο της – και με ρεκόρ αγώνων.

Δεν ήταν η πρώτη φορά, που δύο ελληνίδες πρωταθλήτριες διεκδίκησαν το χρυσό μετάλλιο στον ίδιο τελικό μεγάλης διοργάνωσης. Το πρώτο τέτοιο «δίδυμο» ήταν η Αννα Βερούλη με τη Σοφία Σακοράφα, Σεπτέμβριο του 1982 στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα που εγκαινίασε το Ολυμπιακό στάδιο της Αθήνας. Η Αννα ήρθε πρώτη και η Σοφία τρίτη. Σε όλες τις περιπτώσεις που έφτασαν σε τελικό δύο αθλήτριές μας, πήραν μετάλλιο και οι δύο. Η Κατερίνα Βόγγολη και η Τασούλα Κελεσίδου (δισκοβολία) στο Μόναχο το 2002, η Βούλα Τσιαμήτα και η Ολγα Βασδέκη (τριπλούν) στο παγκόσμιο πρωτάθλημα της Σεβίλλης το 1999, και χθες η Στεφανίδη με την Κυριακοπούλου. Μόνο μια φορά δεν τηρήθηκε ο κανόνας: στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1996 στην Ατλάντα, όπου η Νίκη Μπακογιάννη κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο (στο ύψος) και η Νίκη Γκαβέρα, τίποτα.

Ο αστικός μύθος αναφέρει ότι αυτός ο ανταγωνισμός είχε επηρεάσει τις σχέσεις τους. Η Βερούλη και η Σακοράφα δεν έκρυβαν την αντιπάθεια που έτρεφαν η μια για την άλλη. Οι δυο Νίκες δεν αντάλλασσαν ούτε «καλημέρα», κι ας είχαν τον ίδιο προπονητή. Η Στεφανίδη με την Κυριακοπούλου, όμως, είναι φίλες. Χρόνια ονειρεύονταν να ανέβουν μαζί στο πόντιουμ ενός ευρωπαϊκού πρωταθλήματος. Χθες, μπροστά στην κάμερα της ΕΡΤ, έκαναν και τη σχετική «πλάκα». «Δεν μιλιόμαστε», είπε κάποια στιγμή η Κατερίνα. «Είμαστε τσακωμένες, βάλε ίντριγκα», πρόσθεσε η Νικόλ. Ηταν και οι δύο τόσο ευτυχισμένες… Σαν δύο μικρά κοριτσάκια που είχαν ευχαριστηθεί το παιχνίδι τους.

Υπήρχε και τρίτη Ελληνίδα στον τελικό (απίστευτο;). Η Ελένη Κλαούντια Πόλακ. Με πατέρα Πολωνό και μητέρα από τη Σρι Λάνκα, που γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Καλλιθέα. Στην παρθενική της εμφάνιση με την Εθνική ομάδα κατόρθωσε να περάσει στον αγώνα των μεταλλίων. Φιλοδοξούσε να εντυπωσιάσει με ένα ατομικό ρεκόρ, όμως δεν τα κατάφερε. Με 4,30μ. έμεινε στη δωδέκατη θέση. Δεν πειράζει. Είναι ένα 22χρονο κορίτσι που έχασε τον πατέρα του όταν ήταν οκτώ ετών, σπουδάζει αισθητικός και για να τα βγάλει πέρα εργάζεται σε παιδότοπο, παραλλήλως με τον πρωταθλητισμό. Μετάλλια δίνει και η ζωή.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News