Το παιχνίδι στην Αγία Πετρούπολη οδεύει προς τη λήξη του όπως, ακριβώς, του πρέπει: 0-0. Ούτε το Μαρόκο, ούτε το Ιράν αξίζουν κάτι περισσότερο από το «μηδέν». Στο πέμπτο λεπτό των καθυστερήσεων, όμως, η Μοίρα τραβάει πιστόλι και πυροβολεί. Ο «Ελληνας» Χατζησαφί (του Ολυμπιακού) εκτελεί ένα φάουλ υπέρ του Ιράν όσο χειρότερα μπορεί και ο Αζίζ Μπουχαντούζ, στην προσπάθειά του να απομακρύνει την μπάλα από την περιοχή του Μαρόκου, τη στέλνει με το κεφάλι στα δίχτυα των «δικών του».

Το αυτογκόλ είναι ο εφιάλτης κάθε ποδοσφαιριστή. Αλλά δεν είναι όλα τα αυτογκόλ ίδια. Ο Νταβίντ δε Χέα, με ένα λάθος που οι τερματοφύλακες δεν κάνουν ούτε στα εφηβικά πρωταθλήματα, έχασε την μπάλα μέσα από τα χέρια του, σε σουτ του Ρονάλντο, και στέρησε από την Ισπανία τη νίκη. Δεν πειράζει. Οταν παίζουν οι δυο ισχυρότερες ομάδες του Ομίλου, καλή είναι και η ισοπαλία. Επειτα, πρόκειται για τον μέγα δε Χέα. Τον καλύτερο, ίσως, εν ενεργεία γκολκίπερ. Δεν είναι ο Κάριους. Κανένας δεν θα τολμήσει να τον βγάλει «άχρηστο». Το ξέρει. Γι’ αυτό και αντιμετώπισε την «γκάφα» του με τόση απάθεια: «Τα έχει αυτά το ποδόσφαιρο. Εχω την υποστήριξη των συμπαικτών και του προπονητή μου. Ζητώ συγγνώμη, όμως δεν σκότωσα και κανέναν…».

Η περίπτωση του Μπουχαντούζ είναι εντελώς διαφορετική. Πραγματική τραγωδία. Οταν χάνεις από το Ιράν, στον όμιλο όπου παίζουν και η Ισπανία με την Πορτογαλία, η ήττα δεν έχει «επιστροφή». Το λάθος του Μαροκινού ήταν καταδικαστικό. Επειτα, πρόκειται για τον Μπουχαντούζ, την… τελευταία τρύπα της φλογέρας. Εναν αναπληρωματικό που η κακή του τύχη τον πέρασε στο παιχνίδι ως αλλαγή, στο 77′. Στα 31 του χρόνια δεν περίμενε οτι θα πατούσε το χορτάρι του Μουντιάλ. Η στιγμή που ο προπονητής του, Ερβέ Ρενάρ, του έγνεψε να σηκωθεί για ζέσταμα, ήταν η πιο ευτυχισμένη της ποδοσφαιρικής του ζωής. Είκοσι λεπτά αργότερα, όμως, η ευτυχία του έσβησε μέσα στις ιντερνετικές κατάρες ενός ολόκληρου έθνους.

Λάθος άνθρωπο πυροβόλησε η Μοίρα. Εναν πάμπτωχο μετανάστη στη Γερμανία, που στα 13 του είχε χάσει και τους δύο του γονείς, και έκανε δουλειές του ποδαριού για να τα βγάλει πέρα. Ονειρευόταν να γίνει σπουδαίος ποδοσφαιριστής, να παίξει κάποτε στην Μπάγερν Μονάχου, όμως η ζωή δεν του άφησε πολλά περιθώρια. Οταν δεν ήταν πτώμα από τη δουλειά, έκανε προπονήσεις και έπαιζε σε μια ομαδούλα της γειτονιάς του, λίγο έξω από την Φρανκφούρτη. Ηταν καλός, αλλά καταδικασμένος να παραμείνει ερασιτέχνης.

Η ζωή του χαμογέλασε πριν από τέσσερα χρόνια. Στα 27 του. Αρεσε στη Ζαντχάουζεν, μια άσημη αλλά ημιεπαγγελματική γερμανική ομάδα που μπορούσε να του δίνει αρκετά ώστε να ζει από το ποδόσφαιρο. Δυο χρόνια αργότερα πήρε προαγωγή. Πήγε στη Ζανκτ Πάουλι. Περίπου την ίδια εποχή κλήθηκε για πρώτη φορά στην εθνική Μαρόκου. Δεν περίμενε ότι θα τον πάρουν στο Μουντιάλ της Ρωσίας. Πολύ περισσότερο, δεν περίμενε πως θα έπαιζε – έστω για λίγο.

Βρέθηκε στο λάθος σημείο, τη λάθος στιγμή. Αυτή η μοιραία κεφαλιά θα τον στοιχειώνει για το υπόλοιπο της ζωής του. Εάν πρόλαβε να μπει στους λογαριασμούς του στα social media, θα αντιλήφθηκε ότι η σύντομη καριέρα του τελείωσε άδοξα. Γιατί είναι Μαροκινός, όχι Ισπανός. Γιατί δεν παίζει στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Γιατί δεν λέγεται δε Χέα, αλλά Μπουχαντούζ. Επεσε θύμα ενός ιδιότυπου ρατσισμού των γηπέδων.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News