Στην ταινία «Αλαλούμ» (1982) ο Χάρρυ Κλυνν υποδύεται έναν παπά που έχει ανοίξει την τηλεόραση μέσα στην εκκλησία, την ώρα της λειτουργίας, και παρακολουθεί «στα κλεφτά» έναν αγώνα ποδοσφαίρου. Παίζει τον εαυτό του. Παπάς δεν υπήρξε ποτέ, όμως όπου κι αν βρισκόταν, ό,τι κι αν έκανε εκείνη τη στιγμή, θα έβρισκε τρόπο να ρίξει μια ματιά στο ματς. Του ΠΑΟΚ, της ΑΕΚ, της Καλαμαριάς. Του Ολυμπιακού ή της Εθνικής.

Ο Χάρρυ αγαπούσε την μπάλα, γενικώς. Οχι μόνον την ομάδα του.

Το βιντεάκι εκείνης της ταινίας ήταν προφητικό – η σάτιρά του έβλεπε μακριά.

Η Ελλάδα (με φουστανελοφόρους ποδοσφαιριστές) έπαιζε με μια αφρικανική ομάδα την οποία απέκλεισε με πέναλτι στο τελευταίο λεπτό. Ακριβώς αυτό συνέβη 32 χρόνια αργότερα, στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Βραζιλίας. Νικήσαμε την Ακτή Ελεφαντοστού (2-1) με γκολ του Σαμαρά από την άσπρη βούλα στο 93′ (και προκριθήκαμε στους «16»).

Τον συνάντησα τρεις φορές. Την πρώτη, το 1981, στο γήπεδο της ΑΕΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια. Φορούσε την μπλε φανέλα των Ηθοποιών με το Νο 9 στην πλάτη και μια λευκή κορδέλα στα μαλλιά, και έπαιζε αντίπαλος των Δημοσιογράφων για καλό σκοπό. Τα έσοδα θα πήγαιναν στους σεισμόπληκτους των Αλκυονίδων. Είχε πολύ κόσμο. Τόσους θεατές δεν συγκεντρώνουν, σήμερα, τα περισσότερα παιχνίδια της Σούπερ Λιγκ.

Ηταν εκεί και ο Βέγγος, ο Μουστάκας, ο Φούντας, ο Δομάζος, ο Νεστορίδης, ο Μπάγεβιτς, ο Σωτηρακόπουλος, ο Κατσαρός… Την παράσταση, όμως, την έκλεψε ο Χάρρυ. Μέχρι τράπουλα έβγαλε, από την κάλτσα, και έστησε χαρτάκι με τον Μουστάκα στον αγωνιστικό χώρο. Οταν ο -κανονικός- διαιτητής, Μανώλης Πλατόπουλος, του έδειξε κίτρινη κάρτα, εκείνος του έβγαλε κόκκινη. Κάπνισε, λούφαρε, «τραυματίστηκε»… Στο τέλος του ματς (7-5 οι Δημοσιογράφοι) έκανε και δηλώσεις. Είπε ότι ο Γιώργος Βαρδινογιάννης ενθουσιάστηκε από το ταλέντο του στο κάπνισμα και τη χαρτοπαιξία και του πρότεινε να υπογράψει στον Παναθηναϊκό. Εκείνος, όμως, αρνήθηκε, γιατί θέλει να γίνει πρόεδρος της ΕΠΑΕ. Κι άλλη προφητεία.

Τη δεύτερη φορά που τον είδα, δυο χρόνια αργότερα στη Θεσσαλονίκη, δεν ήταν διόλου αστείος. Φορούσε μια φόρμα του Απόλλωνα Καλαμαριάς (του σημερινού Απόλλωνα Πόντου) και ήταν συγκινημένος και περήφανος. Είχε καλέσει καμιά δεκαριά αθλητικούς συντάκτες από την Αθήνα για να τους ξεναγήσει στο «θαύμα» της ομάδας του που είχε, μόλις, επιστρέψει στην Α’ Εθνική. Μας έδειξε το καινούργιο της, ιδιόκτητο γήπεδο, το προπονητήριο, την ακαδημία για νέα ταλέντα – μιλάμε για 35 χρόνια πριν.

Στον Απόλλωνα ξόδεψε πολλά εκατομμύρια, από την τσέπη του. Πώς και γιατί έμπλεξε; Για καθαρά συναισθηματικούς λόγους. Μεγαλωμένος στην Kαλαμαριά, καμάρωνε αυτή την ομάδα από τότε που θυμόταν τον εαυτό του. Οπως όλα τα προσφυγόπουλα των Ποντίων. Το 1958, όταν έπαιζε την καλύτερη μπάλα στη Θεσσαλονίκη και κατέκτησε το Πρωτάθλημα ΕΠΣ Μακεδονίας, εκείνος ήταν 18 ετών. Αλλά, λίγο πριν φύγει για διεθνή καριέρα στον Καναδά και τις ΗΠΑ, το 1964, ο Απόλλων έπεσε στη Β’ Εθνική. Ο Χάρρυ το ορκίστηκε: εάν, ποτέ, βγάλει πολλά λεφτά, θα τον βοηθήσει να ξαναγίνει ο ένδοξος σύλλογος των παιδικών του χρόνων.

Στις αρχές της δεκαετίας των ’80s, ο Απόλλων ήταν ακόμη… ασανσέρ. Είχε φτάσει και πολύ χαμηλά, στη Γ’ Εθνική. Με την υποστήριξη και άλλων εύπορων Ποντίων ανέλαβε την προεδρία του συλλόγου, τον ενίσχυσε αγωνιστικά και τον οργάνωσε α λα αμερικανικά, σε σύγχρονες και τεχνοκρατικές βάσεις. Δεν υπήρξε μόνον ο πρώτος πρόεδρος της ΠΑΕ, αλλά και ο αναμορφωτής της ομάδας.

Την τρίτη φορά φορούσε γραβάτα. Μετά τη σύγκρουσή τους με την τότε κυβέρνηση, που ανέθεσε τη διοργάνωση του Πρωταθλήματος στην ΕΠΟ, οι ΠΑΕ της Α’ Εθνικής τον είχαν εκλέξει ομοφώνως, το 1988, ως πρόεδρο της ΕΠΑΕ. Γιατί ήταν αποδεκτός απ’ όλους, είχε ιδέες για το ποδόσφαιρο και -το κυριότερο- ήταν ο μόνος που μπορούσε να τα βάλει με τους πολιτικούς. Ο Χάρρυ έδωσε σκληρές μάχες και νίκησε. Το Πρωτάθλημα επέστρεψε στην ΕΠΑΕ. Ηταν η ώρα της «μεγάλης αλλαγής». Της εξυγίανσης του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ετσι νόμιζε…

Οι προτάσεις για τη θεσμική αναδιάρθρωση του επαγγελματικού ποδοσφαίρου ήταν, ήδη, έτοιμες. Οι μικρομεσαίες ΠΑΕ συμφωνούσαν. Οι μεγάλες, όμως, τον «πούλησαν». Επειτα από σχεδόν τρία χρόνια στην προεδρία της EΠAE, παραιτήθηκε. Γιατί; Οι αντιρρησίες ήταν μια ισχνή μειοψηφία. Την απάντησή του δεν θα την ξεχάσω: «Επειδή, αγορίνα μου, εμείς οι μικροί δεν ξέρουμε πρόσθεση». Τρεις δεκαετίες μετά, ακόμη δεν την έχουν μάθει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News