Αυτές τις ημέρες, που η κυβέρνηση αναζητεί συμμαχίες στο χώρο της Kεντροαριστεράς, έχει ενδιαφέρον να δούμε πόσο αντέχει η σύγκριση του «νέου» με το «παλιό», η ρητορική δηλαδή που εκτίναξε τον ΣΥΡΙΖΑ μέσα σε συνθήκες έξαρσης των πολιτικών παθών.

Η σύγκριση αυτή αποκτά νέες διαστάσεις τώρα που το «παλιό» αναζητείται περίπου ως σωσίβιο για να αντιμετωπίσουν οι σημερινοί κυβερνώντες τις επιπτώσεις από αυτά που ψήφισαν: τη νέα μείωση των συντάξεων και του αφορολόγητου.

Ο Πρωθυπουργός, με κοντινά πλάνα και μοντέρνα σκηνοθεσία, μεταδίδει το μήνυμα ότι τα δύσκολα πέρασαν. Όμως, παρά το καθησυχαστικό σποτάκι, οι πολίτες γνωρίζουν ότι η αναταραχή δεν αποτράπηκε. Απλά μετατέθηκε γιατί η κυβέρνηση ψήφισε μέτρα… και για την επόμενη ελπίζοντας ότι θα την υπονομεύσει πριν καν ορκιστεί και ότι οι πολίτες θα τρέξουν πίσω στους ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ για να ξαναβρούν την ειδυλλιακή ηρεμία και τη σταθερότητα του σποτ.

Αλλά, είπαμε, «παλιό» και «νέο». Το «παλιό», ή αλλιώς το «κακό» για τους ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και τη λεγόμενη τρίτη συνιστώσα της κυβέρνησης, είναι το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ. Ας δούμε κάποια παραδείγματα. «Ο Νίκος Θέμελης ήταν διαφορετικός, πιο σύνθετος» έγραψε ο Κώστας Σημίτης για τον Νίκο Θέμελη που έφυγε πρόωρα. Το «καινούργιο» είναι ο Αλέκος Φλαμπουράρης, που βρίσκεται σήμερα κάθε μέρα στο Μαξίμου, δίπλα στον Πρωθυπουργό.

Με ποια λογική ο Κατρούγκαλος είναι το «καινούργιο» σε σύγκριση με τον Γιαννίτση ή ο Μπαλτάς και ο Γαβρόγλου το «νέο» σε σύγκριση με τον Ευθυμίου και την Διαμαντοπούλου; Ο Σπίρτζης από πού κι ως πού είναι το «νέο» σε σύγκριση με τον Λαλιώτη;

Ιστορικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, που δεν ανήκει σε αυτά που φλερτάρουν με τον ΣΥΡΙΖΑ, εξηγούσε πρόσφατα ότι «η κεντρική στόχευση είναι η προσπάθεια συγκάλυψης της πλήρους κυβερνητικής ανικανότητας του ΣΥΡΙΖΑ, με τη δημιουργία “εχθρών” οι οποίοι είναι -τάχα- οι υπαίτιοι της κακοδαιμονίας της χώρας».

Ετσι, τα «συμφέροντα», η «διαπλοκή», τα «διεφθαρμένα ΜΜΕ» (εννοείται όσα δεν είναι «δικά μας»), το «μαύρο μέτωπο», το «παλιό διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα» είναι οι κατασκευές για τη μετάθεση των ευθυνών μιας πρωτοφανώς ανίκανης διαχειριστικά κυβέρνησης, σε κάθε σύγκριση με οποιαδήποτε περίοδο διακυβέρνησης της Μεταπολίτευσης.

Παρά τη συνεχή σύγκριση «παλιού» με «νέο» πολλοί βλέπουν μια αδιάσπαστη συνέχεια από το παρελθόν στη σημερινή κυβέρνηση. Εντοπίζουν για παράδειγμα ότι ο κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ στηρίζεται και στεγάζει όλο το στελεχικό δυναμικό του Ακη Τσοχατζόπουλου, αλλά και των ορφανών «κηπουρών» του Γιώργου Παπανδρέου.

Το ίδιο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ που μίλησε στο Protagon βλέπει ότι, με αυτόν τον τρόπο, «η τεχνογνωσία των πελατειακών δικτύων και της ανόδου σε αξιώματα μέσω προσωπικών συναλλαγών και διευθετήσεων αποκαθιστά τη συνέχεια των παραδόσεων του πελατειακού κράτους με νέο αλλά και έμπειρο επ’ αυτού, πολιτικό προσωπικό».

Ενδεχομένως υπό αυτή την έννοια ο κ. Τσίπρας να μπορεί κάποια στιγμή να αναφωνήσει, κοιτώντας όσους βρίσκονται γύρω του: «εικόνα σου είμαι, κοινωνία, και σου μοιάζω».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News