Πάει το «Master Chef». Νικητής ο Τιμολέων. Καλή του συνέχεια. Πολλά επεισόδια παρακολούθησα τον χειμώνα. Και ανταλλάζαμε μηνύματα με τα φιλαράκια μου αντιγράφοντας τη γλώσσα τους και γελώντας. Πολλά μ’ άρεσαν στο «Master Chef». Οπως η εμμονή στην καθαριότητα και στην ιεραρχία. Εχουμε θέμα με την ιεραρχία. Αλλά και το τέλος των τατουάζ, ως απαραίτητο στοιχείο κάθε Χριστιανού που ενδιαφέρεται για τη μαγειρική.

Μου άρεσε επίσης η χημεία των τριών κριτών. Και η όρεξη των παιδιών να μάθουν. Να ακούν δηλαδή, πιο πολύ από το να μιλάνε. Και η πρόοδός τους. Και άλλα. Αλλωστε έγραψα στο Protagon, από την αρχή-αρχή της σειράς. Αλλά αν με ρωτήσεις, ποια κατά τη γνώμη μου ήταν η κορυφαία στιγμή, η πιο ξεμπροστιαστική του «δράματος» που θα ζήσουμε… Το βλέπω να’ ρχεται, σας λέω. Μπροστά στα μάτια μου το’ χω… Ηταν αυτό που φανέρωσε η παρουσία της ευφυέστατης και παλιάς καραβάνας Ελένης Ψυχούλη. Πώς διάολο το κατορθώσαμε; Ενώ ετούτη η «σειρά» μαγείρων κουρδίζεται αυτόματα στο άκουσμα του «ιδιαίτερου», κωλώνει με το απλούστερο.

Με το που θα τους δώσεις ως υλικό «Όρχεις Κενυάτη ελέφαντα», θα τους ακούσεις αυτόματα να σκέφτονται «θα μπλανσάρω τους όρχεις με λεβάντα και θα δημιουργήσω και έναν αέρα φιστικιού Υεμένης και θα κάνω μια σκορδαλιά από θαλασσινό πορτοκαλί σκόρδο και με εσάνς miso που θα παντρέψω με τζίντζερ και έναν αφρό από σύννεφο που θα τον περάσω από τα σαράντα κύματα και θα ολοκληρώσω με καρδιά μαϊμούς που θα στάζει ροδάκινο πάνω σε πατάτες Περού».

Κι έρχεται η Ψυχούλη και τους δίνει υλικό «Σαρδέλα» και την κοιτάνε σαν ξωτικό και δεν ξέρουν τι να την κάνουν και για να την καθαρίσουν κόντεψαν να κόψουν τα χέρια τους. Και αποτυγχάνουν όλοι! Όλοι, ρε φίλε! Στη σαρδέλα! Αυτό το δράμα θα ζήσουμε! Θα χορτάσουμε πειράματα κάθε κατακαημένου ξερόλα. Γιατί κατά τη συνήθεια, όλοι έμαθαν με τη μια! Λαός της υπερβολής και της αντιγραφής. Τι σπουδαία ελληνικά προϊόντα μας «χάρισε» η ευκαιρία της κρίσης ( είχε και τα θετικά της μετά τα χάλια της Ελλάδας του μεθυσιού του Χρηματιστηρίου), τι σπουδαίοι έλληνες μεγάλοι και μικροί παραγωγοί μπήκαν στο παιχνίδι με νέα-παλιά προϊόντα, τι σπουδαίες «ανακαλύψεις» εκμετάλλευσης γης ξεπέταξε ο κάθε τόπος! Χαμπάρι δεν πήραν στο «Master chef».

Μα δείτε τους Ιταλούς! Με τι ιερότητα προστάτεψαν και προστατεύουν την μεγαλοσύνη της απλότητας της κουζίνας τους και διατυμπάνισαν τα προϊόντα τους στην οικουμένη αφού βέβαια πρώτα τα προστάτευσαν ως δικά τους και μόνο ως δικά τους. Παρμεζάνα, γκοργκονζόλα, πεκορίνο… Εμείς τώρα παλεύουμε για τη φέτα μας και το γιαούρτι μας… Αφού ήδη τα «ψιλοχάσαμε», το θυμηθήκαμε. Τόσες συνταγές!… Πού είναι η Ελλάδα, βρε παιδιά; Για να αποδομήσεις τον μουσακά πρώτα πρέπει να γνωρίζεις να τον δομείς. Την αποδόμηση, μια ζωή, έχουμε στο αίμα μας. Την έρμη δόμηση; Ποιος θα «δομήσει» σε τούτον τον τόπο είναι το ζητούμενο… Ξέρεις τι δυσκολία έχει η απλότητα; Δεν μπορείς να αποκρύψεις τίποτα. Δεν μπορείς να ξεγελάσεις με στησίματα και φλυαρίες. Μεγάλο ζόρι τα γεμιστά, πίστεψέ με! Για να μην σου πιάσω την ομελέτα! Άτιμο πράγμα το αυγό, σε κάθε εκδοχή του. Και μια σοφία υγιεινής διατροφής που δεν φαντάζεσαι κρύβει η παράδοση! Τυχαίο το νομίζεις ότι συνδύαζαν τη φακή με ρέγκα;

Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή και βλέπαμε ακροβάτες στα Κηποθέατρα της τότε εποχής… Στον Άλσος Οικονομίδη για παράδειγμα ή στο Green Park… Που ο «κομφερανσιέ»… Γεια σου Γιώργο Οικονομίδη!… Φώναζε επιτακτικά και με νόημα, στο πιο δύσκολο σημείο της ακροβασίας «προσοχή μην δοκιμάσετε να το κάνετε!». Αυτή τη φράση είχα στο μυαλό μου όλον τον χειμώνα που παρακολουθούσα το Master chef. Μας κράτησαν στους δέκτες τους, μας έβαλαν λεξιλόγιο στο στόμα, διασκεδάσαμε, κριτικάραμε, γελάσαμε, καμαρώσαμε πρόοδο, μάθαμε κι ένα σωρό αλλά… Στους νέους που έχουν μεράκι την κουζίνα και θέλουν να αφήσουν το στίγμα τους στη μαγειρική τέχνη… Προσοχή μην δοκιμάσετε να το κάνετε! Μελετήστε ισάξια τον Μαρκ Βεϊρά (δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το διήμερο στον ναό του για την κάθε του, τόση δα λεπτομέρεια… Κάποτε θα σας γράψω) αλλά και τη δοσολογία που βγαίνει από τα χεράκια της γιαγιάς Ευγενούλας όταν κάνει ντολμαδάκια. Και μετά χτυπάει το αυγολέμονο ενώ δίνει και φιλάκια στον αέρα για να μην κόψει.

Υ.Γ. Για τους πιο πάνω λόγους χάρηκα τη νίκη του Τιμολέοντα. Προσπάθησε, αγωνίστηκε παρέα με τις μνήμες του. Εχει δουλειά ακόμα….Εύκολη την έχεις τη μάχη με τις μνήμες;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News