«Πωλείται στούντιο ηχογράφησης, που ιδρύθηκε από το “πέμπτο σκαθάρι” (αυτός είναι ο παραγωγός των Βeatles), με αίθουσα για ορχήστρα 100 ατόμων και ιστορικό που περιλαμβάνει ηχογραφήσεις απο τον Πολ Μακάρτνεϊ έως την Αντέλ και από τον Τζορτζ Μάικλ έως τους Coldplay».

Το Air Studios, γράφουν οι Times, που ιδρύθηκε από τον Τζορτζ Μάρτιν στο κεντρικό Λονδίνο το 1969 και μεταφέρθηκε σε μια παλιά εκκλησία στο βορειοδυτικό Λονδίνο το ’91, προσφέρεται προς πώληση για άγνωστο ποσό. Οι σημερινοί ιδιοκτήτες, ο 65χρονος Πολ Γουλφ και ο 63χρονος Ρίτσαρντ Μπουτ αποφάσισαν να αναζητήσουν αγοραστή αφού κέρδισαν μια διετή μάχη με τους γείτονες που ήθελαν να φτιάξουν στο σπίτι τους μια πισίνα. Το σχέδιο περιελάμβανε και εργασίες εκσκαφής. Και όπως εξηγούν παλιοί και νέοι ηχολήπτες, η εργασία αυτή θα υποχρέωνε το στούντιο να σταματήσει τις ηχογραφήσεις για τουλάχιστον 6 μήνες.

Το Air Studios, που ονομάστηκε έτσι από την εταιρεία του Τζόρτζ Μάρτιν, Associated Independent Recording, αναγνωρίζεται ως ένα από τα δύο παγκοσμίας κλάσης στούντιο στην Βρετανία μαζί με το Abbey Road, που επίσης βρίσκεται στο Λονδίνο. Χρησιμοποιείται συχνά από παραγωγές του Χόλιγουντ για ηχογράφηση σάουντρακ ταινιών. Εκεί έχουν ηχογραφηθεί τα σάουντρακ βραβευμένων με Οσκαρ ταινιών όπως η «Εξιλέωση», το «Grand Budapest Hotel» και «Η ζωή του Πι». Εκεί ηχογραφήθηκαν επίσης η «Πιο σκοτεινή ώρα», η  «Wonder Woman», το «Interstellar», το «Casino Royale» και οι «Αθλιοι», αλλά και οι μουσικές επενδύσεις των τηλεοπτικών σειρών «Doctor Who», «Sherlock» και «Black Mirror».

Η ιστορία συνεχίζει να γράφεται…

Φωτό: Ο Μάρτιν με τους άλλους τέσσερις Beatles. Πηγή: YouTube/CreativeProtagon

Το ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο χορτάρι, μπάλα και 22 παίκτες που τρέχουν για να την κλωτσήσουν. Απόδειξη; Υπάρχει τουλάχιστον ένας ποδοσφαιριστής, αυτή τη στιγμή, που μπορεί να γκρεμίσει κάθε κοινωνικό, θρησκευτικό και πολιτικό τοίχο με την μπάλα στα πόδια του. Ο Μο Σαλάχ δεν είναι μόνο ο αστέρας της Λίβερπουλ που θα διεκδικήσει το Champions League από τη Ρεάλ Μαδρίτης στις 26 Μαΐου. «Είναι ένας νεαρός Αιγύπτιος, 25 ετών, που σπάει κάθε πολιτισμικό φραγμό», γράφουν οι New York Times.

Από τη μία πλευρά είναι τα 43 γκολ που έχει βάλει στους 49 αγώνες της περιόδου, από την άλλη η άνευ όρων αγάπη της βρετανικής κοινωνίας παρά το κύμα ισλαμοφοβίας που έχουν προκαλέσει οι τρομοκρατικές επιθέσεις. Ο Μο είναι μουσουλμάνος που δεν το κρύβει και δεν φοβίζει. Ο γνωστός πλέον και ως «Φαραώ», γιορτάζει κάθε γκολ γονατίζοντας και σηκώνοντας τα χέρια του προς τον ουρανό: «Η πίστη του και η δημόσια επίδειξη τον έχουν καταστήσει σημαντική κοινωνική και πολιτισμική αξία».

Προφανώς, ο Σαλάχ δεν μπορεί να είναι η λύση σε ένα από τα πιο ευαίσθητα προβλήματα της νέας χιλιετίας. Αλλά η παρουσία του στην σικ γειτονιά του Λονδίνου, όπως και στα σουκς του Κάιρο (η φωτογραφία του είναι πάνω στα πάντα, από εσώρουχα έως τοιχογραφίες) είναι σημάδι ότι οι νέοι από τις τελευταίες γενιές μπορούν να μοιράζονται τα ίδια πάθη. «Το γεγονός ότι δεν αισθάνεται την ανάγκη να αποκρύψει την πίστη του τροφοδοτεί τη δημοτικότητά του» σχολιάζουν οι ΝΥΤ.

Αν μη τι άλλο, χρειάζεται πολύ θάρρος για να βάλεις ειδικά αυτό το γκολ.

Φωτό: O Σαλάχ σκοράρει και εκτός γηπέδων. Πηγή: Reuters

Η Τζέιν Λόκσιν, η ταμίας του σχολείου Χένρι Στριτ στο Λόουερ Ιστ Σάιντ του Μανχάταν, δεν είχε δει ποτέ μια επιταγή 6.240.000 δολαρίων: ήταν η μεγαλύτερη και πιο απροσδόκητη δωρεά στα 125 χρόνια της ιστορίας του σχολείου. Αλλά η έκπληξη, όπως γράφει η Corriere della Sera, έγινε ακόμη μεγαλύτερη όταν διάβασε και ξαναδιάβασε το όνομα του ευεργέτη: Σίλβια Μπλουμ, η θεία που είχε πεθάνει λίγες εβδομάδες νωρίτερα στα 96 της χρόνια. Μα η «θεία Σίλβια» έζησε σε ένα μικρό διαμέρισμα στο Μπρούκλιν, ως συνταξιούχος, αφού εργάστηκε ως γραμματέας για 67 χρόνια στο γραφείο του ίδιου δικηγόρου. Πού βρήκε τα χρήματα;

Η φωτογραφία της μας δίνει την εικόνα μιας κομψής γυναίκας, χαμογελαστής  ενώ απαντά στο τηλέφωνο. Σίγουρα δεν μοιάζει με μπρόκερ ή γεράκι της Ουόλ Στριτ. Ωστόσο, σιωπηλά και με την πιο επίμονη μυστικότητα, η Σίλβια αποταμίευσε μια περιουσία: σχεδόν 9 εκατομμύρια δολάρια. Αυτό σημαίνει ότι για κάθε έτος δραστηριότητας, η γραμματέας αποταμίευε κατά μέσο όρο 134 χιλιάδες δολάρια: ένας αριθμός, όπως μπορεί να υποθέσει κανείς, πολύ υψηλότερος από τον μισθό της.

Πώς το έκανε; Σίγουρα όχι μόνο με υψηλή «ροπή προς αποταμίευση», όπως θα έλεγαν οι οικονομολόγοι. Μετά την κηδεία της ανακαλύφθηκε ότι είχε αφήσει ένα θησαυρό κατανεμημένο μεταξύ τριών χρηματοοικονομικών  εταιρειών και έντεκα τραπεζών. «Μεταξύ των καθηκόντων της ήταν επίσης η διαχείριση των προσωπικών επενδύσεων των δικηγόρων και των επιχειρηματιών για τους οποίους εργάστηκε. Έτσι, όταν το αφεντικό της αγόραζε μετοχές στο χρηματιστήριο, έκανε κι εκείνη το ίδιο πράγμα, αλλά βεβαίως με μικρότερο χρηματικό ποσό», λέει η ανιψιά της Τζέιν.

Η Σίλβια Μπλουμ γεννήθηκε στην Ανατολική Ευρώπη και μετανάστευσε στις Ηνωμένες Πολιτείες αμέσως μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ηταν τα δύσκολα χρόνια της Μεγάλης Υφεσης. Ούτε ο σύζυγός της, ο Ρέιμοντ Μαργκόλις, γνώριζε τη «λογιστική διπλή ζωή» της συζύγου του. Είχε εκατομμύρια στην τράπεζα, όμως δεν χρησιμοποίησε ποτέ ταξί για να πάει στο σπίτι. Ακόμη και στις 11 Σεπτεμβρίου 2001, μετά την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους, επέστρεψε στο σπίτι με λεωφορείο. Στο σχολείο της Χένρι Στριτ θα έχουν να θυμούνται και αυτό το μάθημα ζωής εκτός από τα χρήματά της.

Φωτό: Πραγματικός θησαυρός. Πηγή:The New York Times

Ανάμεσα στις παρενέργειες των κοινωνικών δικτύων, είναι και η αναβίωση του φθόνου. Όχι ότι έσβησε ποτέ, αλλά όπως σημειώνει στους New York Times ο καθηγητής Φιλοσοφίας στο Κολέγιο Σεντ Ολαφ, Γκόρντον Μαρίνο, «τα κοινωνικά δίκτυα δημιουργούν νέες προοπτικές για αυτό το καταναγκασμό, το να αντιμετωπίζουμε και να κυριαρχούμε πάνω στους άλλους».

Πρόκειται για ένα δοκίμιο για το φθόνο από τις απαρχές του μέχρι σήμερα. Ο Αριστοτέλης τον περιέγραψε ως «τον πόνο που προκαλεί η καλή τύχη των άλλων». Στις αρχές του 20ου αιώνα, ο φιλόσοφος Φράνσις Μπέικον όρισε τον φθόνο ως το πιο επίμονο συναίσθημα. «Ένας από τους λόγους για τους οποίους ο φθόνος ποτέ δεν σταματά είναι ότι η ανάγκη να αντιμετωπίσουμε τους άλλους δεν φεύγει ποτέ», εξηγεί ο καθηγητής. Σημειώνει μάλιστα ότι πολλές διαφημίσεις βασίζονται σε φθόνο. Θέλουμε ένα σπορ αυτοκίνητο όχι μόνο επειδή δημιουργεί ένα στάτους αλλά για να μπούμε στο μάτι του γείτονα.

Ο φθόνος είναι το λιγότερο εξομολογημένο συναίσθημα στον κόσμο – τόσο πολύ ώστε να μην αποκαλύπτεται ούτε στους ψυχαναλυτές. Ωστόσο, έχει κάτι να μας διδάξει. Εάν αναλύσουμε τις εκρήξεις θυμού μας προς εκείνους που ζηλεύουμε, μπορούμε να κατανοήσουμε αυτό που πραγματικά θέλουμε και να εργαστούμε για την επίτευξη αυτού. Συνέβη και σε εκείνον, με έναν φίλο του πιο αθλητικό από αυτόν: «Όταν τον είδα να τρέχει σε μαραθώνιο, ήθελα να του πω: αντί να τρέχεις, γιατί δεν αφιερώνεσαι σε έναν πιο ευγενή σκοπό;».  Ο Μαραθώνιος του έφταιγε ε;

Φωτό: Η εξαιρετική εικονογράφηση είναι της Arianna Vairo. Πηγή: The New York Times