Η Γκουίνεθ Πάλτροου είναι 45 ετών, έχει στο ερωτικό ενεργητικό της μια σχέση με τον Μπραντ Πιτ, έναν γάμο με τον Κρις Μάρτιν των Coldplay και έναν καινούργιο μνηστήρα, τον σεναριογράφο-σκηνοθέτη Μπραντ Φάλτσακ. Θεώρησε λοιπόν ότι έφτασε το πλήρωμα του χρόνου για να ανακαλύψει τα μυστικά του καλού σεξ διότι, όπως αποκάλυψε, αυτό ήταν πάντα το αδύνατο σημείο της.

Για τις ανάγκες της έρευνας, γράφουν οι Times, επιστράτευσε τις συντάκτριες του Goop, του προσωπικού της website μέσω του οποίου διαδίδει τη φιλοσοφία της ζωής της, η οποία ταυτίζεται κατά 90% με την εμμονή στην πολύ υγιεινή διατροφή. Οι συντάκτριες δεν αναζήτησαν συνταγές, αλλά τη σοφία των ειδικών. Και το απόσταγμα αυτής συγκεντρώνεται σε ένα βιβλίο με τον τίτλο «Το ζήτημα του σεξ: Όσα θέλατε πάντα να μάθετε για την σεξουαλικότητα, την σαγήνη και την επιθυμία».

Τα τιπς των ειδικών δεν διεκδικούν βραβείο πρωτοτυπίας – μια διάσημη γκουρού του σεξ προτείνει στις αναγνώστριες να πάρουν ένα sex toy και να το παρουσιάσουν στον αγαπημένο τους την ώρα του δείπνου. Με κάτι τέτοια, είναι να αναρωτιέται κανείς: Πότε έκλεισε το Cosmopolitan; Από την άλλη, η Πάλτροου είναι η γυναίκα που λάνσαρε τον όρο «συνειδητή αποζευγάρωση».

Μα ποσο kinky ε;

Φωτό: Είναι να μην ψάχνεται ο άνθρωπος. Πηγή: Photo by Mike Coppola/Getty Images for People.com/Ideal Images

Για μια χώρα που έχει ένα τέτοιο όνομα και έγινε το πρώτο καταφύγιο για τους απελεύθερους σκλάβους του 18ου αιώνα, η «κόκκινη κάρτα» στους δημοσιογράφους είναι το τελευταίο πράγμα που θα περίμενε κανείς. Ειδικά εάν αυτός που τη βγάζει από την τσέπη του δεν είναι μόνο ένα πρώην «χρυσό παπούτσι», ο «43ος καλύτερος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών» σύμφωνα με τον Πελέ, αλλά και κάποιος που έδωσε αγώνες για τα ανθρώπινα δικαιώματα χτίζοντας μια πολιτική καριέρα που πριν από τρεις μήνες που τον οδήγησε στην προεδρία της χώρας του.

Αυτός ο κάποιος είναι ο Ζορζ Γουεά. Και από τα πολλά γκολ στα γήπεδα πέρασε στο αυτογκόλ στην πολιτική: αντιπρόεδρό του όρισε την πρώην σύζυγο του πρώην δικτάτορα Τσαρλς  Τέιλορ («ποιος δεν συμμετείχε στον εμφύλιο;» ήταν η δικαιολογία του), η θέση του στο θέμα του ειδικού δικαστηρίου άλλαξε άρδην. Και τα μέσα που υπενθυμίζουν τον προηγούμενο έντιμο πολιτικό βίο του, αρχίζουν να μην αισθάνονται καθόλου καλά: όπως καταγγέλλει η διεθνής επιτροπή για την προστασία των δημοσιογράφων, στη Λιβερία παρατηρείται πλέον ένα τεράστιο πρόβλημα ελευθερίας. Το ίδιο λένε και οι αρμόδιες υπηρεσίες των Ηνωμένων Εθνών.

Σε αυτό το κλίμα εκφοβισμού που έχει αρχίσει να διαμορφώνεται, γράφει η Corriere della Sera, το πρώτο θύμα η αντιπολιτευόμενη εφημερίδα Front Page Africa σε βάρος της οποίας το κόμμα του Γουεά κατέθεσε αγωγή για δυσφήμιση ζητώντας αποζημίωση 2 εκατομμυρίων δολαρίων (σε μια χώρα όπου το μέσο μηνιαίο εισόδημα είναι κάτω από 45 δολάρια τον μήνα). Από την πλευρά της, η Ενωση Τύπου της χώρας καταγγέλλει αυξανόμενα κρούσματα απειλών στους δημοσιογράφους, ενώ ακόμη και ο ανταποκριτής του BBC  Τζόναθαν Παγιέ Λεϊλέ αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη Μονρόβια: «Φοβάμαι ότι ο πρόεδρος θα διατάξει τη σύλληψή μου μόνο και μόνο επειδή καταφέρθηκα εναντίον για το γεγονός ότι δεν έχει συσταθεί ακόμη το ειδικό δικαστήριο για τα εγκλήματα πολέμου».

«Εγγυώμαι 200% την ελευθερία του Τύπου» απαντά εκείνος. «Πώς θα μπορούσε να περιορίσει την ελευθερία του λόγου κάποιος με τη δική μου καρδιά και τη δική μου ταπεινή καταγωγή; Αυτό που λέω μόνο είναι ότι τα μέσα θα έπρεπε να γράφουν και για τα θετικά της κυβέρνησης μου». «Ο νέγρος φτιαγμένος από πέτρα» έλεγε γι’ αυτόν ο Μαραντόνα. «Πέτρινη έγινε και η καρδιά του» λένε σήμερα οι αντίπαλοί του.

Φωτό: Τζορτζ – Γουεά 1-0. Πηγή: REUTERS/Thierry Gouegnon

Τι ήταν ο Μάης του ’68; Πενήντα χρόνια από εκείνη την «επανάσταση χωρίς επανάσταση», γράφει το Foreign Policy, παραμένει εξαιρετικά δύσκολο για την Δεξιά και την Αριστερά να καταλήξουν σε μια κοινή θέση για την κληρονομιά της. Γιατί εάν από τη μία πλευρά είναι αλήθεια ότι στη Γαλλία όλοι θέλουν να ιδιοποιηθούν εκείνη την κληρονομιά, άλλο τόσο είναι αλήθεια ότι το κάνουν σε δυο εντελώς αντίθετες κατευθύνσεις:

Για τους φοιτητές που έχουν καταλάβει τα πανεπιστήμια, το ’68 είναι ένα υπόδειγμα εξέγερσης. Αλλά για τη Δεξιά εκείνο που μετράει από εκείνη την εξεργεσιακή εμπειρία είναι η αποτυχία της καθώς και η πλήρης επιστροφή στη νομιμότητα τους μήνες που ακολούθησαν: «Τα πράγματα στη Γαλλία άρχισαν να κινούνται στην λάθος κατεύθυνση από το ’68 και μετά» λέει ο Λοράν Βοκιέ, επικεφαλής των Républicains, του κόμματος που που ίδρυσε ο Νικολά Σαρκοζί – «ας τελειώνουμε πια με το ‘68» είχε πει αυτός.

Και ο Εμανουέλ Μακρόν; «Προς το παρόν δεν είναι σαφές ποια στάση θα κρατήσει το Ελιζέ τις προσεχείς εβδομάδες» γράφει το FP, επισημαίνοντας ότι ο Ντανιέλ Κον Μπεντίτ, ιστορικός ηγέτης των Μάηδων, είναι ένας από τους ημιεπίσημους συμβούλους του γάλλου προέδρου. Ο πάλαι ποτέ «Κόκκινος Ντάνι», πάντως, αρνείται συνήθως να μιλήσει για εκείνη την περίοδο. Και μάλλον θα συμφωνούσε με το σχόλιο του Φίλιπ Στίβενς στους Financial Times: «Οι διαδηλωτές του ’68 ήθελαν να κατακτήσουν το μέλλον, ενώ οι σημερινοί προσπαθούν να μείνουν κολλημένοι στο παρελθόν».

Φωτό: Ποια κληρονομιά μας άφησαν όλοι αυτοί; Πηγή:retronaut.com

Δεν μπορεί να ξέρεις κάνεις μέχρι πού θα φτάσει τεχνητή ευφυΐα, η ανθρώπινη πάντως θέτει το εξής ερώτημα: μπορούμε να μάθουμε τα ρομπότ να «μαθαίνουν»; Στο ερώτημα αυτό επιχειρεί να απαντήσει μια ομάδα επιστημόνων από το πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϊ: «Σε περιβάλλοντα που δεν είναι δομημένα, δηλαδή σε περιβάλλοντα που δεν είναι το σπίτι, το γραφείο, ένα νοσοκομείο κλπ, μπορεί να συμβεί οτιδήποτε απρόβλεπτο. Είναι σημαντικό επομένως να μπορούν να μαθαίνουν τα ρομπότ. Να μαθαίνουν από την εμπειρία που έχουν αποκτήσει, να αποκτήσουν μια κοινή λογική και να την χρησιμοποιούν με έξυπνο τρόπο» εξηγεί στο TechCrunch ο Μπράιαν Χίτερ.

Η επιστημονική ομάδα δουλεύει πάνω σε δυο demo. Το πρώτο προβλέπει ότι τα ρομπότ μπορούν να συγκεντρώσουν δεδομένα χωρίς να είναι απαραίτητη η ανθρώπινη επιτήρηση.  «Κάθε ρομπότ καταγράφει αυτό που συμβαίνει και όταν του δίδεται ένα άγνωστο αντικείμενο, θα πρέπει να είναι σε θέση να κάνει το ίδιο παρά το γεγονός ότι δεν είναι προγραμματισμένο για να το κάνει». Στο δεύτερο μοντέλο το βάρος δίδεται σε ένα άλλο είδος εκμάθησης: στη μίμηση αυτού που κάνει ο άνθρωπος. «Δείχνουμε στη μηχανή μια πράξη κι έπειτα του  “ζητούμε” να την επαναλάβει».

Φωτό: Προβληματισμένο φαίνεται πάντως. Πηγή: Shutterstock